Hanggang Dito Na Lang

Kabanata 2

KINABUKASAN, napabalikwas ng bangon si Annette nang hindi niya makapa sa kinahigaan niya ang kaniyang anak.

“Jaime! Jaime!”

Nagmamadaling lumabas siya sa kwarto at tumungo sa may sala at natigilan siya nang makita niyang nakaupo si Jaime sa may upuan nito habang nakikipag-usap kay Nicolo.

“Gising ka na pala, Mommy, goodmorning po,” nakangiting bukad ni Jaime sa kaniya.

Ngitian niya ang bata at lumapit rito. “Goodmorning din, baby. Ano ang pinag-uusapan niyo?”

“Sabi ni Daddy pupunta raw tayo sa Disney Land tapos magbabakasyon tayo kina Ninong Kent sa amerika,” masayang sabi ng bata.

Napalaglag ang banga niya sa narinig at tumingin sa gawi ni Nicolo na nakangiti habang nilalagyan ng pagkain ang plato ni Jaime.

“Totoo ba?” mahinang tanong niya sa lalaki.

Nilagay nito ang platong hawak at tumayo. “Yes, I will explain the details later, for now kumain ka na muna.” Pinaghila rin siya ng lalaki ng upuan at nilagyan pa nito ng kanin at ulam ang kaniyang plato.

“You don’t need to do this,” mahinang saway niya sa lalaki.

Ngumiti lang ito. “Huwag ka nang umangal, tignan mo si Jaime. Tuwang-tuwa sa nakikita, hindi ba’t sabi mo pabaunan natin ng magandang alala ang anak natin?”

“Ngunit na iilang ako pag ganito kalapit at kaalaga sa akin,” gusto niyang sabihin pero tinikom niya ang bibig at tumango na lamang.

Ilang saglit pa ay tapos na sila sa pagkain. Hindi niya maiwasang mapangiti habang minamasdan ang kaniyang mag ama na nag-uusap at nagkukulitan.

“Magbihis ka na, ako na bahala kay Jaime,” biglang balik ni Nicolo sa kaniya.

“Magdala ka na rin ng mga damit mo, dahil magbabakasyon muna tayo kina Kent,” dagdag pa nito.

Tanging tango lang ang nagawa niya dahil wala siyang maisabi sa pagkagulat na nadarama ng mga sandaling iyon.

PAGLABAS niya sa banyo ay natigilan siya nang makita niyang nakaupo sa kaniyang kama si Nicolo at mukhang natigilan rin ito nang makita siya na tanging tagpis na lamang ng tuwalya ang suot.

“Nasaan si Jaime?” lakas loob na basag niya sa katahimikan at pilit na binabalewala ang pagkailang nararamdaman.

“Nasa sala hinintay niya tayo,” sagot ng lalaki nakatingin sa kaniya. Nilingon niya kasi ito, mas lalo lang siya nailing sa uri ng tingin nito.

“Bakit ka narito? May kailangan ka ba? Hintayin mo na lang ako sa labas, magbibihis lang ako.”

Napa atras siya nang makita niya tumayo si Nicolo. “Saan ka pupunta?”

“Nahihiya ka ba sa akin, Ann? Wala ka naman kailangan itago, nakita ko na naman lahat iyan, hindi ba?”

“Noon iyon, iba na ngayon,” rason niya at tumalikod.

“Bakit? May pagbabago ba na hindi ko alam sa katawan mo?”

“Lumabas ka na,” aniya gamit ang seryosong tinig.

“Hindi pwede kailangan natin mag-usap tungkol sa sakit ni Jaime,” seryosong sabi nito.

“Hindi tayo pwede mag-usap sa labas dahil naroon ang anak natin kaya’t dito na lamang,” dagdag pa nito at umupo muli sa kama nila.

Bumuntong hininga siya dahil alam niyang hindi siya mananalo sa lalaki. Pumunta siya sa closet at walang pagalinlangang binitiwan ang tumalya kaya’t nalalag ito sa may sahig. Narinig niyang napamura si Nicolo kaya’t nilingon niya ito.

“Bakit? Hindi ba’t nakita mo na ito? Kung maka-react ka naman diyan,” nakangising asar niya at hinarap pa ang lalaki para makita nito ang kabuan niya.

“Kailan ka pa natutu mang-asar?” habol hiningang tanong nito.

Ngitian niya ito ng ubod ng tamis. “Sa iyo, kanino pa ba.”

“f**k! Magbihis ka na,” utos nito sa kaniya.

Tinaasan niya ito ng kilay pero hindi siya umimik. Tumalikod siya at tumuwad, iyong tuwad na alam niyang magpapabaliw rito. Narinig niyang napa singhap ito, pero patay malisyang umayos siya ng tayo at dahan-dahang sinuot ang kaniyang panty.

