ตอนที่ 1 พังทลาย 3

1103 Words

“งานจะเริ่มอีกสองวัน มีอะไรขาดตกบกพร่องเหรอครับคุณอา” สิงหราชถามเสียงเข้ม ทำแสร้งว่าไม่แยแสต่อสิ่งที่ได้ยินมาก่อนหน้านี้ “เอ่อ อะ อะ อา... คิดว่าคุณสิงน่าจะรู้แล้ว” ท่านรองภูวไนยตอบกลับเสียงสั่นพลางนั่งลงตรงข้าม “รู้แล้วจะให้ผมทำยังไง นั่งหัวเราะเหรอ” สิงหราชตอบเชิงประชด “อามาขอโทษแทนยัยเจิด อาก็เพิ่งรู้เหมือนกัน และไม่คิดว่ายัยเจิดจะกล้าทำอะไรแบบนี้” คุณนายจรัสดาวเสริมขึ้น “ถ้ายังไม่ได้จัดงาน แล้วหนีตามใครไป ผมไม่จะโกรธเท่านี้เลยนะ แต่นี่!!! อีกสองวันก็แต่ง!!!” ประโยคสุดท้ายเขาตวาดลั่นเสียจนทุกคนสะดุ้งเลยทีเดียว “สิง เบาๆ ก่อนลูก” พ่อเลี้ยงเสือเอื้อมมือมาแตะที่หลังมือสิงหราชเบาๆ เพื่อปรามอารมณ์ “อาสองคนไม่รู้จริงๆ ว่าเจิดแอบคบใคร ไม่คิดว่าน้องจะคบซ้อนจน” “จนท้อง... ทำแบบนี้กับผมได้ยังไง ทำร้ายจิตใจผมได้ยังไง ถ้าไม่หนีตามกันไป คนที่รับผิดชอบเด็กในท้องคือผมใช่ไหม” “ไม่ ไม่นะคุณสิง เราไม่คิดที่จะทำแบบนั้น เราเองก็ช็อกมาก ไม่รู้จะหาคำไหนมาแก้ตัวหรือแก้ปัญหา รู้ว่าคุณสิงโกรธ เสียใจ ถ้าคิดว่าเราล้อเล่นหรือหลอกลวง เราคงไม่เชิญผู้หลักผู้ใหญ่มาขนาดนี้” ท่านรองฯ กล่าวเสียงสั่นเหมือนกำลังหวาดกลัว “แค่สองคน แค่เสียหน้า แล้วใจผมล่ะ ทำแบบนี้ทำไม” สิ้นคำเขาก็ก้มหน้าเอามือกุมศีรษะเอาไว้เหมือนหมดปัญญา “อาขอโทษจริงๆ จะโกรธจะเกลียดยังไงก็ได้ แต่เราจะล้มเลิกงานยังไงล่ะ” ท่านรองบอก เพราะท่านเองก็เสียใจมาก “อับอายไม่เกินเดือนหรอกครับเดี๋ยวคนก็ลืม” “ถ้าคุณสิงจะรับฟัง เราสองครอบครัวต่างมีหน้ามีตาทางสังคม คุณสิงก็เป็นนักธุรกิจมีชื่อเสียง คงไม่ดีแน่หากจะเกิดดราม่าแบบนี้” “นั่นก็เพราะลูกสาวคุณอา และใช่!!! ผมเป็นคนมีชื่อเสียง พ่อแม่ผมก็มีหน้ามีตาในภูมิภาคนี้ แต่ผมกำลังแบกทุกอย่างเอาไว้ ในขณะที่คนทำ หนีไปเสวยสุขกับผู้ชายอื่น” ยิ่งพูด อารมณ์เขาก็ยิ่งพุ่งขึ้นเรื่อยๆ เหมือนจะเอาไม่อยู่ “เราจึงล้มเลิกงานไม่ได้ไงคะ” คุณนายจรัสดาวกล่าวเสียงอ่อน “ล้มเลิกไม่ได้? จะเรียกให้เขามาเข้าพิธีหรือยังไงครับ ผมไม่เอา ต่อให้ผมรัก ผมก็ไม่เอาคืน จะไปไหนก็ไป” “อาลองคุยกันก่อนแล้ว ไม่ล้มเลิกได้ไหม มันไม่ใช่แค่เดือนเดียวที่ชื่อเสียงจะป่นปี้ อาว่าน่าจะยาวนานกว่านั้น” หน้าตาท่านรองฯ มันบางมากจนไม่กล้าที่จะเสียสินะ สิงหราชคิด “นี่ห่วงชื่อเสียงมากกว่าความรู้สึกผมเหรอครับ พวกคุณทำผิดต่อผม แต่กลับสนใจชื่อเสียง งั้นผมจะพูดบ้างว่างานนี้หมดไปหลายล้านไม่นับค่าสินสอด” “สิง แม่ว่าลองฟังทางแก้ของคุณอาดูนะลูก” มารดาปรามเขาอีกครั้ง “ทางแก้จะมีอะไรได้ครับ นอกจากตามหาตัวเจิดจับใส่ตะกร้าล้างน้ำแล้วส่งให้ผม แต่งงานในนามให้จบๆ เพื่อกู้หน้า กู้ชื่อเสียง แล้วโยนกลับไปให้ ไอ้ลูกเขยตัวจริงของอา ผมพูดถูกไหม” เขาพูดเสียจนทุกคนสะอึก จุกและเถียงไม่ออก หน้าชาพอๆ กับถูกด่าเลยแหละ “ตามหาเจิดเหรอ ถ้ามันง่ายขนาดนั้นก็ดีน่ะสิ แต่ตอนนี้เราไม่รู้ว่ายัยเจิดหนีไปไหน แค่ทิ้งจดหมายขอโทษเอาไว้” ท่านรองฯ กล่าวอีกครั้ง “อาขอให้มีงานแต่งต่อไปได้ไหมคุณสิง คิดเสียว่าเพื่อรักษาหน้ากันทั้งสองฝ่าย ซึ่งฝ่ายพ่อเลี้ยงเองก็คง...” คุณนายจรัสดาวพูดขึ้น ทำให้สิงหราชมองหน้าด้วยความสงสัย “ไม่ ผมไม่รักษาหน้าใครทั้งนั้น” สิงหราชตอบอย่างไม่แยแส “แค่ระยะสั้นๆ เราจะคืนค่าสินสอดทองหมั้นทั้งหมด ไม่เอาก็ได้ แต่อย่าล้มเลิกงานตอนนี้เลยนะคะคุณสิง” “ไม่ล้มเลิกแล้วจะให้ทำยังไง แต่งยังไงไม่ทราบครับ หรือให้ผมไปยืนรอเจ้าสาวเก้อ หรือยังไง” “แค่ในนาม กับ... กับยัยจ้า ให้ยัยจ้าแต่งแทนได้ไหม” สิ้นคำของท่านรองเท่านั้นแหละ สิงหราชช็อกยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ให้ตายสิ ทั้งสองทำได้อย่างไรห่วงหน้าตาตัวเองจนต้องเอาลูกสาวอีกคนมาสวมรอยแต่งแทน เพื่อไม่ให้เสียหน้า ไม่ให้เสียชื่อเสียงอย่างนั้นหรือ “จ้า... เจิดจ้าเหรอครับ ไม่ ทำเพื่อรักษาหน้าใครผมไม่ทำ เพราะไม่มีใครแคร์ความรู้สึกผม ไม่มีใครมาสนใจว่าผมเจ็บแค่ไหน คุณสองคนดูถูกผมและพ่อแม่ แล้วยังจะมีหน้าให้แฝดน้องมาสวมรอยแทน มันง่ายเกินไป พวกคุณต้องรู้จักอับอายเสียบ้าง และคุณควรจะเก็บศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่ของลูกสาวคนเล็กเอาไว้ด้วย” สิงหราชต่อว่าด้วยความเหลืออด เวลานี้จะคิดยังไงก็แล้วแต่ “สิ่งที่ขอร้องก็ไม่ต่างอะไรกับรักษาศักดิ์ศรีของเรา คุณสิง จะต่อว่าหรือด่าเรายังไงก็ได้เพราะเราผิด แต่เราไม่มีทางอื่นจริงๆ ทุกอย่างมันดำเนินมาจนใกล้จะถึงวันแล้ว” ท่านรองฯ พูดด้วยน้ำเสียงเบาเพราะความหวั่นใจ “มันไม่ง่ายหรอกนะคะที่จะให้ลูกของเรา แต่งงานกับอีกคนที่ลูกไม่ได้รัก เพื่อเกียรติ ศักดิ์ศรี และหน้าตาทางสังคม” แม่เลี้ยงกล่าวแทรกขึ้นเช่นกัน “แต่เพื่อตัดปัญหา พ่อว่าสิงก็น่าจะคิดทบทวนดูสักครั้ง ถือซะว่าช่วยกันนะลูก” บิดาเสริมขึ้นอีกคน “พ่อก็อีกคนเหรอครับ ผมทำใจไม่ได้” “แค่แต่งในนาม ถึงเวลาจะเลิก จะหย่าก็ตามใจเลย แต่ขอเถอะนะคุณสิง ช่วยเราแก้ปัญหาที” ท่านรองกล่าวอีกครั้ง ทำให้สิงหราชฉุกคิดถึงคำว่าแค่ในนาม และเรื่องทั้งหมดนี้มันพาลทำให้เขาเกลียดทุกคนเสียเหลือเกิน ทำให้เขาเจ็บก็ต้องเอาคืนสินะ “ระยะสั้นเหรอ หึๆ พวกคุณยื่นข้อเสนอนี้ให้ผม คิดว่าผมเป็นพวกบ้าผู้หญิง เอาใครก็ได้อย่างนั้นเหรอ ไม่... หรืออยากฟังข้อเสนอของผมบ้างไหม”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more