ตอนที่7 เข้าอำเภอไปขายของ
1177 Words
ตอนที่7 เข้าอำเภอไปขายของ
ตอนนี้เวลายามเหม่า (05.00-06.59 น.) เวลายังเช้ามืดอยู่ ถังซานลุกเเต่เช้าก่อนจะปลุกภรรยาตัวน้อยที่นอนหลับใหลให้ตื่นขึ้น เพื่อที่จะได้ตั้งเเผงขายของเเต่เช้าตรู่ให้ทันชาวบ้านที่มาจับจ่ายตลาดเเต่เช้ามืด
"ซือซือตื่นเถอะ"
"เจ้าค่ะท่านพี่"
ถังซานเอ่ยปลูกภรรยาให้ลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเเต่เช้าก่อนที่ตนเองจะไปอุ่นอาหารที่เหลือเมื่อคืนรอภรรยา หลังจากที่อุ่นอาหารเสร็จเรียบร้อยถังซานก็ไปเตรียมสัตว์ป่าที่ล่าได้เหมือนวานเตรียมไว้ใส่ตะกร้าสานไว้อย่างเรียบร้อยก่อนที่ตนเองจะรีบไปอาบน้ำล้างหน้าที่ลำธารหลังบ้าน ชายหนุ่มแต่งด้วยชุดดำสวมหมวกสานใบใหญ่ดังเช่นปกติ ร่างบางเดินไปหยิบถุงเงินที่อยู่ในใหใต้เตียงออกมาถุงผ้าเก่าๆ ด้านในมีเหรียญอิแปะที่สะสมมาหลายปีรวมๆ แล้วได้เกือบสามตำลึงเงินเพราะปกติชายหนุ่มได้เงินมาก็ซื้อกินไม่เคยคิดจะสร้างครอบครัวมาก่อน พอมีภรรยาก็ทำให้ชายหนุ่มคิดได้ว่าตนเองนั้นช่างใช้ชีวิตแบบไม่คิดหน้าคิดหลังเอาเสียเลย
"ท่านพี่"
"มาแล้วหรือทำไมยังใส่ชุดเดิมอีกละ"
"ไป๋เชียนเอาไปหมดแล้วเจ้าค่ะท่านพี่อายหรือ งั้นข้ารออยู่บ้านก็ได้เจ้าค่ะ"
"ไม่ได้อายเอานี่ถุงเงิน"
"ให้ข้าทำไมเจ้าคะ"
"ก็เจ้าเป็นภรรยาข้าต่อไปก็ให้เจ้าดูแลเรื่องเงินในบ้านอะไรที่สมควรซื้อก็ซื้อ"
"เจ้าค่ะท่านพี่"
"ไปกันเถอะ"
สองสามีภรรยาเเต่งชุดเก่าๆ เดินเข็นรถเข็นเล็กๆ ออกเเต่บ้านเช้าตรู่ในรถเข็นบรรทุกเต็มไปด้วยสัตว์ป่าเเละหน่อไม้อีกสองสามหัวทั้งสองเดินไปตามทางเล็กๆ รถม้าของหมู่บ้านขับผ่านไปมาถึงสองรอบ สองสามีภรรยาใช้เวลาเดินประมาณสองเค่อ (30นาที) ก็ถึงตลาดในตำบล ผู้คนก็เริ่มมาจับจ่ายใช้สอย ถังซานเลือกขายของเกือบท้ายตลาดเพราะเป็นที่ว่างที่เหลือแล้ว
ร่างบางช่วยสามีจัดเรียงร้านเล็กๆ โดยใช้รถเข็นเป็นโต๊ะขายของ แผ่นกระดานไม้ที่ร่างหนาทำไว้ถูกนำมาปูเป็นเเผ่นรองขายของ ไป๋ซือซือมองสามีอย่างปลาบปลื้มเพราะชายหนุ่มผู้เป็นสามีฉลาดมาก ไม่ต้องนำของไปวางไว้บนพื้นต่ำๆ ของที่ทั้งสองเอามาขายนั้นก็มีไก่ป่าห้าตัวกระต่ายสามตัวเเละหมูตัวใหญ่อีกหนึ่งตัว หลังจากที่มองดูวิธีการขายของชาวบ้านร่างบางก็เริ่มเลียนแบบก่อนที่นางจะตะโกนขายของเหมือนเเม่ค้าพ่อค้าคนอื่นๆ
"ไก่ป่าจ้าตัวอวบๆ กระต่ายก็มี"
"ไก่ตัวละเท่าไหร่นังหนู"
"สิบอิเเปะเจ้าค่ะท่านป้าตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้นเจ้าค่ะ เมื่อวานข้าแกงไปเนื้อนุ่มน้ำซุปหอมอร่อยมาก"
"เอามาสองตัว"
"นี่ขอรับ"
"นี่ยี่สิบอิเเปะ"
"ขอบคุณมากเจ้าค่ะ"
หลังจากที่ลูกค้าคนแรกซื้อของไปแล้วผู้คนก็เริ่มมาที่ร้านของทั้งสองหน่อไม้ถูกซื้อไปอย่างรวดเร็วในหัวละสองอิแปะจำนวนสามหัว
"กระต่ายขายอย่างไร"
"หกอิเเปะเจ้าค่ะ"
"ข้าเอาเหมาหมดทั้งสามตัว"
