ไม่แพ้หรอก
1099 Words
"พี่คิมช่วยด้วย!!" ร่างเล็กตะโกนลั่นห้องเมื่อเธอได้อ่านข้อความในกลุ่มไลน์
"เกิดอะไรขึ้น เป็นอะไรหรือเปล่า" คนตัวโตวิ่งมาด้วยความตื่นตกใจ เขาเห็นคนตัวเล็กนั่งเอามือปิดหน้าอยู่บนเตียงจึงเอ่ยถามขึ้น
"พี่คิมฮื้อออออ~" ร่างบางสวมกอดคนตัวโตทันทีเธองอแงและเล่าสิ่งเธอต้องการให้คนตัวโตฟัง
"วีนัสไม่อยากประกวดดาวคณะ แต่พี่เขาส่งชื่อไปแล้วทำไงดีคะ"
"มันก็ไม่ได้แย่หนิ ทำไมถึงไม่อยาก" เขาโล่งอกไปในทันทีเมื่อเรื่องที่คนตัวเล็กกังวลนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร
"ไม่เอา ถ้าเกิดแพ้ขึ้นมาอายเขาตายเลย"
"ไม่แพ้หรอก พี่จะทำทุกทางให้เราชนะเอง" คนตัวโตปลอบเธออย่างอ่อนโยนในสายตาเขาวีนัสยังคงเปรียบเหมือนเด็กน้อยสำหรับเขา
@วันประกวดดาวเดือน
หญิงสาวตื่นเต้นไม่น้อยที่ต้องแสดงออกต่อหน้าผู้คนมากมาย เสียงร้องโห่แซวเมื่อเธอได้ขึ้นบนเวที
"เราจะนับคะแนนจากดอกกุหลาบนะครับชอบใครเชียร์ใครให้ดอกกุหลาบได้เลยครับ" เสียงประกาศผ่านไมค์โครโฟนทำให้คนตัวเล็กระบายยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนตัวสูงยืนจ้องมองเธออยู่หน้าเวที ใบหน้าเรียบเฉยที่แสดงออกมาของเขาเพียงแค่สบตากับคนตัวเล็กเขาก็ระบายยิ้มออกมาอย่างง่ายได้
"มึงจะเหมากุหลาบทั้งสวนเหรอวะ แถมนี่มันคณะสถาปัตย์อีกต่างหาก" ขันเงินที่ถูกชักชวนจากเพื่อนของตนหอบดอกกุหลาบมากมายที่มีคิมหันต์เป็นคนสั่งการ
"น้องกูต้องชนะ" คำพูดราบเรียบแฝงความแน่วแน่ของเขาที่ยังคงไม่ละสายตาจากร่างบางบนเวที
เขารับช่อดอกกุกลาบจากขันเงินแล้วมุ่งตรงไปยังหน้าเวทีเพื่อยื่นช่อดอกกุหลาบให้แก่เธอ สายตานับร้อยคู่มองมายังชายหนุ่มที่สวมเสื้อช็อปมอบกุหลาบให้หญิงสาว บางคนถึงกับมองด้วยความตกใจเมื่อได้เห็นโมเมนต์ในมุมนี้ของคิมหันต์
คนตัวเล็กระบายยิ้มหวานยื่นมือมารับช่อกุหลาบเอาไว้เธอเอ่ยขอบคุณคนตัวสูงด้วยความดีใจ
ไม่นานหลังจากผลของการประกวดดาวเดือนออกมา แน่นอนว่าดาวคณะคงหนีไม่พ้นวีนัสเป็นแน่ คนตัวสูงกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพึ่งพอใจก่อนที่เขาจะรีบออกมาในทันที ถ้าไม่ใช่เธอเป็นคนชนะอย่าได้หวังว่าจะมีใครได้รับตำแหน่งนี้ไปได้ เขาจะทำทุกวิถีทางจัดการคนขวางทางที่ชนะยัยตัวเล็กของเขาไปได้ สิ่งเดียวที่เขาพอใจคือความสุขของเธอ
"กว่าจะมาแม่งไม่แทงกันตายห่าไปแล้วเหรอวะ" ภูษาที่รอคิมหันต์กับขันเงินอยู่เป็นชั่วโมงเอ่ยถามอย่างเอือมๆ เมื่อดันมีคู่อริมาหาเรื่องถึงถิ่น
"เรื่องสำคัญว่ะโทษที" คิมหันต์เอ่ยขอโทษเมื่อเห็นถึงรอยฟกช้ำบนหน้าของภูษา
"เออ กูไม่ได้ซีเรียสแค่เจ็บใจ"
"เอาไงต่อ เล่นแม่งเลยไหมวะ" ขันเงินออกความเห็น
"ต้องสั่งสอนให้หลาบจำ"
