ตอนที่ 4 เดตแรก 2

1172 Words

ผู้ชายคนอื่นคงจะสาปแช่งฟ้าฝน ที่กระหน่ำลงมาในระหว่างที่ทั้งคู่เดินกลับไปยังรถที่จอดอยู่ค่อนข้างไกล เนื้อตัวของทั้งคู่เปียกชุ่ม พอถึงรถก็ได้แต่มองตากันปริบ ๆ เพราะลมแรงจนแทบจะมองไม่เห็นทาง “เรารออีกสักพักค่อยกลับเถอะ มองไม่เห็นทางแบบนี้พี่ขับไม่ไหวจริง ๆ” พายุหันเอี้ยวตัวหันไปเปิดกระเป๋าเดินทางใบเล็กที่เขาไม่ได้นำลงจากรถที่เช่ามาจากสนามบิน ก่อนจะหยิบเอาเสื้อสะอาดออกมาสองตัวและผ้าผืนเล็ก ๆ อีกสองผืน เขายื่นเสื้อและผ้าขนหนูให้กับกอหญ้า ก่อนจะจัดการถอดเสื้อเปียก ๆ และซับตัวเองให้แห้ง จงใจถ่วงเวลาก่อนสวมเสื้อผ้านิดหน่อย เพื่อให้คนสวยได้เห็นซิกซ์แพ็กและวีไลน์แบบเน้น ๆ ไม่มีผู้หญิงคนไหนเห็นแล้วไม่เกิดอารมณ์ ประสบการณ์นานถึงสามสิบแปดปีของพายุการันตีเรื่องนั้นได้ ทว่ากอหญ้ากลับไม่สนใจมองมันเลยสักนิด… “เราน่าจะติดอยู่ตรงนี้อีกสักพัก กอหญ้าเปลี่ยนเสื้อก่อนเถอะนะครับ เดี๋ยวจะไม่สบาย” น้ำเสียงของเขาราบเรียบราวกับไม่ได้คิดเรื่องลามกอะไรในใจ “คือว่า…” “ถ้าอายเดี๋ยวพี่จะปิดตาให้หรือไม่ก็ข้ามไปเปลี่ยนที่เบาะหลังก็ได้นะครับ” ทว่าคนที่เปียกทั้งตัวกลับยืนยันว่าไม่ได้รู้สึกหนาวอะไรมาก แต่พอผ่านไปได้ราว ๆ สิบห้านาที เธอก็ทนแอร์เย็น ๆ ที่พายุจงใจไม่ปรับอุณหภูมิไม่ไหว ขอตัวปีนไปด้านหลังเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า บั้นท้ายสวย ๆ ที่ขยับผ่านหน้าของพายุเรียกรอยยิ้มของผู้ชายเจ้าชู้ได้เป็นอย่างดี “พี่พายุหลับตาแป๊บนะคะ กอหญ้าจะเปลี่ยนเสื้อ” “ถึงมองก็ไม่ได้ต่างจากบิกินีที่กอหญ้าใส่หรอกนะ แต่ยังไงพี่ก็ไม่มองหรอก พี่ไม่ได้หื่นอะไรขนาดนั้น” กอหญ้ายิ้มอาย ๆ ก่อนจะหันหลังเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อซ่อนอกอิ่มให้พ้นจากสายตาคนที่บอกแล้วว่าจะไม่มอง พายุกลืนน้ำลาย… ปากบอกว่าไม่ แต่ยังไงก็ต้องแอบมองอยู่แล้ว ขนาดไม่ได้เห็นเนินนุ่มด้านหน้า ทว่าเห็นแค่แผ่นหลังเนียน ๆ ก็ทำให้อารมณ์หนุ่มพลุ่งพล่านจนน่าหงุดหงิด ไอ้คำว่าไม่ต่างจากบิกินีนั่นห่างไกลจากความเป็นจริงมาก เพราะบราเซียลูกไม้สีเนื้อของเธอมันช่าง… เขากดความหื่นของตัวเองและควานหาสิ่งที่ต้องการจากกระเป๋าที่กอหญ้าทิ้งไว้บนเบาะ พอมองผ่านกระจกหลังก็เห็นว่าเธอเบี่ยงตัวน้อย ๆ ยามสวมเสื้อตัวหลวมของเขาและทรวงอกใต้บราเซียก็โผล่มาทักทายกันอย่างไม่ตั้งใจนัก “Putain!” พายุสบถเบา ๆ รีบหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาวางไว้บนตัก ปิดบังหลักฐานที่กำลังขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ โดยไม่ลืมซ่อนของที่ขโมยไว้ในกระเป๋ากางเกง “พี่พายุเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” กอหญ้าถามในขณะที่ปีนกลับมานั่งที่ว่างข้างคนขับ พลางลูบแขนของตัวเองเพราะยังไม่หายหนาว