ทะเลอ้อนลม

ตอนที่ 1 พายุ 2

มือหนาจงใจเสยผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าฝั่งซ้าย เพราะรู้ว่าทำแบบนี้แล้วหล่อขั้นเทพจนสาวคลั่ง เขาเห็นเธอว่ายน้ำเล่นสลับกับอาบแดดในช่วงบ่ายและสนใจจะทำความรู้จักมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่น่าเสียดายที่ติดประชุมนานหลายชั่วโมง ไม่งั้นก็คงจะได้มีโอกาสแนะนำตัวเองในตอนที่หล่อเนี้ยบมากกว่านี้

“แย่จริง ผมลืมแนะนำตัวไปเลย ผมชื่อพายุนะครับ”

สำเนียงการพูดของเขามีบางจังหวะที่แปลกไปบ้าง เพราะใช้ชีวิตอยู่ที่ต่างประเทศนานหลายปี กลับมาอีกทีภาษาไทยก็เริ่มจะตกท้องร่อง หากไม่ใช่เพราะหน้าตาหล่อเกินใครในรัศมีห้าร้อยเมตร คนฟังก็คงจะด่ากันไปแล้ว

“กอหญ้าค่ะ” พายุยกยิ้มมุมปากอย่างมีเสน่ห์พลางหย่อนตัวลงนั่งริมสระว่ายน้ำ เขาแกล้งทำเป็นไม่มองเจ้าของผิวสีแทนสวยน่าสัมผัสที่กำลังไม่มั่นใจว่าจะนั่งหรือจะขอตัวดี หากรุกมากไปอีกฝ่ายอาจไหวตัวทันทีและวิ่งหนีก็เป็นได้

ถึงเขาจะหล่อ แต่ก็ใช่ว่าจะทำให้ผู้หญิงใจอ่อนได้ทุกคน

“ขอบคุณนะคะที่ชวน แต่กอหญ้าดื่มไม่เก่งค่ะ คงได้แค่แก้วนี้แก้วเดียว”

“แก้วเดียวผมไม่ว่า แต่ดื่มช้า ๆ หน่อยนะครับ จะได้อยู่เป็นเพื่อนคุยกันนาน ๆ” พายุขายขนมจีบอย่างไม่อายปาก เขาชอบกอหญ้าและคืนนี้จะต้องได้กินเธอทั้งตัว

“คุณพายุมาเที่ยวที่ภูเก็ตบ่อยไหมคะ”

“เคยมาสมัยมีวันหยุดยาวครับ ปกติแล้วผมอยู่ที่ต่างประเทศ เพิ่งจะย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพเพราะถูกส่งมาดูแลสาขาย่อยน่ะ แล้วน้องกอหญ้าล่ะครับ มาเที่ยวกับเพื่อนไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้มาอยู่คนเดียว”

“เขาคงมีธุระมั้งคะ หรือไม่ก็คงมีเรื่องเครียด ๆ กันอยู่ ที่รวมตัวมาเที่ยวกันก็เพราะว่ามีเรื่องกวนใจนี่ละค่ะ” พายุรินไวน์แดงยื่นให้สาวสวยที่กำลังนั่งคอตก แทนการกระชากเธอเข้ามาจูบ

“แก้วเดียวนะคะ” เธอสบตาเขาก่อนจะชนแก้วกันตามมารยาท

“แล้วน้องกอหญ้ามีเรื่องไม่สบายใจอะไรหรือเปล่าครับ เรียกพี่ว่าพี่พายุก็ได้นะ เราจะได้สนิทสนมกันเร็วขึ้นหน่อย พูดคุยอะไรกันจะได้ง่ายขึ้น” พายุทำตัวสบาย ๆ ปล่อยขายาว ๆ เตะน้ำในสระเล่นไปเรื่อย แต่ในใจร้อนรุ่มจนอยากจะอุ้มน้องกอหญ้ากลับห้องเต็มทีแล้ว

