Endless Hail

1

"I'm sorry,  Jia , but it's not you...its me. Ako ang may problema kaya tayo maghihiwalay," sabi ni Ricardo sa akin. 

We went to the nearest park pa naman dahil may sasabihin siya sa akin. I left my friends for him tapos ganito?

I turned to him with a cold stare, "Lame excuse, Ric. Walang bang iba?" tanong ko sa kanya.

Sinundan ko siya ng tingin pagtayo niya mula sa upuan. We were what? Seven month as a couple. Sinagot ko lang siya out of pity dahil broken hearted siya masyado sa girlfriend niya. Mabuti nga at naawa pa ako sa kanya. 

"Jia...mahal ko pa rin si Rica. Mas may pakiramdam siya kumpara sa'yo. Sinubukan naman kitang mahalin pero...pero hindi ko talaga kaya. Tuwing iniisip ko pa lang na magkikita tayo, nangangatog na ako sa takot dahil alam kong wala ka namang pakiramdam--"

I raised my hand to stop him from his gibberish talked. Wala akong oras para makinig sa mga hinaing niya sa akin. Mabuti nga at sinagot ko siya tapos gaganyan pa siya?

Sino ba siya? 

He's a nobody from our school. A loner and sucker for attention of the girls around him. Mabuti nga at nakilala siya ng mga taga-school namin dahil sa akin. If it weren't for me...he will remain in his dark cave, crying and screaming Rica Asuncion's name.

"Aside from that? May iba pa ba? Gusto ko naman makarinig ng hindi pa pamilyar sa akin," sabi ko sa kanya, folding my arms over my chest, and crossing my legs onto the other one. 

I saw how his eyes looked at my long legs. Damn this short skirt that I'm wearing. Wala naman kasi sa usapan namin na magkikita kami ngayon dalawa. And what? Ilang linggo na lang ay graduation na namin as college students. 

I have no time for drama...seriously. 

"I'm sorry, Jia. I'm really sorry," He said without breaking his gaze onto my legs. 

I rolled my eyes before standing up at titigan siya. "You're sorry for what? It was decision Ricardo. Hindi kita hahabulin dahil wala akong plano na habulin ka pa. Kaya go back to you dark cave and be a loser forever." sabi ko sa kanya bago siya iniwann, I bumped his shoulder bago naglakad papalayo. 

Such a weak human. 

Ako pa nga lang hindi na niya kaya paano pa yung iba?

He's my what? Fourth pity boyfriend for the past three years. At lahat ng pity boyfriend ko ay siyam na buwan hanggang isang taon lang ang tinatagal.  

Bakit nga ba ako pumayag na tanggapin sila at umasa na makatatagal sila sa ugali ko. 

I sighed when I reached the entrance of our school. Gusto ko na sanang umuwi dahil wala naman na rin akong gagawin. 

School festival lang naman ngayon, dahil sa malapit na ang grand celebration ng Paskuhan. Puro events at battle of the bands lang naman ang nangyayari. Ayoko namang magtagal dahil gusto ko sanang magpahinga. 

Nakita ko kaagad si Xyla at Porsche na lingon nang lingon, when they saw me ay agad silang kumaway sa akin. 

Without a smile ay lumapit ako sa kanila. I took my bag and put it on my lap habang seryoso ang matang nakatingin sa stage kung saan may kumakantang banda. 

Kasali ang banda ni Naia kaya kailangan namin siyang suportahan. We are her friends at apat lang kaming babae sa batch namin for Chemical Engineering. 

"Jia, kailangan ni Naia ang tulong mo," sabi ni Xyla na nagpalingon sa akin. 

Tumaas ang kilay ko sa sinabi niya, "Bakit daw? Anong problema?" tanong ko sa kanya. 

"Inatake siya ng dysmenorrhea kaya hindi niya kayang tumugtog sa banda nila ngayon. Importante pa naman ang role niya--" 

Hindi ko na pinatapos ang sasabihin pa ni Xyla at umiling na ako kaagad. Alam ko na kung ano ang ipupunto niya. Isa lang ang sagot ko doon- AYOKO. 

"Jia, please. Alam mong nakasalalay ang pagpunta ni Naia sa New York dito. Kailangan niyang manalo--" sabat naman ni Porsche na nasa gilid ko. 

Inilingan ko silang dalawa. 

"If she can't go with us then it's not my fault anymore." simpleng sagot ko sa kanilang dalawa. 

"Jia!" sabay nilang tawag sa akin. 

Sumandal ako sa kinauupuan ko at pinag-krus ang braso sa dibdib. I think I should really go or else ay ako pa ang mapapasabak sa pagkawala ni Naia. 

I'm not in the mood to play any musical instrument as of the moment. 

"Tulungan na natin siya, Jia. Ikaw lang naman ang marunong tumugtog ng piano. Tsaka alam mo yung piece na kailangan tugtugin ni Naia. Ikaw ang nagturo sa kanya nun." sabi ni Porsche sa akin. 

Umiling pa rin ako sa kanilang dalawa. 

"Ayoko." Tipid kong sagot sa kanilang dalawa. 

Both of them sighed defeatedly. Alam naman kasi nila na wala silang mapapala sa akin kaya bakit ba kailangan na ako pa ang pilitin nila?

Pwede naman tumugtog yung banda nila kahit walang accompaniament ng piano. Hindi naman kailangan iyon sa kakantahin nila. 

"I'll go na," anunsyo ko sa dalawa pero bago pa man ako makatayo sa kinauupuan ko ay hinawakan na ni Xyla ang kamay ko. "What?" tanong ko sa kanya. 

She pointed her phone. Lumabas doon ang pangalan ni Naia.  I rolled my eyes bago bumalik sa kinauupuan ko. 

"Hello, mars...Oo, andito...Teka..." sabi ni Xyla bago inabot sa akin ang cellphone na hawak niya. "Kausapin ka raw." sabi niya sa akin. 

Napairap na lang ako bago tinanggap ang cellphone nito. 

"Hello?" seryoso kong sabi. 

"Mars...I need your help. Please, ikaw na muna ang pumalit sa akin. Hindi ko talagang tumayo ngayon. Please! Please!" sunod-sunod na sabi niya sa akin.

Napabuntong-hininga naman ako habang pinakikinggan siya. Minsan lang naman din humiling na pabor sa akin si Naia. Kaya ko naman sanang gawin, kaya lang hindi ko alam kung kakayanin kong tumugtog sa harapan ng mga tao. 

Tsaka last minute masyado!

Yes, I thought her the chords of the music na kakantahin nila pero hindi naman ganito na agaran. 

"Ikaw na lang ang tanging pwedeng makatulong sa akin para matuloy ako sa New York sa inyo. Alam mo naman na matagal na nating plano iyon di ba? After graduation pupunta tayong New York? Ikaw nakakaalam ng lahat ng yan, Jia...Please, eto lang talaga. Gagawin ko lahat ng gusto mo basta tulungan mo lang ako." aniya sa akin. 

Nagpakawala ako ng malalim na buntong-hininga bago gawin ang isang bagay na matagal ko ng kinalimutan.