ตอนที่6 ความจริงปรากฏ
985 Words
ตอนที่6 ความจริงปรากฏ
"หุบปาก"ถังซานพูดหยาบคายใส่น้องสาวต่างมารดาของภรรยาที่กล้าเอ่ยขัดจังหวะ ที่ภรรยาตนเองกำลังเล่าเหตุการณ์ ผู้ใหญ่บ้านเเละชาวบ้านที่ได้ยินไป๋ซือซือเหล่าก็พากันรู้สึกรังเกียจสองเเม่ลูกตระกูลไป๋มากยิ่งขึ้น เสียงชาวบ้านเริ่มซุบซิบนินทาสองเเม่ลูกทำให้ทั้งสองโมโหเเละอับอาย
'นิสัยเเย่จริงๆ ใครจะกล้าสูขอไปเป็นภรรยา'
'ใช่ๆ ขนาดของที่เคยให้เเล้วยังมาเอาคืน'
'สงสารนังหนูซือเเต่งงานมาเเล้วก็ยังไม่หลุดพ้นสักที'
"เรื่องก็เป็นเเบบนี้เจ้าค่ะท่านผู้ใหญ่บ้าน"
"เจ้าไป๋เชียนอายุเเค่นี้กลับอิจฉาริษยาพี่สาวผู้ชายบ้านไหนจะกล้ามาสู่ขอเจ้า"
"ท่านเเม่"
"เหอะเรื่องเเบบนี้ไม่ต้องให้ผู้ใหญ่บ้านมาเดือดร้อนหรอก ลูกสาวข้างามขนาดนี้"นางสวี่เอ่ยสวนกับผู้ใหญ่บ้านอย่างไร้มารยาท
"เหอะ เเล้วจะเอายังไงกับเหตุการณ์ตรงหน้าเจ้าจะรับผิดชอบยังไง"
"ทำไมข้าต้องรับผิดชอบก็เเค่เด็กๆ ทะเลาะกัน"นางสวี่กลับคำพูดได้อย่างหน้าด้านๆ
"ต่ำช้ายิ่งนัก"ถังซานสวนออกไป
"ข้าไม่อยากเรียกร้องค่าเสียหายอะไรหรอกต่อไปอย่ามายุ่งกับภรรยาข้าอีกอย่าหาว่าข้าถังซานไม่เตือน"
"เหอะดูสาระรูปตัวเองก่อนเถอะจนก็จนไม่รู้พากันอดตายวันไหน"
"ไป๋เชียนจะมากเกินไปเเล้วนะ"
"พวกเจ้าหยุด"เหตุการณ์ตรงหน้าไม่มีทีท่าจะดีขึ้นผู้ใหญ่บ้านเส้นเลือดปูดโปนเพราะโมโหก่อนจะรีบสรุปเหตุการณ์
"ต่อไปพวกเจ้ามาอย่ามายุ่งวุ่นวายกับนังหนูอีกเเต่งงานมาเเล้วก็เป็นสมบัติตระกูลถัง"
"ข้าไม่มายุ่งเเน่ต่อไปพวกเจ้าเดือดร้อนก็อย่ากลับมาบ้านตระกูลไป๋พวกเราไม่ต้อนรับ"
"ข้าไม่ไปเเน่นอนจะมีจะอดข้าไม่มีทางไปพึ่งตระกูลไป๋ขอให้พี่น้องเป็นพยานให้ข้าด้วยถังซาน"
"ได้ๆ"
"ได้"
สองเเม่ลูกจากไปด้วยเสียงสาปส่งของชาวบ้าน ถังซานไปหยิบไก่มาหนึ่งตัวให้ผู้ใหญ่บ้านค่าเสียเวลา ผู้ใหญ่บ้านชราก็รับไปด้วยความยินดี ชาวบ้านต่างๆ ที่อยู่กับเหตุการณ์ก็เข้ามาพูดคุยปลอบใจหญิงสาวอยู่นานสองนาน ตอนนี้ทุกอย่างก็ได้รับความคลี่คลายทำให้ ไป๋ซือซือสบายใจขึ้นมากกว่าเดิม
"ต่อไปก็ดูเเลตัวเองให้ดีๆ ละ"
"เจ้าค่ะท่านป้า"
"นังเด็กไป๋เชียนนี้ก็ร้ายไม่เบา"
"พี่สาวทั้งคนยังกล้าทำขนาดนี้"
"เจ้าก็ดูเเลภรรยาให้ดีละ ไปมีเรื่องกับคนพาลเเบบนั้นข้าละกลัวกัดไม่ปล่อย"
"ขอรับท่านป้า"
"พวกเราไปละ"
"เดินทางดีๆ ขอรับ"
"เออๆ"
หลังจากที่ชาวบ้านจากไปถังซานก็พาภรรยาเข้าไปในบ้าน เพื่อพักผ่อนก่อนจะไปเอาผลไม้ป่าในตะกร้ามาล้างเเละนำมาให้ร่างบางทานรอผิ่งกั่วป่าผลใหญ่ถูกหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ พอดีคำจัดใส่จานไม้เก่าๆ อย่างสวยงาม
