ตอนที่ 4
1303 Words
ตอนที่ 4
เช้าวันต่อมา
รุ่งเช้า ข้าก็สั่งให้พวกลูกน้องที่ตามมาเก็บข้าวของให้พร้อม ปล้นเสร็จเราจะกลับมาเอาของและกลับบ้านกันทันที
แต่ตื่นมาข้ากลับไม่พบไอ้คอยกับไอ้ขาม มันหายหัวไปไหน! ไอ้สองคนนี้นี่!
“พวกเอ็งเห็นไอ้ขามกับไอ้คอยไหมวะ?”
“ไม่เห็นเลยจ้ะพี่เมฆ” ลูกน้องอีกคนตอบ ในขณะที่กำลังเก็บของอยู่ เช้าปานนี้แทนที่จะช่วยกันเตรียมตัวกลับบ้าน มันดันหายหัว! กูปล่อยทิ้งเสียดีไหม!
“มันคงจะไปอาบน้ำกันน่ะพี่ พี่ก็ไปอาบบ้างนะ ตั้งแต่มาปล้น อาบครั้งล่าสุดเมื่อไหร่เถอะ” ไอ้ชิดพูด
“ข้าจะกลับไปอาบทีเดียวต่างหาก ที่สำคัญ! ตอนกลับถ้าฝนตกข้าก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอาบเว้ย!” ข้าตอบ
“เอาที่พี่สบายใจเลยแล้วกัน” ไอ้ชิดพูดก่อนที่มันจะกลับไปเก็บของของมันต่อ ข้ารีบเดินไปตามหาไอ้สองคนนั้นที่ลำธาร มันจะอาบอะไรนานขนาดนี้ ถ้ายังลีลาข้าจะปล่อยทิ้งไว้ที่นี่!
ร่างสูงเดินมาที่ลำธาร ก็เห็นกองเสื้อผ้าของไอ้คอยและไอ้ขาม สายตามองหาลูกน้องทั้งสองก็พบว่าไอ้ขามกับไอ้คอย กำลังแอบมองอะไรบางอย่างอยู่หลังโขดหิน ข้าค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้ๆ มัน
จนได้ยินพวกมันทั้งสองคุยกันว่า...
“นมสวยมากเลยว่ะไอ้คอย!” ไอ้ขามพูด
“เอ็งนี่มันทะลึ่งเสียจริง รีบไปเถอะวันนี้ปล้นวันสุดท้ายแล้ว ข้าอยากกลับบ้านจะขาดใจแล้ว!” ไอ้คอยพยายามชวนกลับ แต่ไอ้ขามยังคงมองไม่เลิก
“....” สายตามองตามไอ้สองคน ที่มันว่านมสวยนั่นก็คือผู้หญิงคนนั้น! เธอกำลังอาบน้ำอยู่...นี่ไม่รู้ตัวเลยหรือยังไงว่ามีคนแอบมองอยู่น่ะ! “.....”
“ไอ้ขาม...ข้าสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง” ไอ้คอยสะกิด แต่ไอ้ขามก็ยังคงจ้องมองไม่เลิก ไอ้คอยหันมาพบหน้าข้ามันกระอึกกระอักไม่พูดอะไรพร้อมลุกถอยออกมา “ไอ้ขาม!”
“อะไรของเอ็ง...เหี้ย!” ไอ้ขามตกใจอย่างหนักพร้อมยกมือขึ้นไหว้ “ขอโทษจ้ะพี่เมฆ”
“พวกเอ็งรีบไปแต่งตัวนุ้งผ้านุ้งผ่อนให้ไว ขืนพวกเอ็งยังลีลาอีกข้าจะปล่อยเอ็งทิ้ง!”
