ตอนที่ 6
989 Words
EP.06 ตรวนล้อมรัก
ไม่ทันที่จะตอบแม่ หล่อนก็ถลาวิ่งไปที่ห้องน้ำทันทีก่อนทุกอย่างในช่องท้องจะออกมา
เนิ่นนานที่หล่อนอาเจียนเอาของเก่าออกมาจนหมด โดยที่แม่ตามเข้ามาลูบหลัง พร้อมยื่นทิชชูให้หล่อนซับปาก และครั้งนี้หล่อนก็หมดแรงจนแม่ต้องประคองออกมาจากห้องน้ำ แต่เมื่อออกมาแล้วได้กลิ่นน้ำพริก ชะอม สะตอ หล่อนก็มีอันต้องกลับเข้าไปอาเจียนอีกครั้ง
“เดี๋ยวนะตังค์”
แม่ที่ผละไป แต่หล่อนก็ไม่สนใจอะไรไปกว่าอยากขย้อนเอาทุกสิ่งทุกอย่างออกมา จนน้ำเหนียวๆ ที่ออกมามีแต่สีเขียวปนเหลือง และก็ทำให้หล่อนจุกจนต้องทรุดร่างลงนั่งพิงเคาน์เตอร์
“ตังค์... ไหวไหมลูก”
เสียงแม่ถามพร้อมกับกลิ่นยาดมที่โชยอยู่ที่จมูกให้หล่อนสูดดมเข้าลึก
“แม่... ตังค์เหม็น”
“เหม็นอะไรลูก”
“เหม็นน้ำพริก ชะอม สะตอ เหม็นไปหมดเลย ตังค์ไม่ไหว”
“แม่เอาไปเก็บหมดแล้วลูก ตังค์ลุกไหวไหม”
หล่อนพยักหน้าและปล่อยให้แม่ประคองออกมาจากห้องน้ำ รับรู้ว่าแม่พาหล่อนมาที่โซฟาในห้องนั่งเล่น
นับตังค์ปล่อยตัวให้ทอดนอนยาวโดยมียาดมจ่ออยู่ที่จมูก และทุกอย่างก็บางเบา รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีผ้าชุบน้ำเย็นมาเช็ดใบหน้า ลำคอ และตามเนื้อตัว จากสัมผัสอ่อนโยนก็รู้ว่าเป็นแม่
“แม่จ๋า ตังค์โอเคแล้ว” หล่อนยิ้มพร้อมๆ กับเปิดเปลือกตาขึ้นมอง เห็นแม่ยิ้มมาให้เช่นกัน ก่อนจะประคองให้หล่อนลุกขึ้นนั่ง
“ตังค์นี่ไม่ไหวเลย กลับมาบ้านทั้งที ดันต้องมาให้แม่ดูแลอีก”
“ก็ถูกแล้วลูก ถ้าแม่ไม่ดูแลตังค์แล้วใครจะดูแลล่ะ มีกันแค่สองคน นอกจากตังค์จะมีคนที่สามที่สี่ให้แม่”
นับตังค์ชะงักเพียงนิด รู้ในความหมายของแม่ แต่หล่อนไม่อยากแต่งงานจริงๆ หล่อนไม่อยากมีชีวิตคู่ที่ต้องลาจากกันเหมือนพ่อกับแม่ เห็นความทุกข์ที่แม่ต้องเผชิญเพื่อเลี้ยงดูหล่อนจนโต นั่นทำให้หล่อนไม่เคยคิดเรื่องมีครอบครัวเลย หล่อนแค่อยากมีแม่เท่านั้น
“ตังค์... เดือนนี้เมนส์มาหรือยังลูก”
“เมนส์...” นับตังค์ทวนคำ ช้อนสายตามองแม่อย่างอึ้งๆ
“ทำไมเหรอจ๊ะแม่”
“แล้วเดือนนี้เมนส์มาหรือเปล่าล่ะลูก”
นับตังค์ครุ่นคิด ยกนิ้วขึ้นมานับวันที่ประจำเดือนควรมา และก็พบว่าเลยมาเกือบ 3 สัปดาห์แล้ว ความจริงควรจะมาช่วงระยะที่กลับมาจากเพชรบูรณ์ได้ 1 สัปดาห์ ความกลัวแทรกลึกสู่หัวใจ แต่ไม่มีทางแน่ที่สิ่งนั้นจะเกิดขึ้น ก็หล่อนกินยาคุมฉุกเฉินไป 2 เม็ด ตามเอกสารกำกับยา ไม่พลาดแน่ แต่... ที่แม่สงสัยล่ะ
“ตังค์... แม่ถามว่าเดือนนี้เมนส์มาหรือยัง”
