ตอนที่ 6
1508 Words
ตอนที่ 6
รำวงและชาบา พาข้ามายังห้องห้องนึง มันไม่ได้เล็กอะไร เพียงแต่มันเล็กกว่าที่ตำหนักของข้า แถมก็ให้ข้าอยู่คนเดียวอีก ไม่มีนางกำนัลมาช่วยดูแลข้าเลย แล้วใครจะช่วยขัดเนื้อขัดตัวให้ข้าเล่า
“เอ็งก็อยู่ห้องนี้ไปก็แล้วกัน เสื้อผ้าข้าก็จัดเตรียมให้แล้ว เอ็งก็ถอดชุดโคตรชุดของเอ็งเก็บให้เรียบร้อยแล้วก็รีบไปอาบน้ำละ! ขืนเอ็งลีลาไปอาบตอนค่ำมืดระวังจะโดนฉุดละ!” รำวงพูด ก่อนที่ั้งสองจะพากันเดินออกไป
รำวงพูดมาเสียยาวแต่ข้าก็ฟังไม่รู้เรื่องอยู่ดี ข้าละเครียดจริงๆ ข้าคงจะต้องปรับตัวอีกเยอะเลยละสิ!
✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️✂️
รำวงและชาบาไม่ได้บอกอะไรข้าเลย แล้วแบบนี้ข้าจะไปอาบน้ำขัดตัวได้อย่างไร ข้ายังไม่รู้เลยว่าที่นี่อาบกันที่ไหน แถมเจ้าเมะก็ไม่อยู่ด้วย
แต่เหมือนจะโชคดีอยู่บ้าง เพราะข้าเห็นลูกน้องของเมะนั่งอยู่หน้าตำหนักของพวกเขา ข้าจึงเข้าไปทักทาย
“พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่หรอ? ช่วยข้าทีสิข้ามีเรื่องจะขอให้ช่วย”
“.....” ทั้งสองเงียบไม่พูดอะไร เออ! ข้าลืมว่าพวกเจ้าฟังข้าไม่รู้เรื่อง
“เอ่อ...ข้า ช...ชื่อ ฟางลี่!” ร่างบางชี้เข้าหาตัวเอง ชายทั้งสามพยักหน้าก่อนที่จะพูดแนะนำตัว
“ข้าชื่อขาม”
“ส่วนข้าชื่อชิด”
“และข้า! ชื่อคอย”
“ขา ชิ ข่อย”
“อะไรของมันวะเนี่ย! คอย! ไม่ใช่ข่อย!” ข่อยพูดตอบ ชื่อของพวกเขาเรียกยากจริงๆ ข้าจะพยายามเรียก เท่าที่ข้าจะเรียกได้ก็แล้วกัน
“ช่างมันเถอะ! เอ็งมีอะไร!” ชิพูดพร้อมกระดกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม
“เอ่อ...” ข้าพยายามทำท่าทางให้ทั้งสามดู ถูไถไปมาทั่วตัว
“อ๋อ! อยากโดน ได้ๆ” ขาพูดพร้อมเดินมาดึงมอข้าไป ข้าก็ไม่เข้าใจหรอก แต่เขาคงจะพาข้าไปอาบน้ำ “ไปขึ้นห้อง”
“เฮ้ยไอ้ขาม! มึงอยากโดนตีนพี่เมฆหรือยังไง!” ชิกล่าวพร้อมดึงมือขากลับทันควัน “มันคงจะหมายถึงอาบน้ำ เอาเถอะ! เดี๋ยวข้าจะพาไป”
“แหม๋! ทีงี้ละว่าแต่ข้า!” ขาพูด
“ข้าแค่จะพามันไปเฉยๆ ข้าไม่ใช่เอ็งไอ้ขาม!” ชิพูด ก่อนที่บทสนทนาของพวกเราจะหยุดชะงัก เมื่อมีหญิงสาวอีกคนเดินเข้ามากอดแขนข่อย
“พี่คอยจ๋า บัวตูมคิดถึงพี่จังเลย” หญิงสาวออดอ้อนอยู่อย่างนั้นจนข่อยทนไม่ไหว พูดว่า
“หิวหรอเรา?” ข่อยพูดพร้อมหยิกแก้มหญิฃคนนั้นเบาๆ “คงจะหิวมาหลายวันแล้วละสิ”
“ข้าอยากท้อง” หญิงสาวผู้นั้นพูดพร้อมลูบท้องตัวเองเบาๆ
พรึบ!
