รถม้าสกุลหลัวจอดตรงหน้าประตูใหญ่จวนสกุลคัง รองเท้าผ้าไหมสีทองเหยียบแท่นไม้เตี้ยข้างรถม้า เซียงฉินในอาภรณ์รัดอกสีม่วงอ่อนค่อย ๆ ก้าวเท้าลงมาอย่างระมัดระวัง
บ่าวรับใช้สกุลคังสองสามคนออกมายืนพร้อมเพรียงเป็นระเบียบ ล้วนก้มศีรษะแสดงความเคารพ เซียงฉินไม่รีรอเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา “ข้ามาพบคังฝูเหนียง”
“เชิญทางนี้เจ้าค่ะ”
สิ้นสุดคำพูดของบ่าวใช้นางหนึ่ง เซียงฉินก็ย่างเท้าตามนางเข้าไปด้านใน ลัดเลาะตามทางเดิน วนมาถึงห้องปีกข้างทางทิศบูรพาของเรือนหลังที่สามถัดจากเรือนประธานที่ใหญ่ที่สุด
ทั้งที่เป็นตอนกลางวันแท้ ๆ แต่ทางเดินห้องโถงกลับมืดสลัว จำต้องอาศัยแสงไฟตะเกียงในมือของบ่าวสาวเพื่อนำทาง ทว่าพอประตูเลื่อนเปิดผ่านหน้าเซียงฉินอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างก็พลันสว่างวาบ ทัศนวิสัยเบื้องหน้าแจ่มชัดขึ้นทันที
โฉมสะคราญที่จ้องมองมา คิ้วพันขมวดเข้าหากันน้อย ๆ สีหน้าประหลาดใจอย่างยิ่ง
นางคือ…คังฝูเหนียง
ร่างบางอร