“Nic, pwede bang pa—” Nabitin sa eri ang sasabihin niya nang paglingon niya’y nasa harap na niya ang lalaki.

“Inaakit mo ba ako?” magkasalubong ang kilay na tanong nito at nilagay ang dalawang kamay sa ibabaw ng ulo niya.

“Bakit naakit ka ba?” tanong niya rito.

Bumaba ang tingin nito sa may dalawang bundok niyang walang takip. Nakita niyang napalunok ito ng laway tapos ay lumayo ito sa kaniya.

“May iniinum ka ba?”

Napatitig siya sa lalaki ng bigla itong magtanong. “Iniinum na ano?”

“Gamot na nagpapalaki niyang cocomelon mo.” Nginuso pa nito ang cocomelon niya.

Hindi niya alam pero imbis na mainis sa lalaki ay natawa pa siya. “Natural ito oy, walang halong kemikal, puro lamang.”

“Pero hindi naman iyan ganiyan kalaki dati,” giit nito at tinignan muli ang cocomelon niya.

“Kailan mo ba huling nahawakan?”

“3 years ago, or 4. I think,” sagot nito.

“Matagal na rin pala, by the way bakit cocomelon ko pinag-uusapan natin? Hindi ba dapat tungkol sa sakit ni Jaime?”

Nagkamot ng batok ang lalaki. “Before that, magsuot ka muna ng bra, wala ka naman sigurong plano marape diba?”

Natawa siya. “Sino naman mag ra-rape sa akin? Ikaw?”

“Oo kung hindi katitigil sa pang-aakit sa akin,” seryosong sagot ng lalaki.

Tumawa siya, iyong tawang halos marinig na sa labas. “Paano mo naman masasabing rape ang kakalabasan nun pag nagkataon?” pilyang tanong niya.

“Bakit papayag ka?” gulat na tanong ng lalaki.

“Asa ka. May Rei ka na oy! Mas bata at sexy iyon kaysa sa akin. Losyang na lola mo kaya’t hindi na ako kapatol-pa—”

“Ikaw lang naman nagsasabi losyang ka na, which is hindi naman,” kontra ng lalaki at inagaw sa kaniya ang bra niya at ito ang nagsuot sa kaniya.

“Kung gano’n pala bakit naghanap ka pa ng iba?” parang gusto niyang itanong pero tinikom niya na lamang ang bibig.

“Iyan tapos na, magbihis ka na para makapag-usap na tayo ng maayos kanina pa naghihintay si Jaime sa atin sa labas.”

Iyon nga ginawa niya nag suot siya simpleng T-shirt at pinaresan niya ng jeans na fit na fit sa kaniya. Pagbalik niya sa gawi ng lalaki ay walang imik nakamasid lang ito sa kaniya.

“So, bakit tayo pupunta kina Kent?” tanong niya agad pagkatapos niyang suotin ang sapatos niya.

“Dahil doon malaki ang chance na maagapan ang sakit ng anak natin. Advance ang treatment sa states at mas matutukan ang kalagayan ni Jaime roon lalo pa’t naroon si Kent,” paliwanang nito.

“Nakausap mo na ba siya?”

Tumango ang lalaki. “Oo nag-usap na kami kagabi ni Kent at sabi niya malaki ang chance na gagaling si Jaime if dadalhin natin siya roon.”

“Hindi si Kent ang tinutukoy ko,” aniya.

Kumunot ang noo ng lalaki. “’E sino?”

“Si Rei, alam ba niyang aalis tayo?”

Umiwas ng tingin ang lalaki. “Hindi ko pa siya nakausap.”

“Mas mahalaga ngayon ang anak natin, hayaan muna siya, I can handle her after mapagamot natin ang anak natin.”

Napatango siya. “Ikaw bahala, ang mahalaga lang naman sa akin ay gumaling si Jaime.”

May nabasa siyang sakit sa mga mata ng lalaki na kaagad din namang nawala. “So, paano labas na tayo.”

Tumango siya at sumunod rito. Pagdating nila sa may sala ay kaagad silang sinalubong ni Jaime.

“Ba’t ang tagal niyo, Mommy? Gumawa pa po ba kayo ng baby? Gusto ko sana baby sister,” walang prenong bukad ng anak nila sa kaniya.

Narinig niyang natawa si Nicolo habang siya ay parang kamatis na sa pagkapula. Saan naman kaya nakuha ni Jaime ang mga ideya iyon.

“Parang gano’n na nga anak. Kaya’t be a good boy ka today, ha? Pagod kasi Mommy mo,” pilyong salo ni Nicolo sa tanong ng bata sa kaniya.

Nang mga sandaling iyon ay na puno ng kaligayan ang puso niya dahil nakita niyang bumabawi si Nicolo kay Jaime at higit pa roon ay may chance na hindi mawala sa kanila ang bata.

To Be Continued…

Binibining Mary.