ทันใดนั้นข่อยก็อุ้มหญิงสาวขึ้นตำหนักทันที ข้าอยากท้อง? คำคำนี้หมายความว่ายังไงกัน? จะใช่คำเดียวกันกับพี่หมายความว่าหิวหรือเปล่า?
ก็เห็นลูบท้องเหมือนกัน น่าจะหมายความว่าหิวเหมือนกันนั่นแหละ
“อย่าไปสนใจมันเลย ไป! ข้าจะพาเอ็งไปอาบน้ำ” ชิพูดพร้อมดึงแขนข้าไปที่ลำธารแห่งหนึ่ง “เอาละ เอ็งก็อาบที่นี่ คนผ่านไปมาก็เยอะแยะ เอ็งคงจะกลับถูกละ”
“....” ข้าเพียงแต่พยักหน้าตอบ ชิเดินจากไป ส่งนข้าก็ไปอาบน้ำ น้ำที่นี่เย็นดีเหมือนกันนะ ถ้ามีดอกกุหลาบมาด้วย ข้าคงจะมีความสุขกว่านี้
เหมือนตอนที่ได้อยู่ในอ่่างที่โรยไปด้วยกลีบกุหลาบ ที่วังหลวง เฮ้อ...ข้าคิดถึงที่นั่นเหลือเกิน หากข้ารู้ว่าข้าจะต้องมาพบเจอกับเรื่องประหลาดเช่นนี้ ข้าจะยอมเป็นแค่กุ้ยเฟย ให้ท่านพี่ขึ้นเป็นฮองเฮาแทน
เฮ้อ....
“อ๊ะ...เมะ! เข้าก็มาอาบที่นี่ด้วยเหมือนกันหรอ!” ข้าตะโกนไปยังต้นสายของแม่น้ำลาธาร ที่มีเมะอาบอยู่ “นี่เจ้า! เห็นข้าไหม?”
“พูดอะไรของเธอ! ข้าฟังไม่รู้เรื่อง!” เขาตะโกนตอบและไม่ได้สนใจเราอีก การจะคุยกับคนที่นี่ช่างลำบากเสียจริง แต่ข้าจะพยายามต่อไป!
เราต่างคนต่างอาบน้ำ ในตอนกลับตำหนัก ข้าจึงขอกลับพร้อมเขา เมะเองก็ไม่ได้ว่าอะไร ยอมให้ข้ากลับด้วยแต่โดยดี
“เออ...ใส่ชุดธรรมดามันค่อยโล่งตาหน่อย” ร่างสูงพูด พร้อมหมุนตัวข้าไปมา
“....” มองตาปริบๆ
“เออลืมว่าเธอฟังภาษาฉันไม่รู้เรื่อง”
“เจ้าเองก็เหมือนกันแหละน่ะ” ข้าตอบ เขาทำหน้างง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เป็นการใช้ชีวิตที่ลำบากเสียจริง
จ๊อก~ จ๊อกกก~
“ตายแล้ว...ข้าหิวแล้วละสิ”
“เป็นไร?” เขาถาม เราทั้งสองเดินกลับตำหนักไป คุยกันไป
“เอ่อ...” ข้าจะบอกกับเขาอย่่าไรดีนะ หากข้าพูดภาษาของข้าเขาคงจะฟังไม่รู้เรื่อง แต่อะอ๊ะ...!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“ข้าอยากท้อง”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“ว่ายังไง? เป็นอะไรไปหน้าเจื่อนๆ” ร่างสูงเลิกคิ้วสงสัย ข้าพยายามเรียบเรียงคำและบังคับปากของตัวเองให้พูดออกไป
“ข้า อยาก ท้อง” ร่างบางพูดพร้อมลูบท้องตัวเองเผื่อเขาจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ข้าพูด
“นี่...! เธอพูดบ้าอะไรของเธอ! เธอเป็นผู้หญิงมาพูดชาแบบนี้ใส่ข้าได้อย่่างไรกัน!” เขาตกตะลึง พร้อมบีบปากข้า “ทีข้าจูบละตบข้าจะเป็นจะตาย!”
ข้าผิดอะไร...ก็ผู้หญิงที่มาหาข่อยในตอนนั้นก็พูดแบบนี้ แล้วข่อยก็อุ้มเธอไปกินข้าว ข้าก็ไม่ได้พูดผิดอะไรนี่นา หรือว่าสำเนียงของข้ามันทำให้เป็นศัพท์อื่น?
“เอ่อ...ห หิว”
“.....”
