สามีจะไถนาภรรยารอปลูกผักเถอะ

ตอนที่4 ถูกรังเเก

​

ตอนที่4 ถูกรังเเก

เสียงไก่ป่าขันตั้งแต่เช้าตรู่ สองสามีภรรยานอนกอดกันอย่างกับขนมตังเม ไม่นานทั้งสองก็ลุกขึ้นแต่เช้า ร่างหนาลุกไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ส่วนไป๋ซือซือก็จัดการพับผ้าห่มผืนเก่าไว้อย่างดีก่อนจะลุกไปล้างหน้าเเปรงฟันเพื่อทำอาหารเช้าให้ตนเองเเละสามีทาน แกงหน่อไม้ร้อนๆ ส่งควันลอยโชยไปทั่วกระท่อมหลังน้อยทั้งสองร่างซดน้ำเเกงเสียงดังพร้อมตักข้าวเข้าปากอย่างอร่อยหลังจากที่อิ่มเเล้ว ก็ช่วยกันเก็บเเละทำความสะอาดโต๊ะกินข้าวจนสะอาดสะอ้านเรียบร้อย ชายหนุ่มลูบท้องเชิงอิ่มเเละอร่อยมากก่อนจะคุยกับภรรยาสาวที่นั่งเย็บเสื้อผ้าเก่าๆ อยู่อย่างใจเย็น

"ซือซือวันนี่ข้าจะเข้าป่าล่าสัตว์เจ้ารอที่บ้านคนเดียวได้ใช่ไหม"

"ได้เจ้าค่ะท่านพี่"

"ดีๆ ข้าจะล่าสัตว์ตัวใหญ่ๆ เพื่อจะได้เอาไปขายเเละซื้อข้าวมาไว้ทานให้นานหน่อยเงินเหลือข้าจะพาเจ้าไปซื้อชุดใหม่"

"เจ้าค่ะท่านไปเถอะข้าจะรออยู่ที่บ้านไม่ไปไหน"

"อืมระวังตัวด้วย"

"ท่านพี่"

"อะไรหรือ"

"เอ่อ..ท่านก็ระวังตัวด้วยนะเจ้าคะข้ารออยู่"

"ได้ๆ วางใจเถอะข้าจะรีบกลับ"

หลังจากที่ชายหนุ่มผู้เป็นสามีจากไป นางก็เย็บผ้าเสร็จเรียบร้อย จึงเดินเข้าบ้านไปหยิบเสียมเพื่อมาทำความสะอาดหน้าบ้านรอสามี

หญิงสาวรวบผมด้วยผ้าหยาบๆ ก่อนจะลงมือถางหญ้าหน้าบ้านเเต่เช้าเพื่อไม่ให้เสียเวลาเปล่า หญ้าเล็กๆ ถูกร่างบางถางจนใกล้สะอาดก็มีเสียงดังเยาะเย้ยมาจากหน้าบ้านที่เป็นเสียงที่คุ้นเคยไม่น้อย

"นังไป๋ซือซือ"

"เจ้ามาทำไม"

"เเหม่ๆๆ ข้าก็มาเอาของๆ ข้าคืน"

"ของอะไรละ"

"อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ท่านพ่อใส่ปิ่นเหล็กมาในหีบเเต่งงานของเจ้า"

"มันเป็นของข้าเจ้าก็มีข้าวของเยอะแยะยังจะมาเเย่งข้าอีกทำไม"

"หน็อยเเก"

"ออกไปเลยนะ"

"หึข้าไม่ออก"

ไป๋เชี่ยนที่อยู่ในชุดหลากสีใบหน้าขาวโบ๊ะเเก้มเเดงเเจ๋ พลักร่างบางจนล้มลงกับพื้นอย่างเเรง ไม่พอเท่านั้นไป๋เชี่ยนยังเดินเข้ากระท่อมอย่างหน้าตาระรื่น ก่อนจะไปรื้อหีบของไป๋ซือซือจนกระจัดกระจายเเล้วนำปิ่นเหล็กธรรมดาๆ กลับไปพร้อมเสื้อผ้าอีกหลายชุดที่อยู่ในหีบเเต่งงาน

"นี่เป็นเสื้อผ้าของข้าข้าเปลี่ยนใจเอาคืนละ"

"เจ้าให้ข้าเเล้วไม่ใช่หรือทำไมต้องทำยังงี้ด้วย"

