คนฉวยโอกาส
1029 Words
แป้งหอมหงายท้องลงไปทำให้ออฟตกใจเสียงร้องจึงรีบวิ่งมาดูก็เห็นปริ๊นซ์คร่อมร่างแป้งหอมอยู่
"ไอ้ปริ๊นซ์!"
ทั้งสองสะดุ้งรีบลุกขึ้นแป้งหอมคว้าหมอนมาฟาดหัวปริ๊นซ์พร้อมกับต่อว่าจนออฟรีบหนีกลับไปนอนโซฟาเหมือนเดิม
"ไอ้คนฉวยโอกาส คิดว่าเมาแล้วจะทำอะไรแป้งก็ได้หรือไง!!"
ปัก! ปัก!
"โอ๊ยยยย เจ็บๆ"
"เจ็บเหรอแล้วแป้งไม่เจ็บหรือไงฮะ!!"
ปริ๊นซ์รีบคว้าข้อมือเล็กๆของแป้งหอมไว้พร้อมกับหัวเราะร่า
"ขำอะไร!"
"ขอโทษนะ เมาจริงๆ"
"คิดว่าแป้งเป็นเคสหรือไงถึงได้ทำอะไรแบบนี้"
"เปล่าเลยไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะ "
"ปริ๊นซ์คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะถ้าเกิดยีนเห็นปริ๊นซ์จะเดือดร้อน"
"อืม ขอโทษนะ"
แป้งหอมเดินออกมายืนรับลมที่ระเบียงปริ๊นซ์จึงเดินตามออกมา ทั้งสองมองแสงไฟในค่ำคืนก็อดหวั่นใจไม่ได้
"ปริ๊นซ์รู้ไหมทำไมแป้งถึงแยกออกมาอยู่คนเดียว"
"ทำไมเหรอ"
"ตอนเด็กๆแป้งก็อยู่ที่นี่ กลางคืนแป้งชอบออกมายืนดูไฟกับคุณพ่อ มันอบอุ่นมากเลยนะ"
"แป้งติดพ่อมากกว่าแม่ใช่ไหม" ผมหันไปถามคนข้างๆที่ยืนมองแสงไฟ
"ใช่ คุณพ่อตามใจแป้งตั้งแต่เด็กจนเคยตัวเลยมีนิสัยเอาแต่ใจ"
"ก็รู้ตัวนี่ว่าเอาแต่ใจ"
"อืม มารู้ตอนเข้ามหาลัยนี่แหละ ตอนมัธยมตบตีกันทุกวัน นิสัยเสียเลยก็ว่าได้ฮ่าๆ"
แป้งหอมยิ้มออกมาพร้อมกับหันหน้ามามองปริ๊นซ์ แต่ปริ๊นซ์ตอนนี้พยายามเคลียร์กับความรู้สึกของตัวเองอยู่
"แป้งเป็นคนเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้สั่งอะไรก็ต้องทำ โมโหร้ายเลยไม่ค่อยมีเพื่อน"
"แต่ก็มีชมพู่กับชบาไม่ใช่เหรอ"
"สองคนนี้ยอมแป้งทุกอย่าง คอยห้ามแป้งเวลาคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แป้งเลยรักชมพู่กับชบามาก"
"ดีแล้ว"
"คืนนี้ก็นอนกันที่นี่แหละพรุ่งนี้ค่อยตื่นมาตรวจงานกันอีกรอบ"
"นอนไหนล่ะ ห้องนั้นเพื่อนเธอก็นอนไปแล้วโซฟาก็โดนไอ้ออฟแย่ง"
"นอนห้องแป้งก็ได้เพื่อนกันแป้งไม่ถือหรอก"
ปริ๊นซ์พยักหน้าแม้จะนอยด์ๆไปบ้าง ทั้งสองเดินเข้ามานอนในห้องโดยที่แป้งจัดที่นอนให้คนละครึ่ง
วันต่อมา
กรี๊ดดดดด
เสียงกรี๊ดของชมพู่ดังลั่นห้องทำให้ทุกคนสะดุ้งตื่นพร้อมกับวิ่งมาดูชมพู่ที่ห้องนอน ตอนนี้ทั้งชมพู่ทั้งแทนนอนเปลือยกายอยู่ทั้งคู่
"เชี่ย!" แทนรีบลุกใส่เสื้อผ้าพร้อมกับมองชมพู่ที่ร้องไห้อยู่บนเตียง
"ฮือๆๆ แป้งหอม"
"ชมพู่!" ฉันรีบไปกอดชมพู่ที่ร้องไห้จนตัวสั่นอยู่บนเตียง
"ไอ้เหี้ยแทน มึงทำเหี้ยอะไรเนี่ย!"
