ทะเลอ้อนลม

ตอนที่ 5 ขาวอมชมพู 1

หลังจากตากฝนและทนอยู่แบบเปียก ๆ ในรถนานเกือบชั่วโมง รวมถึงระยะเวลาในการเดินกลับมายังโรงแรมอีกเกือบสี่สิบนาที กอหญ้าก็เริ่มมีอาการครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้ เดิมทีเธอก็เป็นคนขี้หนาว หากไม่ได้อาบน้ำอุ่นจัดในอีกสิบนาทีนี้คงต้องตายแน่ ๆ

มือเรียวเล็กสั่นน้อย ๆ ยามค้นหาคีย์การ์ดในกระเป๋า แต่หาอย่างไรก็หาไม่เจอ จนเริ่มจะเกรงใจคนที่ยืนรอส่งเธอเข้าห้อง

“คีย์การ์ดหายค่ะ ไม่รู้กอหญ้าไปลืมไว้ที่ไหน”

“งานเข้าแล้วงั้น กอหญ้ายิ่งดูเหมือนจะไม่สบายอยู่ด้วย เอางี้นะ เข้าไปอาบน้ำในห้องพี่ก่อน เดี๋ยวพี่จะลงไปเอาคีย์การ์ดใบใหม่มาให้”

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ กอหญ้าเกรงใจ”

“ไม่ต้องเลย ถ้าไม่สบายทำงานส่งเจ้านายไม่ไหวนี่แย่เลยนะครับ แล้วเมื่อกี้พี่ก็เห็นว่าคิวที่ล็อบบีค่อนข้างยาว ถ้ากอหญ้าไปยืนรอหนาว ๆ แทนที่จะได้อาบน้ำอุ่น ๆ พี่ว่าคงได้เรียกรถพยาบาลกันแน่ ๆ หรือว่าจะเคาะเรียกเพื่อนดี?”

“เพื่อนของกอหญ้าไม่อยู่ค่ะ น่าจะกลับมาค่ำ ๆ งั้นกอหญ้าขอใช้ห้องน้ำพี่พายุก่อนนะคะ หนาวไม่ไหวจริง ๆ” พายุบอกให้เธอเลือกเสื้อผ้าในกระเป๋าและใช้ห้องน้ำตามสบาย หากเขาได้คีย์การ์ดเมื่อไหร่จะรีบกลับขึ้นมาหาทันที

กอหญ้าไม่ได้รู้เลยว่าของที่ตามหา นอนนิ่งอยู่ในกระเป๋ากางเกงของพี่พายุตั้งแต่ตอนที่เธอเปลี่ยนเสื้ออยู่ในรถแล้ว…

สาวน้อยไม่รอช้า รีบปิดประตูห้องทันทีที่เขาขยับตัวมุ่งไปยังลิฟต์ เธอวิ่งเข้าห้องน้ำและหมุนปรับอุณหภูมิของน้ำจนอุ่นจัด พอถอดเสื้อผ้าทิ้งลงบนพื้นได้ก็กระโดดเข้าไปซ่อนตัวใต้ฝักบัวแบบเพดานทันที

“เกือบหนาวตายแล้วไหมล่ะ!” สายน้ำอุ่นจัดไหลผ่านจนเนื้อตัวของกอหญ้ากลายเป็นสีชมพูอ่อน ๆ เธอชอบอาบน้ำที่เกือบจะร้อน ถึงแม้ผิวจะเสียก็ไม่ได้สนใจอะไร เอาไว้มันแห้งมากเมื่อไหร่ก็ทาครีมทับลงไปเมื่อนั้น

กว่าจะสำนึกได้ว่าไม่ได้อยู่ในห้องน้ำของตัวเอง เวลาก็ผ่านไปได้เกือบสิบนาทีแล้ว กอหญ้าถือวิสาสะใช้สบู่และแชมพูของพี่พายุ เพราะไม่ต้องการอาบน้ำที่ห้องอีกรอบให้เสียเวลา ก่อนจะสวมเสื้อคลุมออกไปข้างนอกเพื่อหยิบเอาถุงซักรีดของโรงแรมมาใส่เสื้อผ้าเปียก ๆ ของตัวเอง

ทว่ายังไม่ทันจะได้ทำอย่างที่ตั้งใจไว้ สาวน้อยในชุดคลุมสีขาวตัวใหญ่ก็ถึงกับชะงัก เพราะพี่พายุของเธอกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้และในมือก็ถือคีย์การ์ดเอาไว้ด้วย

