พอเครื่องบินแลนดิง...พิมรภัสแทบไม่ต้องคิดเลยว่าตัวเองจะไปพักที่ไหน เธอมุ่งหน้ามาที่โรงแรมอัครวิเศษทันที หญิงสาวรอสักพักบริเวณล็อบบี เธอก็เห็นร่างหนาของอดีตแฟนหนุ่มลงจากรถ
เจ้าของร่างบางนั้นไม่รอช้าที่จะวิ่งเข้าไปหา พร้อมกับส่งเสียงเอ่ยเรียก
“เมฆ!” ฝ่าเท้าหนาชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงของหล่อน เขาค่อย ๆ หันมามอง เมฆคินทร์ตกตะลึงงันไปชั่วขณะ
“พิม...” ริมฝีปากหนาพึมพำเบา ๆ เขาไม่อยากจะเชื่อว่านี่เป็นความจริงไม่ใช่ฝัน แต่เธอก็ยืนยันสิ่งที่เขาคิด
พรึ่บ!
ด้วยการเดินเข้ามาสวมกอด
“ฮึก เมฆคะ...พิมคิดถึงคุณ” ร่างบางสั่นเทา หญิงสาวแสร้งร้องไห้ได้สมกับที่เป็นนักแสดง แม้นจะไม่ใช่อาชีพหลัก แต่สาวเจ้าก็เคยรับงานแสดงอยู่บ้าง
“พิม...ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่” เอ่ยถามเสียงสั่น ฝ่ามือหนาค่อย ๆ จับไหล่ของเธอทั้งสองข้าง เขาดึงไหล่ของเธอออกจากตัวเขา
“ฮึก พิมคิดถึงคุณ” เธอเอ่ยพูดน้ำเสียงสั่นไหวปนเสียงสะอื้นไห้
