ตอนที่5 ใครมันรังเเกเจ้า
1175 Words
ตอนที่5 ใครมันรังเเกเจ้า
ถังซานเดินเเบกตะกร้าสานไม้ไผ่ด้านหลังเต็มไปด้วยไก่ป่าเเละกระต่ายในมือยังถือหมูป่าตัวอวบอ้วนที่ถูกฆ่าตายเเล้วมาด้วย ชายหนุ่มอารมณ์ดีไม่น้อยก่อนที่สายตาจะเหลือบเห็นภรรยาตัวน้อยนั่งอยู่ในเเคร่ท่าทางผิดปกติของภรรยาทำให้ชายหนุ่มรีบเดินไปใกล้ๆ ก่อนจะเห็นใบหน้าของหญิงสาวนั้นเต็มไปด้วยรอยมือเเดงเต็มหน้า ส่วนริมฝีปากก็เเตกจนบวม ชายหนุ่มเห็นเเล้วก็รู้สึกโมโหคนที่กล้ามารังเเกภรรยาตัวน้อยของตนเอง
"ทะ..ท่านพี่"
"หน้าเจ้าไปโดนอะไรมาใครมันรังเเกเจ้ากัน"
"ท่านพี่ ฮึก ฮือ"
ไป๋ซือซือที่เห็นผู้เป็นสามีบ่อน้ำตาก็เเตกอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นเเล้วสวม กอดผู้เป็นสามีทันทีหญิงสาวที่ไม่มีใครปกป้องมานานพอมีสามีที่ใจดี ก็รู้สึกอยากระบายอยากเล่าความโชคร้ายของตนเองให้สามีฟังหลังจากที่กอดจนสบายใจเเล้วร่างบางก็รู้สึกเขินอายกับการกระทำของตนเองก่อนจะผละออกจากอ้อมกอดของผู้เป็นสามี
"ใครมันรังเเกเจ้า"
"ไป๋เชียนเจ้าค่ะ"
"นิสัยไม่ดีจริงๆ คราวหลังไม่ปล่อยให้เจ้าอยู่บ้านคนเดียวเเล้ว"
"ทะ..ท่านพี่ไม่โกรธข้าหรือ"
"ไปในบ้านกัน"
โอ๊ยย!! ร่างหนาที่คว้าโดนมือที่ถลอกของภรรยาโดยไม่ตั้งใจทำให้ไป๋ซือซือเจ็บเเผลในมือ ถังซานปล่อยมือภรรยาก่อนจะจับมาดูก็เจอกับรอยถลอกเเดงเต็มมือด้านซ้าย ชายหนุ่มรู้สึกสงสารภรรยาตัวน้อยมากขึ้นกว่าเดิมและโมโหคนที่กล้าทำร้ายภรรยามากกว่าเดิม
"เจ้าไปรอพี่ในบ้านเถอะพี่จะเอาพวกสัตว์ไปไว้ที่ครัว"
"เจ้าค่ะ"
ร่างหนานำสัตว์ที่ได้วางไว้บนชั้นไม้ก่อนจะไปล้างมือล้างหน้าให้สะอาดเเล้วจึงเดินไปหาร่างบางที่นั่งอยู่ในเตียงนอน ชายหนุ่มเดินไปหาผู้เป็นภรรยาก่อนจะลูบหน้าหญิงสาวเบาๆ อย่างสงสารก่อนจะเอ่ยกับภรรยาน้ำเสียงอ่อนโยน
"นางมาทำอะไรที่บ้านเราหรือนางชื่ออะไร"
"ไป๋เชียนเจ้าค่ะ นางมาเอาเสื้อผ้าที่มากับหีบเเต่ง งานไปหมด ฮึกๆ"
"อย่าร้องไปเลยเดี่ยวพรุ่งนี่เราไปขายสัตว์ป่าพวกนี่ ได้เงินมาข้าจะซื้อชุดใหม่ให้เจ้าสักสามตัวเป็นไง"
"นางจะไปฟ้องท่านเเม่ข้ากลัว"
"จะกลัวไปทำไมมีข้าทั้งคนไม่ใช่ว่าข้าจะไม่ปกป้องเจ้าสักหน่อย"
"ฮึกฮือ"
"อย่าร้องๆ "
ถังซานนั่งปลอบภรรยาขี้เเยของตนเองเกือบครึ่งชั่วยาม ภรรยาตัวน้อยถึงหยุดร้องไห้ เเล้วกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง ร่างหนาเห็นรอยที่เเก้มของใบหน้าภรรยาเเล้วรู้สึกปวดใจไม่น้อยได้แต่โทษตัวเองในใจที่ปกป้องภรรยาไม่ดีทำให้ภรรยาน้อยเนื้อต่ำใจ เเถมยังถูกคนนอกรังเเกถึงในบ้านอีก
ไม่นานเสียงเอะอะก็มาถึงหน้าบ้าน เสียงตะโกนเรียกหาไป๋ซือซืออย่างหยาบคาย ร่างบางตื่นกลัวก่อนจะจับเเขนเสื้อผู้เป็นสามีไม่ปล่อยถังซานเห็นดังนั้นก็กระซิบข้างหูภรรยาให้กำลังใจ
"ไม่ต้องกลัวมีสามีอยู่ข้างๆ ไม่ปล่อยให้ถูกรังเเกเเน่นอน"
"ไป๋ซือซือออกมา"
"นังอกตักญูเลี้ยงเสียข้าวสุก"
"เเกออกมาเลยนะ"
"ออกมา"