"กูขอโทษ คือกะ กูเมามาก ชมพู่เราขอโทษ"
"ชมพู่ไม่เป็นไรนะปริ๊นซ์พาแทนออกไปก่อน" ฉันรีบหยิบเสื้อผ้ามาใส่ให้ชมพู่ที่นั่งร้องไห้อยู่
ด้านนอกปริ๊นซ์กับออฟก็ลากเพื่อนออกมาที่ระเบียงก่อนจะด่าจนแทนสำนึกผิดไม่ทัน
"กูเมาจริงๆไม่รู้ตัวจริงๆ"
"ทีนี้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนมึงไม่ได้ป้องกันใช่ไหม" ปริ๊นซ์ถามด้วยความเป็นห่วง
"เออ ยังแสบค*ยไม่หายเลย"
"ไอ้สัสแทนมึงนี่มัน" ออฟถึงกับปวดหัวที่ต้องตามแก้ปัญหาให้แทนทุกครั้งแต่ครั้งนี้ดูท่าจะสาหัส
แป้งหอมเดินออกมาก็ทำให้แทนยิ่งรู้สึกผิดแต่ปริ๊นซ์ก็พร้อมจะช่วยเพื่อนรับผิดชอบถ้าหากชมพู่ต้องการอะไร
"แทนจะเอายังไงต่อ" ฉันถามด้วยความหนักใจเพราะดูแล้วแทนคงเสียใจไม่ต่างกัน
"เราขอโทษนะแป้งหอม ไม่คิดว่าจะเมาแล้วเรื้อนขนาดนี้"
"อืม คนที่แทนควรจะขอโทษมากที่สุดคือพู่นะ มันเสียใจมาก"
"มึงเข้าไปหาพู่เถอะ" ออฟตบไหล่เพื่อนเพื่อให้กำลังใจ จากนั้นแทนก็เดินกลับเข้าไป
"เฮ้อ" แป้งหอมถอนหายใจอย่างแรงเพราะเธอเป็นห่วงความรู้สึกของชมพู่มาก
ไม่นานแทนก็ขอตัวกลับโดยพาชมพู่ไปซื้อยาและตรวจโรคตามความต้องการของชมพู่ ออฟเลยต้องตามไปดูแลเพราะกลัวทั้งสองจะตีกันกลางโรงพยาบาล
ปริ๊นซ์เลยเดินมานั่งตรวจงานกับแป้งหอมสองคนแม้แป้งหอมจะเป็นห่วงเพื่อนมากแต่ก็ต้องปล่อยให้แทนจัดการทุกอย่างให้ถูกต้อง
"อย่าคิดมากเลยแป้งหอม"
"ผู้หญิงกับผู้ชายมันต่างกันนะ ความรู้สึกที่เสียไปมันเอากลับมาไม่ได้"
"ก็จริงแต่มันก็กลับไปแก้อะไรไม่ได้แล้วปะ"
แป้งหอมถอนหายใจจากนั้นก็ขอตัวไปอาบน้ำ ออกมาก็เห็นปริ๊นซ์เก็บกวาดห้องจนสะอาดแถมยังล้างจานให้จนหมด
"ดีจังปกติเราโทรตามยีนมาล้างให้ตลอดเลยนะ"
"คราวหลังโทรตามฉันก็ได้นะ"
"ฮะ"
"หมายถึงฉันมีแม่บ้านน่ะ"
"อ๋อออ"
แป้งหอมเดินกลับมานั่งที่โซฟาพอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็เห็นการขอเป็นเพื่อนจากคุณเคสเมื่อกดรับก็มีแชตเด้งขึ้นมา คุณเคสทักมาหาเธอตั้งแต่1ชั่วโมงที่แล้ว
?เคส: อยู่กับปริ๊นซ์ใช่ไหมบอกปริ๊นซ์ให้ปลดบล็อกเราด้วย จะมาทิ้งกันแบบนี้ไม่ได้นะ
?แป้งหอม: ปริ๊นซ์ล้างจานให้เราอยู่ รอแป๊บนึงนะ
?เคส: หมายความว่าไง เมื่อกี้ออฟบอกว่าแยกย้ายกันกลับแล้วทำไมถึงต้องล้างจานให้เธอด้วย!
?แป้งหอม: ไม่รู้สิ
แป้งหอมรีบปิดหน้าจอเมื่อปริ๊นซ์เดินมานั่งด้วย เธอยื่นโทรศัพท์ให้ปริ๊นซ์ดูแต่สิ่งที่ปริ๊นซ์ทำคือการเอนตัวมาหาแล้วกดถ่ายรูปตอนหอมแก้มแป้งหอมจากนั้นก็กดส่งไปให้เคส
"ปริ๊นซ์ฉวยโอกาสอีกแล้วนะ!!!"
- Writer
