Endless Hail

"Enjoy your holidays!"  Iyan ang sigawan ng mga kasamahan ko sa trabaho paglabas ko ng company ng pamilya namin. I was the only child na maaasahan dito sa parteng ito kaya I have to take the burden of working on this job kahit malayo sa pangarap ko.  "Enjoy your holiday, Ms. Camilla," paalam ng sekretarya ko sa akin.  "You too, Beth. See you next year." sabi ko sa kanya bago ako humiwalay ng daan sa kanila.  Christmas eve and we still had to work on one of the most special project na natanggap ng pamilya ko. At the same time ay nagpakain na ako sa lahat at nagbigay ng regalo sa kanilang lahat.  That was my duty as their leader.  I tightened my brown long wool-blend coat around me habang ang boots ko ay sinasagupa naman ang makapal na snow sa daanan ng New York.  I forgot my parka jacket kasi kanina sa bahay dahil nagmamadali rin akong umalis. Umaga ako umalis sa bahay pero halos alas-diyes na ng gabi ang uwi ko ngayon. Hindi ko na masyadong nakikita ang anak ko.  The road filled with snow, the glimmering and shining lights around the city, the holiday scent of the air, and snow that fall from the sky---it all sent me back to that day.  Yung araw na dumating ako sa New York, sa daan din na ito. I was crying so hard that time dahil noon ko lang naman na buntis ako. I was pregnant when  I left the Philippines. Nagpunta ako dito para sabihin sa mga magulang ko na kailangan ko sila.  Tinanggap naman nila ako kaya nabigla na lang ako ng malaman kong buntis ako matapos kong mawalan ng malay. I thought it was fro stress and long flight that I had. Hindi rin ako masyadong kumakain that time kaya akala ko lahat iyon ay dahil lang doon.  Buntis pala ako.  I left the Philippines because of him pero hindi ko alam na kasama ko naman sa bansang ito ang anak naming dalawa. I didn't know that I was carrying his child.  Nasaktan ang mga magulang ko pero tinanggap nila ako at ang anak ko.  Wala naman na rin silang nagagawa dahil nandoon nila. I told them my first option na ipalaglag ang bata pero nagalit sila sa akin.  Sa totoo lang, I hated my child noong pinanganak ko siya. I suffered so much because of her. Nabuo siya sa sinapupunan ko na dala ang galit ko sa ama niya. Pero unfair ako doon, naging wala akong kwentang ina sa loob ng isang taon sa kanya.  But my Quinn Francesca doesn't deserve the hatred that I have for her father.  Hindi ko nga alam kung natatandaan pa niya ako dahil sikat na siya. Natupad na ang pangarap niya, nawala nga ako sa buhay niya pero masaya naman siya.  Dumaan muna ako sa isang donut shop. Ito ang  donut shop na kinakainan namin before sa Maynila noong nagsisimula kaming dalawa.  I smirked, why I was even reminded of him. Matagal na kaming tapos. Limang taon na at sa loob ng limang taon na iyon ay marami na ang nagbago sa buhay niya lalo na sa buhay ko.  "Do you want to avail our freebies for the product that you had, Ma'am? We have here the international boy group as our product endorser. You can have this tumblr with their faces as your freebie."  sabi ng staff sa akin.  She showed to me yung tumbler na sinasabi niya. Pero umiling ako kaagad pagkakita sa mga mukha na naka-print doon.  Sikat ka na nga.  "No, thanks. You could keep it." sagot ko sa kanya.  Nagtataka man ay tumango naman sa akin ang babae. "Happy holidays, Ma'am! Come again next time." sabi niya sa akin.  I gave her a smile and short nod before leaving the store.  Hindi ko naman masisisi yung biglang pag-angat ng karera niya. Kilalang-kilala siya hindi lang sa Pilipinas. That proves how hard he worked para lang marating ang estado na ito ng buhay niya. Nagawa naming masira para lang dito.  Ako na kayang talikuran ang lahat pero siya na hindi kayang lumaban sa kasikatan niya.  Hindi ko naman siya masisi dahil matagal niyang pinangarap iyon. College pa lang kaming dalawa ay nakikita ko na ang kahiligan niya sa musika. Kaya siguro pati ang anak naming dalawa ay nakuha ang boses sa kanya. Malapit lang naman yung building na pupuntahan ko. My friends and family decided na sa The Plaza kami mag-se-celebrate ng Christmas eve this year.  