พันธนาการพิศวาส

ตอนที่ 6

“ที่นี่คือจัตุรัสแดง ความทรงจำและจิตวิญญาณของรัสเซียอยู่ที่นี่ ตามผมมาสิ ลดา”

ชายหนุ่มเชื้อเชิญขณะล้วงมือทั้งสองข้างลงไปในกระเป๋าแจ็คเก็ตขนสัตว์และเดินนำหน้าซึ่งลดาแทบจะมองไม่เห็นเงาของนักธุรกิจระดับเจ้าพ่อซึ่ง ณ วินาทีนี้ โรดิออนก็เหมือนคนหนุ่มทั่วไป เลือดเนื้อและความอบอุ่นที่จับต้องได้ทำให้เธอหลงลืมความตั้งใจเดิมไปเสียสนิท ร่างบางในชุดกระโปรงสวมทับด้วยแจ็คเก็ตตัวหนาก้าวตามร่างสูงเข้าไปใกล้สิ่งก่อสร้างเสมือนศูนย์รวมจิตวิญญาณซึ่งเธอเพียงเคยเห็นแต่รูปในหน้าเว็บไซต์ บิดาของเธอมักร่ายรจนาเกี่ยวกับความวิจิตรของสถาปัตยกรรมแบบรัสเซียโบราณที่ได้รับอิทธิพลมาจากอาณาจักรไบแซนไทน์ฉาบอยู่บนโดมขนาดใหญ่ทั้งเก้าเหนือมหาวิหารซึ่งเป็นโบสถ์คริสต์นิกายออธอด็อกซ์

“มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับ เซนต์ เบซิล เดอะ คาร์ธิดรัล ว่าเป็นโบสถ์ที่งดงามมากซะจนพระเจ้าอีวานที่สี่ต้องปูนบำเหน็จให้ ปอสต์นิค ยาคอฟเลฟ สถาปนิกอย่างงาม”

โรดิออนหยุดยืนใกล้ทางเข้ามหาวิหารซึ่งถูกฉาบด้วยเกล็ดน้ำแข็งขาวโพลนตามยอดโดมบนหอคอยสูงคล้ายเทียนลุกไหม้ส่งเปลวไฟชัชวาลขึ้นสู่ชั้นฟ้า ลดาหยุดก้าวตามและจ้องชายหนุ่มก่อนกล่าวว่า

“เป็นบำเหน็จที่ยาคอฟเลฟต้องจดจำไปชั่วชีวิต เพราะอีวานควักดวงตาของเขาทั้งสองข้าง เซนต์ เบซิล น่าอัศจรรย์ถึงเพียงนี้เอง อีวาน เดอะ เทริบเบิ้ล (Ivan The Terrible) ถึงได้ไม่ต้องการให้สถาปนิกของเขาสร้างสิ่งที่สวยงามเกินกว่านี้ได้อีก”

“ถ้าหิมะไม่ตกหนัก คุณจะหลงใหลมันมากกว่านี้”

“แค่นี้ฉันก็ไม่อยากไปไหนแล้วค่ะ ร็อด...อยากยืนมองมันอยู่แบบนี้นาน ๆ ...อุ๊ย!”

ลดาร้องออกมาเบา ๆ เมื่อเผลอเอามือกอดอกโดยลืมไปว่ามันเป็นการเกร็งกล้ามเนื้อแขนที่ยังเจ็บอยู่โดยไม่ได้ตั้งใจซึ่งอาการของหญิงสาวก็ทำให้โรดิออนหน้าตื่นที่เห็นคิ้วโก่งบนหน้าหวานขมวดเข้าหากันยุ่ง

“ลดา...คุณเจ็บแขนหรือ?”  ชายหนุ่มลืมตัววางมือหนาใหญ่ลงบนต้นแขนทั้งสองของหญิงสาวและก้มหน้าเข้าไปใกล้จนลดาออกอาการเขิน

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ...ฉันเผลอเกร็งแขนก็เท่านั้น”

“ผมขอโทษ ลดา อากาศหนาวเกินไปก็ทำให้คุณรู้สึกไม่สบายได้ ผมว่าวันนี้เรากลับกันก่อนดีกว่า แล้วผมค่อยพาคุณมาที่นี่อีก”

“ค่ะ...ร็อด” ลดาพยักหน้ารับคนตัวโตซึ่งเธออย่ใกล้จนรู้สึกถึงกระไออุ่นแผ่ออกมาจากตัวเขา กลิ่นโคโลญจน์อ่อน ๆ และดวงตาคมเข้มคู่นั้นทำเอาหญิงสาวใจสั่นทว่าพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ นี่เธอเป็นอะไรไป ลดา...แค่เขาสัมผัสตัวเธอเบา ๆ ก็แทบจะทรงร่างบอบบางให้ยืนไม่ไหวแล้วเทียวหรือ