“จ้ะพี่!” เสือทั้งสองรีบวิ่งเพ่นออกไปในทันที
ข้ามองไปที่ผู้หญิงคนนั้น เธอก็ยังอยู่เหมือนเดิม ร่างสูงค่อยๆ เดินเข้าไปหาเพื่อไม่ให้เธอรู้ตัว เสื้อผ้าและเครื่องประดับของเธอมันประหลาดมาก ข้าไม่เคยเห็น
แถมเครื่องประดับที่เธอใส่บนหัวก็เยอะแยะไปหมด หนำซ้ำยังมีเครื่องประดับที่ยักษ์ใหญ่อลังการมาปิดหน้าอีก ไม่หนักหัวหรือยังไง?
“น้ำนี่มันช่างสดชื่นเสียจริง ถ้ามีนางกำนันมาช่วยขัดตัวให้ข้า ข้าคงจะสบายกว่านี้ ป่านนี้วังหลวงจะเป็นเช่นไรบ้างนะ”
“พูดอะไรของเธอ...ข้าคงต้องไปฉุดลูกสาวซินแสมาทำเมียแล้วสินะ! ถึงจะได้คุยกับยัยนี่รู้เรื่อง”
ร่างบางหันหน้ามายังจุดที่ร่างสูงอยู่ เธอตกใจหนักจนกรี๊ดลั่น! พร้อมชี้หน้าด่าข้ารัวๆ ข้าเองก็ฟังไม่รู้เรื่องหรอก แต่ถ้าเป็นผู้หญิงชาวเรา โดนแอบมองแบบนี้ไม่ด่าก็บ้าแล้ว!
“เจ้ามาแอบดูข้างั้นรึ! เจ้านินจาใจโฉด! เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร ข้า! ฟางลี่เป็นฮองเฮาเชียวนะ! ออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างงั้นข้าจะให้ฮ่องเต้สั่งตัดหัวเจ้า!”
“ไม่เจ็บ...เพราะฟังไม่รู้เรื่อง”
“ไอ้บ้า! เจ้ายังไม่ไปอีก กรี๊ด!” เธอคว้าชุดสีขาวชิ้นหนึ่งลงไปใส่ในน้ำ ชุดของเธอก็หลายชิ้นเสียเหลือเกิน เมื่อแต่งตัวเสร็จร่างบางก็ขึ้นมาจากน้ำด้วยชุดที่บางและเปียกทำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งมากขึ้น
ตอนที่ยัยนี่แต่งเต็มชุดดูอ้วนกว่าตอนนี้เสียอีก ใส่เยอะแยะจนข้ามองอะไรไม่ออก ถ้าเจอแบบยัยนี่ในซุ้มโจร เธอคือทองชั้นเลิศเลยล่ะ!
เพี๊ยะ!
“เอ้า! นี่เอ็งตบข้ารึ!” ร่างสูงชี้หน้าใส่ร่างบางด้วยความโมโห ส่วนเธอก็ทำหน้าโกรธอย่างไม่เกรงกลัว นี่ข้าเหนือเมฆ! เป็นโจรนะเว้ย! “เอ็งไม่รู้หรือยังไงว่าข้าเป็นใคร ผู้หญิงที่ตบข้าไม่เคยรอดไปได้ง่ายๆ”
เพี๊ยะ!
“ข้าเป็นโจร! และอนาคตข้าจะเป็นโจรเหนือโจร! เอ็งตบข้าแบบนี้ได้ยังไง! ขืนเอ็งตบข้าอีก ข้าจะจับเอ็งทำเมียเสียตรงนี้!”
“เจ้าพูดอะไร...ข้าฟังไม่รู้เรื่อง ภาษาของเจ้าทำไมมันยากขนาดนี้ แต่เจ้าผิด! เจ้าบังอาจมาแอบมองข้าอาบน้ำ! ข้าเป็นฮองเฮาของฮ่องเต้หยวนเป่านะ!”