“พี่พายุเข้ามาได้ยังไงคะเนี่ย” กอหญ้าเริ่มตระหนักได้แล้วว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์อันตราย ผู้ชายหล่อที่เปลือยท่อนบน เหลือเพียงกางเกงยีนเอวต่ำ โชว์ไรขนเซ็กซี่ที่เธอไม่ควรมอง แต่ว่าก็แอบเหลือบมองอยู่ดี

“โรงแรมให้คีย์การ์ดมาสองใบ น้องกอหญ้าไม่ได้สังเกตเหรอครับ” เขาโบกคีย์การ์ดใบที่ใช้แตะเข้าห้องพักของตัวเอง ก่อนจะโยนมันลงบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจนัก

“กอหญ้าลืมไปเลยค่ะ แล้วพี่พายุได้คีย์การ์ดใหม่แล้วเหรอคะ เร็วจัง” กอหญ้าแกล้งทำใจดีสู้เสือ เธอไม่รู้ว่าเขาตั้งใจจะทำอะไร แต่ถอดเสื้อโชว์กล้ามแน่นน่ากอดมาตั้งแต่แรกแบบนี้ เห็นทีจะต้องมีการออกกำลังกายกันต่อแน่ ๆ

“ตอนแรกพี่ก็ว่าจะไม่คิดอะไร แต่ถ้าน้องกอหญ้าเล่นใส่เสื้อคลุมอาบน้ำออกมาแบบนี้ พี่คงไม่เข้าข้างตัวเองไม่ได้แล้วละครับ”

“เปล่านะคะ! คือกอหญ้าไม่อยากรบกวนยืมเสื้อผ้าของพี่พายุอีก แล้วห้องของกอหญ้าก็อยู่ถัดไปอีกนิดเดียวเลยตั้งใจว่าจะเดินกลับห้องเลยน่ะค่ะ”

“จะกลับห้องได้ก็ต้องมีคีย์การ์ดนะครับ” เขาล้วงซองสีเขียวเข้มออกมาจากกระเป๋ากางเกงและโยนลงบนโต๊ะตัวเดียวกัน กอหญ้าเดาว่าคงเป็นคีย์การ์ดใบใหม่ที่เพิ่งจะไปขอมา

“ขอบคุณมากนะคะ งั้นเดี๋ยวกอหญ้าเก็บของในห้องน้ำแป๊บนะคะ” สาวน้อยรีบหยิบเอาถุงซักรีดของโรงแรม เตรียมจะไปเก็บเสื้อผ้าเปียกและชุดชั้นในที่กองอยู่ที่พื้น ทว่าเห็นหันหลังได้แค่ครู่เดียวก็ได้ยินเสียงเสื้อผ้าเสียดสีกัน

ไอ้พี่พายุเหลือแต่กางเกงในขาสั้นสีขาวเสียแล้ว!

สาวน้อยยังไม่ทันจะได้ประท้วง เธอก็ถูกเขาดึงเข้าไปกอดเสียแน่น จมูกโด่งสวยของพายุซุกไซ้ลงบนซอกคอหอมกรุ่น ก่อนจะคำรามออกมาเบา ๆ

“เด็กไม่ดี แอบใช้สบู่อาบน้ำของพี่เหรอครับเนี่ย” เสียงแหบพร่าของเขาทำเอาสติของกอหญ้ากระเจิดกระเจิง แม้สมองจะสั่งให้ผลักไส แต่ร่างกายกลับยืนนิ่ง ยอมให้อีกฝ่ายเคล้นคลึงบั้นท้ายกลมกลึงของเธอเบา ๆ

“พี่พายุปล่อยกอหญ้าเถอะนะคะ” กอหญ้าเกลียดเสียงของตัวเอง เพราะคำว่าปล่อยที่เพิ่งจะพูดออกมามันดูเชิญชวนให้เขาแกล้งกันแรงยิ่งกว่าเดิม

“ให้จูบก่อนแล้วจะปล่อย” เธอเงยหน้าพร้อมกับหลับตาพริ้มตามข้อแม้ ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมไม่ขัด ไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมไม่ยอมเถียง

กอหญ้าปล่อยให้ริมฝีปากอุ่นจัดทาบทับลงมาบนกลีบปากนุ่ม มือเล็ก ๆ ของเธอเลื่อนไปวางไว้บนแผ่นอกกว้าง สัมผัสกับความแน่นหนาที่อยากจะลองจับดูตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอแล้ว จูบของพี่พายุต่างจากคืนนั้นมาก ไม่ได้ดื้อดึงเอาแต่ใจ ทว่ายั่วยุให้เธอรู้สึกคลั่งจนไม่อยากจะทำแค่การจูบ

เฟรนช์คิสดีสมคำเล่าลือจริง ๆ