"เป็นยังไงอร่อยไหม"
"อร่อยเจ้าค่ะ"
"งั้นก็กินให้เยอะๆ หน่อย"
ร่างหนามองภรรยาตัวน้อยที่กำลังนั่งทานผลไม้อยู่ก็รู้สึกสบายใจที่หญิงสาวไม่ได้มีหน้าตาเศร้าเหมือนดังเมื่อตอนเที่ยงเเล้ว ก่อนจะขอตัวไปทำอาหารให้ภรรยาทานเเบบง่ายๆ
"ให้ข้าทำเถอะท่านพี่"
"เจ้าเจ็บขนาดนี้ยังจะมาทำอะไรไปนั่งรอเถอะ ข้าทำเอง"
"ก็ได้เจ้าค่ะ"
ถังซานนำไก่ไปทำความสะอาด ก่อนจะนำตัวไก่ไปต้มจนสุก เเล้วพักไก่เอาไว้นำข้าวไปต้มในน้ำซุปไก่เนื้อไก่ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เพื่อทำให้ง่ายต่อการรับประทาน ร่างหนาปรุงรสโจ๊กไก่ด้วยเกลือเล็กน้อย เมื่ออาหารสุกเเล้วก็ทำการตักใส่ถ้วยไม้ให้ภรรยา ก่อนจะนำอาหารไปวางบนโต๊ะทานข้าวให้ภรรยา น้ำเเกงไก่หอมๆ โชยไปทั่วกระท่อมหลังเล็กๆ ไป๋ซือซือเห็นอาหารเเล้ว ก็ลอบกลืนน้ำลายถังซานไม่รีบชวนภรรยาทานอาหารทันที
"เอานี่ของเจ้าโจ๊กไก่"
"ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่"
"กินให้เยอะๆ จะได้เเข็งเเรง"
"ท่านก็กินให้เยอะๆ เช่นกัน"
น้ำเเกงไก่รสเด็ดถูกสองสามีภรรยาทานอย่างอร่อย ทั้งซดน้ำกินเนื้อจนหมดทั้งถ้วย หลังจากที่ใช้เวลาทานเกือบหนึ่งเค่อทั้งสองก็ทานกันจนอิ่มเเละช่วยกันเก็บโต๊ะอาหารจนสะอาด
"เจ้าไปพักเถอะเดี่ยวพี่ไปอาบน้ำที่ลำธารหลังบ้านก่อน"
"เจ้าค่ะท่านพี่"
ไป๋ซือซือไปนอนรอสามีที่เตียงนอน ส่วนถังซานนั้นยังไม่ได้อาบน้ำเเต่กลับไปตักน้ำใส่ตุ้มในห้องอาบน้ำเเละครัวไว้จนเต็ม หาบไปหลายรอบกว่าจะเต็มก่อนจะกระโดดลงเเม่น้ำหลังบ้านทันทีเพื่ออาบน้ำไม่นานชายหนุ่มที่อยู่เเค่กับกางเกงหยดน้ำติดตามตัวก็เดินเข้ามาทางหลังบ้านก่อนจะเเต่งตัวอย่างลวกๆ เพื่อเตรียมเข้านอนกับภรรยา
"เข้านอนเถอะซือซือพรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปตลาด"
"เจ้าค่ะท่านพี่"
"ฝันดีนะ"
"ท่านก็เช่นกัน"
กลางดึกถังซานกระชับอ้อมกอดของตนเองก่อนจะกอดผู้เป็นภรรยาไว้เเน่น ไป๋ซือซือที่ถูกกอดก็รู้สึกดีที่มีสามีรักใคร่ถึงจะเเต่งงานกันยังไม่นาน เเต่ดูจากการกระทำของสามีก็ทำให้นางรู้สึกดีกับชายหนุ่มผู้เป็นสามีไม่น้อย ก่อนจะยิ้มเองโดยไม่รู้ตัวก่อนจะเอ่ยคุยกับผู้เป็นสามีท่ามกลางความมืดมิด
"ท่านพี่ข้ารักท่าน"
"ข้าก็รักเจ้ารักมาตั้งนานเเล้ว"
"ข้าจะเป็นภรรยาที่ดี"
"จะดีหรือไม่ดีข้าก็รักขอเเค่เป็นไป๋ซือซือคนนี้พอ"
- Writer
