ตกดึก...
เป็นครั้งแรกที่คนเป็นสามีไม่กลับบ้าน แม้นเขาจะรังเกียจเธอ เกลียดเธอเข้าไส้มากแค่ไหน ดึกดื่นคนเป็นสามีก็มักจะเมาแอ๋กลับบ้านทุกที แต่กลับไม่ใช่วันนี้
วันที่แฟนเก่าของเขากลับเข้ามาในชีวิต
“คุณแม่...” เสียงเรียกของลูกสาวดังขึ้นทางด้านหลัง ทำให้ม่านมุกที่กำลังเดินไปมาหน้าบ้านนั้นชะงักไป เธอรีบหมุนตัวหันหลังไปมองลูกสาว
“ปุยเมฆ...ทำไมหนูตื่นล่ะลูก” ร่างบางเดินเข้าไปใกล้ ย่อตัวลงนั่งมองคนเป็นลูกในระดับสายตาเดียวกัน
“หนูไม่เจอแม่” เสียงเล็กนั้นปนเศร้าจนเธอสัมผัสได้ ม่านมุกวางมือลงที่ศีรษะของคนเป็นลูก “คุณแม่รอคุณพ่อเหรอคะ”
เสียงเล็ก ๆ เอ่ยถามด้วยความไร้เดียงสา จนม่านมุกนั้นรู้สึกจุกที่ลำคอ เป็นคำถามซื่อ ๆ ที่ทำให้เธอนั้นแทบไปไม่เป็น
“เปล่าจ้ะ” เธอเลือกที่จะโกหก ไม่อยากให้ลูกรับรู้ถึงปัญหาของพ่อกับแม่ “เราไปนอนกันนะ”
“ค่ะ...” ตอบเสียงแผ่วเบา หนูน้อยก้มหน้าลงเล็กน้อย โตขึ้นมาระยะห
