พันธนาการพิศวาส

ตอนที่ 7

“เอ้อ...” โดยมิได้นัดหมายที่คนทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน แต่แล้วชายหนุ่มก็เป็นฝ่ายพูดเสียก่อน

“ผมจะพาคุณไปส่งนะครับ ลดา”

“ค่ะ ร็อด” ลดาพยักหน้าหงึก ๆ เธอมัวนึกถึงตัวเองไม่ทันสังเกตสักนิดว่าเจ้าพ่อแห่งแม็กซิมัสก็ออกอาการงุ่นง่านเงอะงะเหมือนเด็กหนุ่มเพิ่งพบรักแรก หากไม่เกรงใจคนนั่งข้าง ๆ โรดิออนก็อยากสบถสาบานว่าตัวเองสักหลายหน

นี่เขาเป็นบ้าอะไร! ทำธุรกิจค้าเพชรต้องพบกับพวกเขี้ยวลากดินมากมายก็ไม่ทำให้เขาตื่นเต้นจนประหม่าได้เท่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ เขาไม่เคยเชื่อในรักแรกพบทว่าสตรีร่างแน่งน้อยอย่างลดากำลังลบข้อกังขาที่เขาไม่อยากหาคำตอบมาเนิ่นนาน เธอเหมือนอุกาบาตรลูกเล็กหล่นลงใจกลางแผ่นดินใหญ่หากแต่อานุภาพกวาดล้างทำลายก็สร้างความหวั่นไหวสะเทือนรุนแรง

แต่เขากำลังจะแต่งงาน...โรดิออนเริ่มปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงคนอีกคนที่เขาไม่เคยเห็นหน้า เป็นหญิงชาวเอเชียเช่นกันแต่เธอกำลังจะก้าวเข้ามาเพื่อทำลายความฝันและอิสรภาพ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ชายหนุ่มจึงไม่ได้กล่าวอะไรอีกเพียงเหยียบคันเร่งและพารถเคลื่อนกลับสู่ที่พักของหญิงสาว ฝ่าหิมะและรถบนท้องถนนคับคั่งกระทั่งมาหยุดหน้าอพาร์ตเม้นท์ความสูงสิบห้าชั้นกลางกรุง

“ขอบคุณมากนะคะ ร็อด สำหรับวันนี้ที่คุณอุตส่าห์พาลดาไปจัตุรัสแดง”

หญิงสาวหันมากล่าวกับร่างสูงขณะมองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาดิจิทัลก็เห็นว่าเย็นมากแล้ว หากแต่เมื่อเธอทำท่าจะเปิดประตูรถออกไปกลับต้องชะงักเมื่อมือบางถูกมือหนาใหญ่เกาะกุมไว้ราวปรารถนายืดเวลาต่อไปอีกนิด

“ลดา...เอ้อ...ผมจะได้พาคุณไปเที่ยวแบบนี้อีกมั้ย?” โรดิออนตั้งคำถามและลดาก็อดที่จะมองนัยน์ตาเข้มสะท้อนประกายวิงวอนนั้นมิได้ เธออยากจะปฏิเสธ แต่หัวใจกลับไวกว่าความคิด หญิงสาวแย้มเรียวปากหยักสีกุหลาบและตอบเขาเสียงเนิบ

“ลดากลัวว่าจะเป็นการรบกวนคุณมากกว่าค่ะ”

“ผมเต็มใจ...” เขาพูดได้แค่นั้นก่อนบีบมือเธอเบา ๆ ซึ่งหากสวมถุงมือไว้หญิงสาวก็คงไม่รู้เลยว่าร่างกายของโรดิออนร้อนมากแค่ไหน และความอบอุ่นเปี่ยมพลังมากมายก็ถูกส่งมายังเธอ

“ช่วงนี้ผมยังพอมีเวลาว่าง เพราะอีกไม่กี่วันผมต้องเดินทางไปไซบีเรีย แต่ผมไม่ได้คิดว่าจะหาเพื่อนเที่ยวนะครับ ผมแค่อยากพาคุณไปในที่น่าเที่ยวของมัสกวา แต่ผมไม่รู้ว่าคุณเองจะเต็มใจให้ผมพาไปหรือเปล่า”

“ทำไมคุณพูดแบบนั้นล่ะคะ ร็อด...ลดาเต็มใจค่ะ แค่คุณไม่ใช่พวกเคจีบีหรือมาเฟีย หรือเป็นพวกหลอกผู้หญิงไปขายก็น่าดีใจแล้ว”

“โอ!...ขอบคุณครับ ลดา ที่ยอมรับไมตรีจากผม พรุ่งนี้ผมจะมารับคุณแต่เช้า จะพาคุณไปพระราชวัง ไปพิพิธภัณฑ์อาร์เมอร์รี่แชมเบอร์”