ก่อนจะใช้ผ้าผืนเล็กซับผมที่ยังเปียกอยู่เบา ๆ เธอยิ้มกว้างและเริ่มที่จะคลายความกังวล พายุดูไว้ใจได้อย่างที่เขาพูดจริง ๆ “พี่พายุไม่ได้เซตผมแล้วดูเด็กลงเยอะเลยนะคะเนี่ย” รอยยิ้มสดใสของเธอไม่ได้ช่วยให้อาการของพายุดีขึ้นเลยสักนิด “นึกว่าจะบ่นว่าพี่หล่อน้อยลงซะอีก” เขาเสยผมตัวเอง เพราะทราบดีว่าทำท่านี้แล้วหล่อกระชากใจแค่ไหน “กอหญ้าชมจริง ๆ นะคะ พี่พายุดูเหมือนอายุสามสิบต้น ๆ เอง ว่าแต่อายุเท่าไหร่แล้วคะเนี่ย” “อายุสามสิบแปดแล้ว แต่หัวใจพี่ยังยี่สิบต้น ๆ อยู่เลยนะ” “โห แก่กว่ากอหญ้าตั้งเยอะ แบบนี้ควรเรียกพี่อยู่ไหมคะเนี่ย” เธอหัวเราะคิกคักก่อนจะกดโทรศัพท์ดูภาพเปลือกหอยที่ถ่ายเอาไว้เมื่อช่วงบ่ายจนเกือบเย็น ในขณะที่หนุ่มหล่อข้าง ๆ กัดฟันกรอดเพื่อข่มอารมณ์ตัวเอง ไม่ให้ปล้ำสาวสวยที่รู้ชัดแล้วว่าเด็กกว่าที่คิดไว้มาก ทว่ามองหน้าสาวน้อยกอหญ้าทีไร ไอ้ลูกทรยศก็ดันผ้าขนหนูเจ้ากรรมให้นูนเด่น และทางออกเดียวที่พายุพอจะทำได้ก็คือหลับตา ปล่อยให้เสียงฝนบวกกับแอร์เย็น ๆ กล่อมเขาให้งีบหลับไปในที่สุด พอเวลาผ่านไปได้เกือบชั่วโมงฝนก็เริ่มจะเบาลงมาก กอหญ้าจึงสะกิดเรียกคนที่งีบหลับจนกรนเบา ๆ บอกว่าควรจะขับรถกลับโรงแรม เพราะตอนนี้ฟ้าก็มืดมาได้สักพักแล้ว พายุขับรถเงียบ ๆ เขาทราบดีว่าผู้หญิงเอเชียดูอ่อนวัยกว่าอายุจริงมากหากเทียบกับสาวยุโรป แต่บุคลิกนิ่ง ๆ ของกอหญ้าทำให้เข้าใจไปได้ว่าเธอคือผู้ใหญ่ที่อย่างน้อยก็น่าจะอายุเกินยี่สิบเจ็ดปี ไม่ใช่สาวน้อยวัยยี่สิบสี่แบบนี้ แล้วทำไมต้องสนใจด้วย ยิ่งกินเด็กยิ่งเป็นอมตะไม่ใช่เหรอ! “พี่พายุไม่สบายหรือเปล่าคะ ทำไมนั่งเกร็ง ๆ” “พี่ไม่เป็นไร แค่ง่วงนิดหน่อยน่ะ” หลังจากขับรถฝ่าฝนเกือบสี่สิบนาที พายุที่เงียบมาตลอดทางก็พากอหญ้ากลับเข้าโรงแรม เมื่อร่างบางปะทะเข้ากับแอร์เย็นเฉียบบริเวณล็อบบี เธอก็กอดตัวเองแน่นเสียยิ่งกว่าเดิม “ขอบคุณพี่พายุมากนะคะ อุตส่าห์ให้กอหญ้ายืมเสื้อ” เธอขอตัวอย่างสุภาพ ทว่าสุดท้ายก็ต้องนิ่วหน้าเพราะหนุ่มใหญ่ลูกเสี้ยวฝรั่งเศสเดินตามติดราวกับว่าพักอยู่ห้องเดียวกัน “อยู่ชั้นนี้เหมือนกันเหรอครับ” พายุรีบแตะคีย์การ์ดและกดลิฟต์ก่อนที่เธอจะค้นอะไรในกระเป๋าได้ทัน เขาไม่ลืมเบี่ยงเบนความสนใจเพิ่มเติมด้วยการใช้มือทาบวัดไข้บนหน้าผากนูน แสดงความเป็นห่วงที่คนมากประสบการณ์เท่านั้นที่จะมองออกว่ากำลังหวังผลตอบแทน “ตัวร้อนแล้วนะเรา ยังไงกลับห้องแล้วอย่าลืมกินยานะครับ” พายุแกล้งเดินนำไปอีกสามก้าว ห้องของเขาอยู่ถัดจากเธอแค่สองห้องเท่านั้น ความจริงก่อนหน้านี้ก็อยู่วิลล่าติดชายหาดนั่นแหละ แต่พอสืบได้ว่ากอหญ้าอยู่ห้องไหน เขาก็รีบขอพนักงานเปลี่ยนเป็นห้องดีลักซ์ที่อยู่ชั้นเดียวกันและขอห้องที่ใกล้กับสาวน้อยที่สุดทันที ลงทุนขนาดนี้แล้วยังไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more