“หิว” ลูบท้อง “หิว”
“แล้วทำไมไม่พูดแบบนี้ตั้งแต่แรก! เธอไปเอาคำพูดนี้มาจากไหน! ไอ้ข้าอยากท้องของเธอน่ะ” เขาตวาดลั่นไม่สนใจประชาชนแถวนั้นเลย
“ข่อย”
“ใครคือข่อย! มีคนชื่อข่อยในซุ้มโจรด้วยหรือยังไง!”
“เฮ้อ...” ร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ที่นี่ช่างลำบากเสียจริง
ข้าต้องอดทนไปถึงเมื่อไหร่กัน...
กลับมาตำหนักของเมะไม่นาน ก็มีบรรดาอาหารวางไว้เยอะแยะ เป็นอาหารที่แปลกตานัก ไม่ต่างอะไรจากห่อข้าวในตอนนั้นเลย แต่ก็ไม่เป็นไร ข้าไม่ใช่คนเลือกกิน มีอะไรให้ข้า ข้าก็กินหมดแหละ
ของทุกอย่างที่นี่ก็แปลกไปเช่นกัน ต่างจากของที่วังหลวงมากๆ เป็นหมู่บ้านนินจาแบบไหนกันเนี่ย!
“งั่ม~”
“อร่อยไหมยัยจีน!” รำวงเอ่ยถาม เห็นว่าเธอเป็นแม่คนแล้ว เธอนั่งป้อนข้าวลูกสาวของเธอไปด้วย ตัวเองก็กินไปด้วย “ในบ้านข้าเรือนข้า ข้าทำอาหารอร่อยที่สุด!”
“อื้ม!” ร่างบางพยักหน้าตอบ
ลูกของรำวงหน้าตาเหมือนเมะมากๆ ข้าควรจะเจียมตัว ข้าเป็นถึงฮองเฮาของฮ่องเต้หยวนเป่า ราชวงศ์หยวน ส่วนเมะก็มีลูก มีเมียอยู่แล้ว ข้ากับเขาไม่ควรจะมีสัมพันธ์อะไรกัน
ข้าละอิจฉาเสียจริง ถ้าข้าไม่ถูกท่านพี่ทำร้าย ป่านนี้ข้ากับฝ่าบาทคงนอนคิดชื่อองค์ชายรัชทายาทแล้วละ
“....” ร่างบางวางช้อนลงและเดินกลับเข้าห้องของตัวเอง ไม่นานนักเมะก็เดินตามเข้ามา “....”
“อิ่มแล้วหรือยังไง?” เขาพูดพร้อมนั่งลงที่เตียงของข้า ข้าจะพูดอย่างไรดี เหมือนเขาไม่เคยจำว่าข้าพูดภาษาเขาไม่ได้ “เออลืมอีกละ!”
“.....”
“เธอมาจากไหน? เผื่อที่ที่เธอจากมาข้าจะรู้จัก ข้าจะได้พาเธอกลับบ้านได้ถููก”
“เอ่อ...ข้าถูกแทง ล...แล้วก็ตกน้ำ” ข้าพยายามบอกเล่าเหตุการณ์ของข้าโดนใช้ภาษาของเขา “แล้วก็มาโผล่ที่ป่า”
“ถูกแทงงั้นรึ...แล้วไหนบาดแผล?” ข้าไม่ได้ตอบอะไรเขา เพียงถกชายเสื้อขึ้นเล็กน้อย พร้อมส่ายหน้า
“ก็ไม่เห็นมี?”
“ม...มัน หายไป”
“แปลก...แต่ช่างเถอะ! ข้าไม่ได้มาหาเธอเพราะเรื่องที่ที่เธอจากมา แต่ข้า...อยากจะทำตามคำขอของเธอที่เธอได้พูดไว้” ร่างสูงเดินเข้ามาหาข้าที่ยืนอยู่พร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
“ทะ....ทำ ทำอะไร” ข้าพูดภาษาเขาอีกครั้งพร้อมถอยหนีไปเรื่อยๆ เขาจะขืนใจข้างั้นหรอ! ไม่ได้นะ! ข้สเป็นเมียฮ่องเต้! เป็นจักรพรรดินีนะ! “อย่า!”
“ทำอะไรงั้นรึ? หึหึ!” ร่างสูงเดินเข้ามากระชั้นชิด เขารวมแขนทั้งสองข้างของข้าขึ้นเหนือผัว พร้อมประกบจูบลงมาอย่างเร่าร้อน ทำเอาข้าหายใจแทนไม่ทัน
“อื้อ!” ข้าพยายามเม้มปาก เพื่อหนีจากจูบอันเร่าร้อนของเขา
“จะเม้มปากหนีข้าทำไม?”
“.....”
“ก็ไหนว่าอยากท้อง” ยิ้มมุมปาก
- Writer