“ค่ะ...ร็อด” ลดารับคำและดูเหมือนการสนทนาจะสิ้นสุดลงแล้วแต่มือของเขาที่ยังเกาะกุมมือเรียวบางก็ยังไม่ยอมปล่อยวางอยู่เช่นนั้น โรดิออนสลัดความคิดที่อยากเปลี่ยนจากการจับมือเป็นวาดวงแขนกอดเธอไม่หลุด และสิ่งรบกวนจิตใจตลอดเวลาที่ขับรถกลับมาคือริมฝีปากแสนฉ่ำของหญิงสาว ถึงลดาจะจูบไม่เป็นเขาก็ปรารถนาจะได้รับรู้ว่าหากกลีบปากบนใบหน้าหวานเปิดออกเขาจะพบสิ่งใดแอบซ่อนอยู่ในนั้น อาจไม่มีอะไรเร็วไปสำหรับผู้ชายที่ไม่เคยใส่ใจเรื่องผู้หญิง ตั้งแต่คีริลล้มป่วยและส่งต่อกิจการมูลค่านับหลายหมื่นล้านจากผลประกอบการมหาศาลของเพชรดิบที่ได้จากเหมืองนับสิบแห่งทั่วโลก โรดิออนก็ไม่เคยมีเวลาให้กับอย่างอื่นนอกจากงานและงานแม้มือขวาอย่างวลาดิมีร์จะช่วยรองรับในทุกด้านหากเขาก็มิอาจอยู่นิ่งเฉยในฐานะผู้บริหารสูงสุดของแม็กซิมัส หากลิขิตของพระเจ้าชักนำให้เจ้าพ่อในวงการค้าเพชรต้องมาเจอสาวไทยผู้อ่อนหวานอย่างลดา แล้วเหตุใดจึงต้องชักพาชีวิตของเขาเข้าไปติดในบ่วงของผู้หญิงอีกคนที่ชายหนุ่มหวังอย่างแรงกล้าว่าไม่เกินหนึ่งปีก็ต่างคนต่างไป

“สปาซีบ้า...ร็อด” เจ้าของใบหน้างามกล่าวขอบคุณอีกครั้งก่อนค่อย ๆ เลื่อนมือออกจากการกอบกุมซึ่งเธอก็นึกเสียดายไม่น้อยไปกว่ากัน ลดาอดที่จะหันไปทอดสายตาอ้อยอิ่งบนความคร้ามเข้มก่อนผลักประตูรถออกไปมิได้ ใบหน้าคมคายหล่อเหลาราวเทพเจ้าแห่งสงคราม แขนกำยำ หน้าอกและไหล่กว้างล้วนทำให้เธอใจสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สองหนุ่มสาวประสานสายตาต่อกันนิ่งนานก่อนก่อนประตูข้างคนขับจะถูกปิดลงและรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูคันใหญ่จึงค่อยเคลื่อนออกไปจนลับตา เหลือไว้แต่ความห่วงหาล่องลอยอยู่รอบตัวหญิงสาว ลดายกมือขึ้นลูบริมฝีปากตัวเองเบา ๆ เพื่อสัมผัสร่องรอยที่ชายหนุ่มทิ้งเอาไว้ มันเป็นยิ่งกว่าประกายไฟที่ทำให้เธอรุ่มร้อนไปทั่วทั้งสรรพางค์

ถ้าโรดิออนรู้ว่าเขากำลังจะแต่งงานกับเธอ...เขาจะคิดยังไง?

ลดาเดินพลางใช้ความคิด เธอไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะเห็นเป็นเช่นไรกับเรื่องนี้ หญิงสาวคิดไปไม่ถึงด้วยซ้ำว่าจะต้องมาเจอคู่หมายในสถานการณ์อันสับสน มโนนึกของเธอเกี่ยวกับบุรุษผู้นั้นชัดเจนเสียจนแทบไม่ใส่ใจว่ากลับถึงห้องพักที่ชั้นบนสุดตอนไหนก่อนจะตรงเข้าไปในห้องนอนขณะที่ยูเลียน่าวุ่นวายอยู่กับการเตรียมอาหารในห้องครัว ร่างอรชรหยิบกระดาษเปล่ากับดินสอในลิ้นชักก่อนออกไปนั่งเอกเขนกอยู่บนม้านั่งทรงโค้งตรงระเบียงอพาร์ตเม้นท์ซึ่งเห็นทิวทัศน์ของมอสโกท่ามกลางหิมะชัดเจน

“โรดิออน...” ลดารำพึงถึงนามของคนที่เพิ่งแยกตัวจากเธอไปและรำลึกถึงภาพเงาของบุรุษร่างสูงใหญ่เสมือนตะกอนพลัดหล่นลงไปในชั้นของความคำนึงหา เธอกอบเก็บทุกชิ้นส่วนเข้าด้วยกันเพื่อกลั่นมันออกมาก่อนรจนาความหมายผ่านปลายดินสอสีดำ