"นี่เจ้าค่ะ"
"ข้าเอาไก่สามตัว"
"สามสิบอิแปะเจ้าค่ะ"
"นี่เงิน"
"นั้นอะไรดำๆ ในรถเข็น"หญิงท่าทางสูงศักดิ์แต่งหน้าทาปากหรูหราเอ่ยถามร่างบางที่กำลังนับเงินอยู่ ถึงราคาของหมูที่นอนแน่นิ่งอยู่
"หมูป่าเจ้าค่ะ"
"ราคาเท่าไหร่ละ"
"ข้าขอถามสามีสักครู่เจ้าค่ะ"
"ห้าตำลึงเงินขอรับ"
"ข้าเอาเดี๋ยวไปเอาเงินที่จวนพร้อมข้า"
"ขอรับ"
ไป๋ซือซือยิ้มกว้างให้ผู้เป็นสามีก่อนที่ทั้งสองจะเก็บของและเข็นรถเข็นไปส่งหมูตามหญิงสาวที่ใจดีซื้อหมู ร่างบางดีใจออกหน้าออกตาที่การขายของครั้งเเรกขายดีมาก หลังจากที่เข็นรถเข็นมาไม่นานก็ถึงบ้านคนที่ซื้อหมูก่อนจะมีคนรับใช้มายกหมูไปเเล้วจ่ายเงินให้สองสามีภรรยาวันนี้ทั้งสองขายของได้เงินมาห้าตำลึงเงินหกสิบอิเเปะ
"ท่านพี่เงินมากเหลือเกินเจ้าค่ะ ข้าไม่เคยจับเงินเยอะขนาดนี้มาก่อน"
"เราไปซื้อของกันเถอะ"
"เจ้าค่ะท่านพี่"
ตลาดเสื้อผ้าคึกคักยิ่งนัก สองสามีภรรยาเดินเคียงข้างโดยลากรถเข็นไปตามทางก่อนจะแวะซื้อข้าวสารมาประมาณสิบชั่ง (5กิโล) หมดค่าเสียหายไปยี่สิบห้าอิเเปะ ก่อนที่ทั้งสองจะเดินหาชุดสำเร็จที่ร้านผ้าเล็กๆ ของตัวอำเภอ
"ชุดนี่ราคาเท่าไหร่เจ้าคะ"ไป๋ซือซือเอ่ยถามเจ้าของร้าน
"ชุดสำเร็จสามสิบอิแปะ"
"ข้าเอาหนึ่งชุดเจ้าค่ะ"
"ทำไมไม่เอาให้มากๆ หน่อย"ถังซานเอ่ยกับภรรยาสาว
"ชุดเดียวก็พอเจ้าค่ะข้าอยากจะซื้อผ้าพับไปตัดชุดเอาเงินที่เหลือเราก็เก็บเอาไว้ยามจำเป็น"
"ตามใจเจ้า"
"ท่านป้าข้าเอาผ้าพับสามผืนเจ้าค่ะ"
"ได้ๆ เอาสีอะไร"
"เอาสีดำสีน้ำตาลสีเลือดหมูเจ้าค่ะ"
"ได้แล้วชุดสำเร็จสามสิบอิเเปะผ้าพับละห้าสิบอิเเปะรวมเป็นเงินหนึ่งตำลึงเงินแปดสิบ อิเเปะ"
"นี้เจ้าค่ะ"
"ขอบใจมากรอบหน้าอย่าลืมมาซื้อร้านข้าละ"
"เจ้าค่ะไปขอตัวไปก่อน"
"โชคดีๆ"
หลังจากที่ออกมาจากร้านผ้าแล้ว สองสามีภรรยาก็ตามหาร้านขายเมล็ดผักก่อนจะเจอกับร้านเล็กๆ ที่ขายอุปกรณ์การเกษตรเเถมยังมีพวกไก่ไข่ขายหลายตัวรวมอยู่ด้วย
"เจ้าอยากปลูกอะไรบ้าง" ถังซานหันมาถามภรรยา
"เอาไป๋ชาย,หลัวโปเเละก็ไก้หลันเจ้าค่ะ"(ผักกาดขาว,หัวไช้เท้าเเละคะน้า)
"ท่านพี่เราเลี้ยงไก่สักสามตัวดีไหมเจ้าคะ"
"ดีๆ "
ไป๋ซือซือซื้อเมล็ดผักมาอย่างละหนึ่งชั่ง (ครึ่งกิโล) เเถมยังซื้อไก่ไข่มาอีกสามตัว ตัวละสามสิบอิเเปะเป็นไก่ที่พร้อมไข่ เเล้วสองสามีหมดเงินกับร้านเมล็ดผักไปประมาณหนึ่งตำลึงเงิน แพงเพราะไก่ไข่อย่างเดียวส่วนเมล็ดผักนั้นไม่ได้เเพงอะไรมากชั่งละห้าอิแปะรวมๆ แล้วหมดไปหนึ่งตำลึงเงินห้าอิเเปะ
"พวกเรากลับกันเถอะ"
"เจ้าค่ะท่านพี่"
สองสามีภรรยาซื้อของหมดไปไม่น้อยรวมมูลค่าแล้วก็สามตำลึงเงินสิบอิเเปะ ไป๋ซือซือนางรู้สึกเสียดายเงินไม่น้อยแต่ได้ผู้เป็นสามีปลอบใจว่าเงินน่ะไม่ตายก็หาใหม่ได้ นางได้แต่คิดในใจขำๆ แต่ไม่ได้เอ่ยออกไปให้สามีรู้
‘แต่ตอนนี้เงินหมดทำไมเรายังไม่ตาย’
- Writer