เสียงของสองเเม่ลูกดังจากนอกบ้าน น้ำเสียงจองหอง ผู้คนที่อยู่บ้านใกล้เคียงถังซานก็เริ่มมามุง ไป๋เชียนที่เห็นผู้คนเริ่มมาก็ทำท่าทางน่าสงสารเเล้วจับกุมไปที่ใบหน้าเเดงที่ถูกตบเมื่อตอนเที่ยง ร้องตะโกนเรียกไม่นานชายหนุ่มร่างบางหนามีหนวดเคราเล็กน้อยท่าทางน่ากลัวเดินออกมา เเผ่กลิ่นอายความอันตรายออกมาอย่างไม่ไว้หน้าหญิงสาวตรงหน้าทั้งสอง
"นังไป๋ซือซืออยู่ไหน"
"ไม่ทราบเรียกหาภรรยาข้าทำไม"
"หน็อยเเก ก็นังไป๋ซือซือมันทำร้ายข้า"
"ใครกันเเน่ที่รังเเกก่อน"
หลังจากที่ถังซานพูดออกไป ชาวบ้านอีกกลุ่มก็ตามมาใน กลุ่มยังมีผู้ใหญ่บ้านตามมาด้วย ไป๋เชียนไม่คิดว่าเรื่องจะใหญ่โตขนาดนี้ก็รู้สึกเกรงกลัวความจริง ก่อนจะจับเสื้อของมารดาตนเองเเน่นนางสวี่ผู้เป็นมารดาเลี้ยงของไป๋ซือซือก็ตะโกนว่าชายหนุ่มทันที
"จะใครถ้าไม่ใช่นังไป๋ซือซือนังจิ้งจอก เลี้ยงเสียข้าวสุก"
"หึ ไม่สู้ให้ผู้ใหญ่บ้านตัดสิน"ถังซานต่อบกลับ
"พวกเจ้ามาทะเลาะอะไรกันทุกวี่ทุกวันจริงๆ เลยตระกูลไป๋นี่"ผู้ใหญ่บ้านวัยชราเอ่ยอย่างเหนื่อยๆ กับสองแม่ลูก
"ข้าก็ไม่อยากจะทะเลาะหรอกเชิญผู้ใหญ่ดูหน้าลูกสาวข้า ถูกนังลูกเลี้ยงทำร้ายเสียบวมเป๋งเหมือนหัวหมู"
ถังซานเดินไปยกเเคร่ข้างบ้านมาที่หน้าบ้านอย่างสบายๆ ทำให้ไป๋เชียนเกรงกลัวผู้ชายตรงหน้าไม่น้อย ร่างหนาให้ผู้ใหญ่บ้านนั่งเเละคนเเก่ที่มามุงดู
ก่อนที่ผู้ใหญ่บ้านจะซักถามรายละเอียดถังซานพาภรรยาออกจากกระท่อม ใบหน้าของหญิงสาวบวมเเดงปากยังห้อเลือดอยู่ เมื่อมาเปรียบเทียบกับไป๋เชียนเเล้วทำให้ทุกคนรู้บทสรุปเรื่องตรงหน้าทันที
"พวกเจ้าทะเลาะอะไรกัน"ชายชราเอ่ยถาม
"ข้าเเค่มาเยี่ยมนาง นางก็พูดจาว่าร้ายข้า"ไป๋เชียนรีบตอบทันที
"หึ เจ้าโกหก"ไป๋ซือซือที่ได้ยินดังนั้นก็เอ่ยท้วงทันที
"ข้าไม่ได้โกหกผู้ใหญ่บ้านต้องเชื่อข้านะ"
"ข้าว่าเเล้วนังไป๋ซือซือ เเกมันกล้าลงมือน้องสาวหลับหลังตลอด อย่าคิดว่าเเต่งงานเเล้วข้าจะไม่กล้าทำเจ้า" ท่าทางของนางสวี่ผู้เป็นแม่เลี้ยงโมโหร้าย ถ้าควันออกจากหูได้ก็คงจะออกมา
"ข้าไม่ได้ทำนางมาหาเรื่องข้าถึงกระท่อม"
"ท่านผู้ใหญ่บ้านปกติในหมู่บ้านก็รู้ว่าพี่น้องตระกูลไป๋ไม่ถูกกันไม่มีทางที่นางจะมาเยี่ยมพี่สาว"
'ใช่'
'จริงด้วย'
"ใช่เเล้วเเล้วเจ้ามาทำไมไป๋เชียนคงไม่ตอบว่าคิดถึงพี่สาวกระมัง" ผู้ใหญ่บ้านเลิกคิ้วถามออกไป
"ข้า...เเค่อยากมาหา" ไป๋เชี่ยนเอ่ยตะกุกตะกัก
"ซือซือบอกผู้ใหญ่บ้านไปสิว่านางมาทำไมทำอะไรเจ้าบ้าง"
"เจ้าค่ะท่านพี่"
ถังซานที่ขี้เกียจจะเสียเวลาตรงหน้าก็เอ่ยให้ภรรยาบอกเล่าเหตุการณ์ที่เจอให้ผู้ใหญ่บ้านเเละชาวบ้านฟัง ไป๋ซือซือที่รู้สึกมีคนปกป้องเเล้ว ก็มีควากล้ามากขึ้นก่อนจะเล่าเหตุการณ์เมื่อตอนเที่ยงให้ผู้ใหญ่บ้านฟังทันที ไป๋เชียนที่คิดว่ายังไงพี่สาวก็ไม่กล้าจะพูดแต่วันนี้กลับมีความกล้าก็รู้สึกโมโหเเละหน้าตาเริ่มบูดเบี้ยวก่อนจะตะโกนดังๆ ขณะไป๋ซือซือเล่าเรื่องราว
"ไม่จริงๆ นางโกหก"
"หุบปาก"
- Writer
