สิบสามปีที่แล้ว...
โรงเรียนนานาชาติถ้าเกิดไม่ได้ร่ำรวยก็คงไม่มีโอกาสได้ย่างเท้าเข้ามา เป็นโอกาสที่ม่านมุกไม่คิดว่าเธอจะได้รับ หญิงสาวนั่งรถมากับเมฆคินทร์ เขามีสีหน้าไม่พอใจเท่าไรนักที่คุณปู่มักให้ม่านมุกมาด้วยตลอด เธอเป็นลูกสาวคนใช้ในบ้าน ที่เขาต้องคอยตอบคำถามเพื่อน ๆ เสมอว่าเป็นอะไรกับเธอ ถึงได้มาด้วยกันตลอด
“อย่าเดินเข้าใกล้ฉัน” ฝ่าเท้าหนาชะงักเล็กน้อย เขาปรายตามองเท้าของม่านมุกที่หล่อนเอาแต่เดินตามเขาไม่หยุด เธอแค่ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน อีกอย่าง...เธอไม่มีเพื่อนเลย
ที่นี่ไม่มีใครคบเธอ พวกเขาเป็นลูกท่านหลานเธอกันทั้งนั้น ส่วนเธอก็แค่ลูกสาวของคนใช้ในบ้าน ที่คุณปู่กษิดิศเจียดเงินให้มาเรียนหนังสือ
“ขอโทษค่ะ” เอ่ยเสร็จก็เดินก้มหน้าเลี่ยงไปอีกทาง หญิงสาวเดินไปนั่งที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากหน้าห้องเรียน เธอนั่งรอเสียงอ๊อดเรียกเข้าเรียน ใบหน้าของเธอนั้นเศร้าหมอง ม่านมุกไม่ชอบเลย...ที่นี่ไม่เ