คิมหันต์เปิดประตูเข้ามาใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มของเขามีรอยฟกช้ำและบาดแผลเล็กน้อย คนตัวเล็กที่รอคนตัวโตกลับมาถึงกับตกใจจนรีบวิ่งเข้าไปหา
"ไปโดนอะไรมาคะ ไปมีเรื่องอีกแล้วใช่ไหม" เธอถามถึงที่มาของแผลเพราะรู้ดีว่าคิมหันต์มักจะมีเรื่องชกต่อยกันเป็นประจำ
"เปล่า"
"พี่คิมอย่าโกหก" เธอสบตาคนตัวสูงด้วยความเป็นห่วงเขาไม่ชอบพูดเธอรู้ดี แต่ครั้งนี้เธอคงจะทนปล่อยผ่านไปไม่ได้
"เจ็บมากไหมคะ วีนัสทำแผลให้นะ" เธอบอกพร้อมจูงมือคนตัวโตให้ไปนั่งบนโซฟา
คิมหันต์มองการกระทำของเธอด้วยหัวใจที่พองโต เด็กน้อยที่เขาเฝ้าปกป้องดูแลครั้งนี้กลับมาดูแลเขาเองซะงั้น
วันนี้วีนัสไม่มีเรียนคิมหันต์ออกไปมหา'ลัยตั้งแต่เก้าโมงเช้า เธอเลยได้นอนเต็มอิ่ม
Rrrrrrrr~
"ค่ะพี่คิม" เธอกดรับสายจากคนที่คุ้นเคยแต่ต้องแปลกใจเมื่อปลายสายไม่ใช่เจ้าของเบอร์ที่โทรเข้ามา
[น้องวีนัสไอ้คิมแย่แล้ว]
"พี่คิมเป็นอะไรคะ?"
[ไม่รู้ดิ ตัวมันร้อนอย่างกับไฟน้องมาดูมันหน่อยดิ]
"พี่อยู่ที่ไหนคะ วีนัสจะรีบไป" ร่างบางใจหวั่นๆกลัวว่าคนตัวโตจะไม่สบายเพราะได้รับบาดเจ็บมาเมื่อคืน
เธอกดวางสายก่อนจะรีบสวมรองเท้าผ้าใบ เธออยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวธรรมดากับกางเกงยีนส์ขาสั้น เธอรีบร้อนจนไม่มีเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว
ไม่นานเธอก็นั่งแท็กซี่มาถึงตึกวิศวะ เธอกวาดมองไปทั่วไม่รู้ว่าคิมหันต์จะอยู่ตรงไหน
"พี่คะ พี่รู้จักพี่คิมหันต์ไหมคะ" หญิงสาวถามชายหนุ่มที่เดินสวนกับเธอ
"อ้อ มันข้างๆตึกตรงนั้นอ่ะพี่พาไปก็ได้นะ"
"ขอบคุณค่ะ รบกวนพี่หน่อยนะคะ" ร่างบางเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มแล้วเดินตามเขาไป
เมื่อเธอเห็นร่างคุ้นเคยกำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่งสายตาที่ทอดมองออกไปราวกับไม่สนใจโลกนั้นเธอกลับไม่คุ้นเคยกับมันเอาซะเลย
"คิมหันต์มีคนมาหา" ชายหนุ่มที่อาสาพาเธอมาเอ่ยเรียกคนตัวสูง
ทันทีที่คนถูกเรียกตวัดสายตาไม่พอใจกลับมาเขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นใบหน้าหวานสวยของเธอ คนตัวโตรีบลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมสาวเท้าเดินไปหาคนตัวเล็ก
"พี่คิม" ร่างบางวิ่งไปหาคนตัวโตเมื่อถึงตัวเขาแล้วเธอใช้สองมือประคองใบหน้าของเขาเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง
คิมหันต์ตื่นตกใจเล็กน้อยกับการกระทำของเธอ
"มาได้ไง"
"ก็พี่คิมไม่สบายเป็นไงบ้างคะ วีนัสเป็นห่วง" เธอตอบเขาตามตรงแต่คนตัวสูงกลับงงงวย ไม่สบายตอนไหนวะ
"พี่ไม่ได้เป็นอะไร"
"แต่เพื่อนพี่โทรมาบอกว่าพี่คิมไม่สบาย" คนตัวโตหันกลับไปมองขันเงินและภูผาทันที เจ้าเพื่อนตัวดีก็พากันยกยิ้มใหญ่
คนตัวโตส่งสายตาแทบจะสาปแช่งเพื่อนของตนที่กล้าโทรไปรบกวนเวลาของเธอ มันน่าฆ่าให้ตายไอ้พวกเพื่อนเวร
- Writer