“พูดอะไรของเอ็ง! เอ็งมาจากที่ใดกันแน่! ถ้าเอ็งจะโกรธข้า ข้าไม่ว่า แต่ข้าว่าเอ็งคงไม่ต้องอายหรอก เพราะไอ้คอยกับไอ้ขามมันเห็นนมเอ็งไปแล้ว และที่สำคัญ ชุดตอนนี้ของเอ็ง ก็บางจนข้าเห็นไปถึงไหนก็ไปแล้ว”
เพี๊ยะ!
“เอ็งตบข้าอีกแล้วนะ!”
อุบ!
ร่างสูงกดจูบไปที่ร่างบางในทันที ข้าก็อยากจะทำมากกว่านี้ ถ้าไม่ติที่ข้าจะต้องออกไปปล้น ร่างสูงถอนจูบออกอย่างช้าๆ และเมื่อถูกจูบคนตรงหน้าก็ยืนนิ่งชะงักไปในทันที
“เอ็งโชคดีที่ข้าต้องไปปล้นไม่อย่างนั้น เอ็งเสร็จข้าไปนานแล้ว!”
“......” ร่างบางยืนนิ่งเงียบไม่พูดอะไร คงจะยังสติแตกไม่หายที่ถูกข้าจูบ หึหึ!
“เอ็งคงจะมาจากต่างแดน หากเอ็งมั่นใจว่าตัวเองบริสุทธิ์ใจ ไม่ใช่พวกตำรวจ เอ็งก็รอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะพาเอ็งกลับซุ้มโจรด้วย”
“.....” และร่างบางก็ยังคงเงียบไม่พูดตอบ
“ฟังไม่รู้เรื่องอีกล่ะสิ!”
“ข้าฟังเจ้าไม่รู้เรื่อง เจ้าพูดภาษาข้าไม่ได้เหรอ?” ร่างบางส่ายหัวเบาๆ
“เฮ้อ! เอ็งรอข้า! อยู่ที่นี่!” ว่าพลางจับตัวเธอนั่งลงพร้อมหยิบกิ่งไม้มาขีดเส้นล้อมตัวร่างบางไว้ “อย่าไปไหน!”
“เจ้าจะทำอะไร? จะเล่นกลใส่ข้าเหรอ?”
“อย่า! ไป! ไหน!” ว่าจบข้าก็โยนเสื้อผ้าและเครื่องประดับประดาใส่ร่างบางก่อนที่จะเดินออกมา
“เจ้าจะไปไหน? เจ้าทำอะไรของเจ้าข้ายังไม่รู้เรื่องเลย แล้ววงที่เจ้าขีดไว้คืออะไร?” เธอตะโกนตามหลังมา ถึงแม้ข้าจะไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร แต่ข้าก็ไม่ลืมที่จะหันกล้บไปย้ำเธอ
“ห้าม! ไป! ไหน!” ว่าจบเข้าก็เดินกลับมายังที่พัก พวกลูกน้องก็ต่างพากันเก็บของไว้เรียบร้อย พวกเอ็งพร้อมกันแล้วใช่ไหม?”
“พร้อมแล้วจ้ะ! ว่าแต่พี่ได้แอ้มแม่นมสวยคนนั้นหรือยังล่ะ?” ไอ้ขามเอ่ยถามทันทีที่ข้าพูดจบ และทันทีที่มันถาม ฝ่ามือของข้าก็ฟาดไปที่หัวของมันตอบกลับทันที
เพี๊ยะ!
“โอ๊ยพี่เมฆ! ข้าเจ็บนะ!”
“เจ็บสิดี! แล้วเอ็งก็ไม่ต้องถามอะไรข้าให้มากความ ข้าจะรีบไปปล้นจะได้รีบกลับบ้าน กลับซุ้มโจร!”
“จ้ะๆๆๆ” ไอ้ขามตอบ มันหันไปหยิบอาวุธ เมื่อพร้อม พวกข้าก็ขึ้นขี่ม้า เตรียมออกปล้นทันที!
- Writer