น้ำเสียงเข้มๆ แต่ฝ่ามือที่กระชับต้นแขนกลับอ่อนโยน และแววตาของแม่ก็คือพร้อมจะรับฟัง นับตังค์ไม่รู้ตัวเลยว่าหยาดน้ำตาท่วมท้นและไหลอาบลงมาตั้งแต่เมื่อไร รู้ตัวอีกที ดวงตาสวยก็พร่ามัวไปหมด หล่อนเห็นแววเศร้าในดวงตาของแม่
“ยัง... ยังไม่มาจ้ะแม่”
แม่เหมือนจะผ่อนลมหายใจออกอย่างคนกำลังระงับความรู้สึก ก่อนคำพูดที่เอ่ยออกมาจะทำให้หล่อนเหมือนจะหูอื้อตาลายจนต้องสูดยาดมในมือหนักๆ
“อาการของตังค์... เหมือนคนแพ้ท้อง”
“แพ้ท้อง... ตังค์จะท้องได้ยังไงอะแม่ ตังค์ยังไม่มีผัวเลยนะ” พูดเสียงสูงทั้งๆ ที่มือเย็บวาบ ที่แม่สงสัยไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด ก็หล่อนกินยาคุมฉุกเฉินไปแล้ว
“ไม่มีก็ท้องได้... ถ้าตังค์มีอะไรกับใครแล้วไม่ได้ป้องกัน”
“แม่! ทำไมแม่คิดว่าตังค์จะทำแบบนั้นล่ะ”
“ไม่เลยตังค์ แม่ไม่เคยคิดสักครั้งว่าตังค์จะทำแบบนั้น แต่เพราะตังค์โตแล้ว เรื่องนี้มันเป็นเรื่องส่วนตัวของตังค์ที่แม่เข้าไปก้าวก่ายไม่ได้ ถ้าอาการของตังค์จะไม่ฟ้อง แม่ก็จะไม่คิดแบบนั้นเด็ดขาด ตังค์ยืนยันกับแม่ได้ไหม ว่ามันไม่มีอะไร”
“เอ่อ... ตังค์อาจแค่นอนน้อย ก็เลยคลื่นไส้อาเจียนนะแม่ ไม่ได้มีอะไรแบบนั้นหรอก”
“แต่นี่มันอาการของคนท้องชัดๆ นะตังค์ ตอนแม่ท้องตังค์ แม่ก็เป็นแบบนี้”
และอาการอ้ำอึ้งพูดไม่ออกของหล่อนก็ทำให้แม่ส่งคำถามบาดลึกหัวใจมาให้
“เขาเป็นใคร... บอกแม่นะตังค์ ว่าเขาเป็นใคร... แล้วเขารู้ไหมว่าตังค์ท้อง ตังค์... บอกแม่มา...”
เสียงของแม่เข้มขึ้นทว่าน้ำตากลับไหลอาบแก้ม สิ่งที่เห็นทำให้นับตังค์สั่นสะอื้นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่หล่อนอ่อนแอในหัวใจมากมายขนาดนี้ หล่อนทำให้แม่มีน้ำตา แต่ไม่มีทางที่ยาจะใช้ไม่ได้ผล ในเมื่อหล่อนกินตามคำแนะนำครบถ้วน
“ตังค์... ตังค์ก็ไม่รู้จ้ะ”
“ไม่รู้... ตังค์หมายความว่ายังไง... หมายความว่ายังไงลูกที่ว่าไม่รู้”
สีหน้าของแม่คืออึ้ง ทำให้หล่อนต้องรีบอธิบาย
“ไม่ใช่อย่างที่แม่คิดนะ ตังค์ไม่ได้มีหลายคน แต่... แต่วันนั้น... วันนั้น... ตังค์... ตังค์เมา”
“เมา...”
นับตังค์พยักหน้าสั่นสะอื้นไม่กล้าสบสายตาแม่ เรื่องท้องหรือไม่ท้องหล่อนยังไม่ปักใจจนกว่าจะได้ตรวจ แต่เรื่องจริงก็คือหล่อนเมาแล้วพลาดมีอะไรกับผู้ชายตามที่แม่เคยเตือนเอาไว้ ความหวาดหวั่นของแม่เกิดขึ้นแล้วจริงๆ เป็นความประมาทที่หล่อนโทษใครไม่ได้นอกจากโทษตัวเอง นั่นจึงทำให้หล่อนยอมให้ชลธีรับผิดชอบไม่ได้
- Writer
