“คุ คุณเพลิง อ๊าา”
“ฉันเตือนเธอแล้วนะว่าอย่าส่งเสียง”
ร่างอรชรนั่งแอ่นกายเข้าหาคนตรงหน้า เปล่งเสียงออกมายามที่กลีบปากร้อนขบเม้มเนินดอกบัวงาม บิดกายหนียามกลีบปากร้อนดูดดึงมันรุนแรง จิกท้ายทอยหนาแรง ๆ ยามที่เขาออกแรงขบกัดเธอ
“อ๊าา คุ คุณเพลิง” เสียงกระเส่าปนเหนื่อยหอบดังขึ้นซ้ำ ๆ เพลิงออกแรงดันให้ร่างเล็กนอนราบลงกับพื้น จ้องมองเรือนร่างอรชนของพรายสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะโน้มลงตะโบมจูบดอกบัวงาม
“ยังได้ยินเสียงนั้นอยู่หรือเปล่า” คนที่วุ่นวายกับดอกบัวงามสองข้างถามเสียงแผ่ว
“ดะ ได้ยินค่ะ แต่เสียงมันเบาลงเรื่อย ๆ” เสียงสั่นตอบเขาขณะนอนหายใจหอบถี่ ความจริงแล้วเสียงนั้นไม่ได้เบาลง แต่สายชลมัวจดจ่ออยู่กับเพลิงมากกว่า ไม่สิ… เธอไม่ได้จดจ่อกับเพลิง แต่เขาทำให้เธอไม่มีสมาธิที่จะจดจ่อกับอะไรมากกว่า
“ถ้าเธอบอกว่าไม่ ฉันจะปล่อยเธอไป” ดวงตาสีมืดสบตากับคนใต้ร่างก่อนจะเคลื่อนใบหน้าลงต่ำ ทาบจูบบนหน้า