“โอเค...ผมจะพาคุณกลับนะ ลดา” เสียงผะแผ่วราวกระซิบของโรดิออนสะท้อนไปมาในโสตประสาทของลดาและชายหนุ่มก็ยิ่งทำให้เธอตัวร้อนผ่าวด้วยการจับมือหญิงสาวพลางก้าวไปที่รถพร้อมกันช้า ๆ เขาทำราวกับเธอนั้นน่าถนอมขณะจูงมือเรียวบางไปจนถึงรถก่อนเปิดประตูให้ร่างอรชรก้าวขึ้นไปนั่ง

“ที่นี่ไม่ได้มีแค่มหาวิหาร เซนต์ เบซิล...ผมอยากพาคุณไปเที่ยวพระราชวังเครมลิน มันสวยมากซะจน...”

คำพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มของบุรุษร่างสูงใหญ่ขาดหายไปเมื่อได้สบดวงตาสุกสว่างบนวงหน้างามในระยะประชิดขณะก้มลงไปช่วยประคองร่างเล็กบนเบาะข้างคนขับ โรดิออนได้ยินเสียงลดากลืนก้อนแข็งในลำคอเบา ๆ เมื่อมีบางอย่างเร่งเร้าและดึงดูดคนทั้งสองในคราวเดียว ชายหนุ่มชะงักอยู่ในท่านั้นเนิ่นนานและเสมือนปราการเล็ก ๆ ของหนุ่มสาวที่เพิ่งทำความรู้จักจะถูกหาญหักด้วยความหวามไหวที่ต่างถูกเกาะกุมหัวใจในส่วนลึก เขาอยากเลื่อนแขนซึ่งข้างหนึ่งวางบนพนักและอีกข้างวางอยู่บนแขนของเธอตอนไหนไม่รู้ได้ให้ห่างจากร่างแน่งน้อยนี้ หากทว่าสิ่งที่กระทำนั้นตรงกันข้าม ใบหน้าคมคร้ามกลับก้มลงไปชิดใกล้ ลดายังนั่งนิ่งงันราวรูปปั้นจวบกระทั่งริมฝีปากหนาได้รูปแนบบนกลีบปากสีชมพูที่ยังปิดสนิททว่ามันสั่นระริกคล้ายไม่เคยรับสัมผัสที่เรียกว่า จูบ

โรดิออนกำลังจูบเธอ!

แล้วต่อจากนั้นเล่าต้องทำเช่นไร ลดายังปิดเปลือกปากตัวเองไว้เมื่อรู้สึกถึงลิ้นร้อนกำลังจะแทรกซอนเข้าไป โตมาจนป่านนี้ยังไม่เคยจูบกับใคร คิดแล้วหญิงสาวก็ตัวสั่นเทิ้มอย่างจะจับไข้กระทั่งใบหน้าคมคายเลื่อนออกไปจากเธอ

“ลดา...ผมขอโทษ...คือ...”

“ฉันขอโทษค่ะ ร็อด...ฉัน...ไม่รู้ว่า...จูบ...ต้องทำยังไง”

“โอ!...จริงหรือนี่ ผมไม่อยากจะเชื่อเลย...ผมหมายถึง...โอ...ช่างมันเถอะ ผมคงทำให้คุณตกใจ”

โรดิออนกล่าวอย่างสำนึกได้หากแต่ก็ยังค้ำวงแขนทรงพลังอย่างจะกักเธอเอาไว้ หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าอาการไม่เดียงสาผู้ชายกำลังจะทำให้บุรุษร่างสูงใหญ่แทบคลั่งเพราะความลุ่มหลงที่ไม่เคยเกิดกับผู้หญิงคนไหนกำลังอุบัติขึ้นในหัวใจเจ้าพ่อแห่งแม็กซิมัส

โรดิออนจำต้องผละออกจากร่างบอบบางที่นั่งตัวแข็งไม่ไหวติงแม้ยังรู้สึกเสียดายสัมผัสเมื่อครู่ก่อนปิดประตูให้เธอและพาตัวเองกลับไปนั่งหลังพวงมาลัย ต่างคนต่างก็เงียบอยู่ภายในรถซึ่งคนขับสตาร์ทเครื่องยนต์พร้อมเปิดเครื่องทำความร้อนโดยยังไม่ยอมนำยานพาหนะเคลื่อนไปทางไหน ลดาจับมือเย็นของตัวเองไว้แน่นโดยไม่ยอมสบสายตาเข้มราวสีของเหล็กกล้า กลัวเหลือเกินว่าเขาจะอ่านเธอหมดแจ้งแทงตลอดเข้าไปถึงความนัย แม้ปรารถนาเก็บมันไว้ให้ลึกที่สุดก็มิอาจรั้งฉุดความรู้สึกที่กำลังเปิดเผยออกมาทางหน้าต่างของดวงใจ