หัวใจของคนได้ยินร่วงหล่นลงพื้น เมฆคินทร์ผุดลุกขึ้นยืนกะทันหัน ทำเอาพิมรภัสตกใจตามไปด้วย
“เกิดไรขึ้นคะ” พอเธอเอ่ยถามเขาก็สาวเท้าเดินหนีทันที ชายหนุ่มไม่อยากให้เธอได้ยิน เพราะนี่มันเป็นเรื่องลูกของเขา
[พอดีคุณหนูปุยเมฆไม่สบายน่ะครับ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลแล้ว]
“หมอว่าไง” เขาเอ่ยถามพลางเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่ได้อาบน้ำ เมฆคินทร์รีบร้อนจนพิมรภัสที่มองอยู่นึกโกรธจนตัวสั่น
[ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ หมอให้แอดมิตดูอาการครับ]
“โอเค ฉันจะรีบไป” เขาพอรู้ว่าโรงพยาบาลอะไรโดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องบอก คงเป็นโรงพยาบาลเอกชนไม่ไกลบ้าน
ติ้ด!
ชายหนุ่มกดตัดสาย เตรียมไปโรงพยาบาล ทว่าพิมรภัสกลับเดินเข้ามาใกล้ สอดเรียวแขนคล้องแขนด้วยท่าทีอ้อน ๆ
“ไปไหนคะ”
“ธุระน่ะ” ว่าแล้วก็ค่อย ๆ แกะมือของคนตัวเล็กออก ทำเอามือบางของพิมรภัสตกลงแนบลำกายทั้งสองข้างทันที เธอสัมผัสได้ถึงความเฉยชาที่เขาส่งมาให้
“เดี๋ยวกลับครับ” ว่าแล้