“ค่ะ พี่พายุ แต่ที่กอหญ้าเครียด ๆ ก็เพราะเรื่องงานค่ะ เจ้านายใหม่เขาไม่ค่อยชอบงานของกอหญ้า นี่ก็แก้งานจนไม่รู้จะแก้ยังไงแล้ว” เธอเล่าให้ฟังว่าถูกตำหนิทางอีเมลหลายรอบ อีกไม่กี่วันเจ้านายใหม่ก็จะเข้าบริษัทและตอนนั้นเธอก็คงจะตกนรกทั้งเป็น

“น้องกอหญ้าอย่าเพิ่งเครียดไปเลยนะครับ ข้อความในอีเมลบางทีมันก็บอกอารมณ์คนพูดไม่ได้ เอาไว้เจอกันตัวจริง เจ้านายของน้องกอหญ้าอาจจะใจดีมากก็ได้นะครับ” พายุเติมไวน์ให้กับแก้วที่พร่องไปเกินครึ่ง โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่ได้ขัดอะไร

“กอหญ้าก็หวังว่าเขาจะไม่ดุเหมือนในอีเมล แต่ถึงดุก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวกอหญ้าก็หาทางเอาตัวรอดได้เอง”

ใบหน้าสวยหวานซับสีระเรื่อ เธอยิ้มให้กับคนที่นั่งข้าง ๆ และพูดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เรื่องเครื่องดื่มที่ตัวเองชอบอย่างพินา โคลาดา เรื่องไร้สาระอย่างการวาดรูป รวมถึงเรื่องที่ยังไม่มีแฟน พราะทุ่มเทเวลาให้กับงานอย่างเดียว

ผ่านไปไม่ถึงยี่สิบนาที ดวงตากลมโตก็เริ่มปรือฉ่ำเพราะฤทธิ์ไวน์แก้วที่สอง เจ้าตัวจึงตั้งใจว่าจะขอตัวกลับห้อง แต่อาการร้อนวูบวาบทั่วร่างทำให้เธอเซไปหาคนที่นั่งข้าง ๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนได้ตามที่ใจหวัง

คนที่รอจังหวะอยู่นานตีเจตนาของคนเมาผิด จึงกดศีรษะสวยได้รูปให้เข้ามาใกล้และส่งริมฝีปากหยักสวยทาบทับกลีบปากนุ่มนิ่มทันที พอเธอดันอกกว้างออกเบา ๆ เพื่อขอจังหวะหายใจ เขาก็รีบสอดลิ้นชิมความหวานของน้องกอหญ้า จนเจ้าตัวหายใจลำบากและดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของคนที่ตัวโตกว่ามาก

“พี่พายุ…” น้ำเสียงของเธอฟังดูออดอ้อน แต่สองมือกลับผลักไสเบา ๆ ความหวามใจบวกกับแอลกอฮอล์ที่พายุดื่มจำนวนมากก่อนหน้า ทำให้เขาแยกไม่ออกว่าสาวสวยในอ้อมแขนต้องการให้ทำเพิ่มเติมหรืออยากให้หยุดแล้วไปต่อกันที่ห้อง

ทว่าความต้องการที่พลุ่งพล่านทำให้พายุเลือกที่จะเชื่อสัญชาตญาณของตัวเอง มือหนาสอดเข้าใต้กระโปรง ก่อนจะบีบเคล้นบั้นท้ายสวยที่อยากจับมาตั้งแต่เมื่อกลางวัน แต่ยังไม่ทันจะได้เกี่ยวแพนตี้ของเธอลง เขาก็รู้สึกถึงแรงผลักเบา ๆ แต่ว่าก็หนักแน่นมากพอที่จะทำให้ร่างสูงใหญ่ที่กำลังเมาขยับตัวได้นิดหน่อย

แต่แค่นิดหน่อยก็มากพอแล้ว

ตูม….

กว่าพายุจะพาตัวเองขึ้นมายืนบนริมสระได้อีกครั้ง แม่ตัวดีที่ทำให้เขาอยากจนแทบคลั่งก็หายไปเสียแล้ว…