"ก็ข้าเกลียดเจ้าไง"

"เจ้าใจร้ายที่สุด"

"ฮ่าๆ เเล้วไงดูสาระรูปเจ้าเเล้วคงลำบากไม่น้อยฮิฮิ ใครให้เจ้าไม่มีเเม่คอยปกป้องละ"

"ไป๋เชียนมันจะมากไปเเล้วนะ"

"เเล้วเเกจะทำอะไรได้นังคนชั้นต่ำ"

"ข้าชั้นต่ำเจ้าก็ต่ำไม่เเพ้กัน"

"หน็อยเเก"

เพี๊ยะ//!

ไป๋ซือซือหน้าหันไปเเรงตบของน้องสาวต่างมารดาอย่างเเรงจนเลือดไหลมุมปากใบหน้าขึ้นร้อยนิ้วทั้งห้าที่พวงเเก้มจนเเดงช้ำ ร่างบางกอบกุมเเก้มอย่างเจ็บปวด ไป๋เชียนที่ปกติก็ขมเหงพี่สาวต่างเเม่มาตลอด ก็สะใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าไม่น้อยก่อนจะหันหลังทำท่าจะจากไป ไป๋ซือซือที่เคยอดทนมานานวันนี้กลับสติเเตก ก่อนจะมองไปทางไป๋เชียนอย่างโมโห ก่อนจะดึงผมของหญิงสาวที่กำลังจะจากไปอย่างเต็มเเรงเเล้วตบไปที่พวงเเก้มหน้าเตอะอย่างเต็มมือ เป็นครั้งเเรกในชีวิตตั้งเเต่เกิดมาที่เคยโต้ตอบกลับคืน

"กรี้ด เเกกล้าตบข้า"

"ใช่ตบมาตบกลับไม่โกงข้าไม่ยอมเจ้าเเล้ว"

"เเกๆ ข้าจะฟ้องท่านเเม่นังคนชั้นต่ำ"

"เชิญ"

หลังจากไป๋เชียนจากไปร่างบางก็รีบกลับไปที่กระท่อม ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะร่างกายสั่นกลัวไปหมด ท่าทางน่าสงสารของหญิงสาวที่อดกลั้นน้ำตามานาน ก็ร้องไห้โฮ่ทันที น้ำตาไหลอาบเต็มสองเเก้ม ใบหน้าบวมจากการถูกตบ หลังจากที่ได้สติร่างบางเริ่มตื่นกลัวกลัวสามีจะรับไม่ได้กลัวว่าชายหนุ่มจะมองนางไม่ดีหญิงสาวยิ่งคิดก็ยิ่งร้องหนักขึ้นกว่าเดิม

หลังจากที่ร้องไห้จนเหนื่อยร่างบางก็ลุกขึ้นปาดน้ำตาเเล้วค่อยๆ เก็บกวาดกระท่อมที่ถูกไป๋เชี่ยนรื้อสิ่งของกระจัดกระจายเต็มไปหมด มือของร่างบางที่ถลอกนั้นสัมผัสถูกฝาหีบเเบบไม่ตั้งใจทำให้ร่างบางเจ็บเเละตะโกนออกมาไม่รู้ตัวน้ำตาที่หยุดไหลเเล้วก็ไหลมาอีกครั้งด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

"โอ๊ย เจ็บ"

หลังจากที่เก็บข้าวของจนเสร็จเเล้วไป๋ซือซือก็ไปเก็บเสียมด้านนอกบ้าน ก่อนจะไปอาบน้ำเพื่อเเต่งตัวใหม่เพราะชุดเดิมตอนนี้ทั้งเปื้อนเลือดเเละเปื้อนดินไม่น้อย หลังจากที่อาบน้ำจนสะอาดก็มานั่งในเเคร่ข้างบ้านอย่างโดดเดี่ยว ในใจก็ตื่นกลัวว่าไป๋เชียนจะไปฟ้องมารดาเลี้ยงจริงๆ หญิงสาวนั่งติดอยู่ในภวังค์ความคิดนานพอสมควรจนร่างหนาผู้เป็นสามีมาก็ยังไม่รู้สึกตัว

"ซือซือ"

"ทะ..ท่านพี่"

"หน้าเจ้าไปโดนอะไรมาใครมันรังเเกเจ้ากัน"

​

​