Well, yung boyfriend ni Naia ay isa sa managers ng The Plaza kaya doon na lang kami, discounted pa.  I reached the hotel after  30 minutes na rin.  Marami na rin ang pumapasok sa hotel na guests probably to spend Christmas eve here as well.  Nag-book pa naman si Naia ng five rooms for us. Para kina Mommy at Daddy yung isa, sa amin ni Quinn ang isa at syempre tig-iisa sa kanila nila Porsche at Xyla. "Good evening, Madam. Any reservations?" tanong ng isang staff sa akin.  "Yes, under Naia Jessica Chua," sagot ko sa kanya.  "One moment please."  May tinignan ito sa iPad na hawak bago bumaling sa akin. "They're on the 5th level restaurant. Are you Miss Camilla Celeste Carpio?" pag-confirm pa sa akin.  "Yes." sagot ko sabay pakita ng I.D ko sa kanya.  Inabot din niya sa akin kaagad iyon at pinayagan na ako na makapasok sa loob ng hotel.  The spacious and grand lobby welcomed me, sa pagpasok ko sa isang lobby pa papunta sa mga lift ay nakatayo ang isang malaking Christmas tree.  Quinn surely liked it here. Mamaya ay marami na namang kwento ang anak ko sa akin and I can't wait to hear it from her.  I rode the lift that will bring me to the 5th floor. May ilang guests din ako na kasabay. Halo-halo ang lahi ng mga bisita na paakyat sa naturang palapag.  The door of the lift opened at bumungad na sa akin ang mahabang hallway na sa dulo ay ang restaurant na.  I walked inside the restaurant and saw our group na malapit sa make-up stage sa gitna. I didn't know na may performance na mangyayari doon ngayon. May mga nagse-setup kasi na band equipments doon.  Marami rin ang nasa loob ng restaurant. They were all peacefully enjoying their foods on top of their table.  The instrumental music of Christmas song filled the whole place. Napangiti kaagad ako lalo na ng makita ang anak kong nakatingin sa akin.  Her light brown eyes that she inherited from me were sparking habang kumakaway sa akin. Napatingin din sina Mommy at Daddy sa akin pati ang mga kaibigan ko.  "Sorry, late." sabi ko sa kanila.  Nilapag ko sa ibabaw ng lamesa ang donut na dala ko.  "Mommy!" My daughter hugged my arms kaya yumakap na rin ako sa kanya.  Her pigtail hair has red ribbon on it malamang ay ginawa ni Porsche iyon kanina. She only had my eyes pero other than that ay wala na. Kahit yung malalim na dimple sa ilalim ng labi niya, pati iyon ay namana niya sa kanyang ama.  Her skin color, her small and pointed nose, her natural red lips, the shape of her face and even her talent--lahat iyon ay galing sa ama nito.  Quinn always reminds me of him. Siya ang buhay na larawan ng nakaraan ko.  "Bakit may donut? Midnight snack yan, teh?" tanong sa akin ni Xyla.  "Kay Quinn kasi iyan. Teka, hindi pa kayo kumakain?" puna ko sa kanila. Appetizer pa lang kasi yung nakita ko sa table.  "Yung main course daw ay ilalabas habang nagpe-perform yung live band." sagot ni Naia sa akin.  Tumango ako sa kanya. Nakikain na rin ako ng appetizer na hindi naubos ng anak ko.  She's been telling me stories about what happened to her day at kahit ang mga kaibigan ko ay nakikinig na rin sa kanya. Tumatawa pa kami dahil nag-e-enjoy kami kapag nabubulol siyang magsalita.  The lights dimmed at nagpalakpakan na ang lahat dahil una, i-se-serve na yung main course at pangalawa na lang siguro ang band performance.  "Sino ba ang guest?" tanong ko kay Xyla na nasa tabi ko.  She shrugged, "HIndi ko rin alam e. Baka si Naia alam---Ayan naman na pala." She pointed the group of men who emerged from the back stage.  Halos panawan ako ng ulirat at kapusan ng hininga pagkakita sa lalaking may dalang gitara kasunod ang tatlo pang lalaki.  Dahil nasa pinakamalapit kami sa stage ay agad na nagtama ang mga mata naming dalawa. Hindi ko alam kung bakit napatingin siya sa gawi ko at hindi ko rin alam kung bakit nandito siya sa lugar na ito ngayon. I tried to look away from him pero hindi ko magawa. Para akong na-engkanto habang nakatingin sa mga mata niya.  My heart was beating so crazy. Ngayon na lang ulit kami nagkita at sana hindi na lang kami nagkita ulit dalawa.  I swear before leaving the Philippines that Bryce Magsaysay  is no longer part of my present nor my future.