บทที่ 4
744 Words
"เธอทำอะไรของเธอ!!" ครั้งแรกก็แตกจนดูไม่ได้แล้ว แต่เธอก็ทำมันแตกซ้ำอีกครั้งที่สองจนตอนนี้เครื่องดับสนิท
"ฉันบอกคุณแล้วไงว่าฉันขอโทษ แต่เมื่อกี้ทำไมโทรศัพท์ของคุณถึงมีแสงออกมาแบบนั้นล่ะ" เราถามพร้อมกับมองไปดูที่โทรศัพท์เครื่องนั้นอีกครั้ง ตอนนี้มันก็ไม่มีอะไรผิดปกติ
"เธอประสาทหรือไง ฉันอยู่ตรงนี้ยังไม่เห็นแสงอะไรเลย"
"ฉันเห็นจริงๆ นะ ฉันก็นึกว่าโทรศัพท์ของคุณมันจะระเบิดก็ทิ้งไปน่ะสิ"
"ข้ออ้างของคนที่ไม่อยากจะรับผิดชอบ..ใช่ไหม??"
ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาหาหญิงสาวด้วยท่าทางถมึงทึงแบบเอาเรื่อง ส่วนเธอก็ค่อยๆ ก้าวถอยออกไป
"ใครบอกว่าฉันจะไม่รับผิดชอบ โทรศัพท์ของคุณจะสักกี่พันเชียว" ตอนนี้เราก้าวถอยหลังต่ออีกไม่ได้แล้ว คนอะไรหน้าตาก็ดูดีแต่ทำไมน่ากลัวแบบนี้
"เธอเรียกมันว่าพันงั้นเหรอ เธอดูสิว่ามันยี่ห้ออะไร แล้วรุ่นไหน" มือหนายื่นโทรศัพท์ด้านหลังให้คนตรงหน้าดู ..มันคือยี่ห้อที่แพงที่สุด และรุ่นนี้ก็คงจะแพงตาม
"ฉันไม่รู้หรอก คุณก็บอกราคามาสิ" ยี่ห้อนี้เราพอจะรู้อยู่บ้างเรื่องความแพงของมัน
"หกหมื่นบาท"
"โทรศัพท์บ้าอะไรตั้งหกหมื่น??!!"
"ยืนคุยกันอยู่ตั้งนาน เธอไม่รู้จักฉันเหรอ?" ชายหนุ่มร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า ถอดแว่นตาดำที่สวมใส่อยู่ออก เพื่อให้คนร่างเล็กรู้ว่าเขาเป็นใคร
เราก็ว่าจะถามเขาอยู่เหมือนกันว่า..มืดค่ำขนาดนี้ใส่แว่นตาดำทำไม ..พอเขาถอดออกแล้วเราถึงกับตะลึงเพราะเขาหล่อและน่ากินมาก
"ฉันจำเป็นต้องรู้จักคุณด้วยเหรอ? ฉันไม่ใช่คนจังหวัดนี้สักหน่อย"
"ไม่จำเป็นต้องคนจังหวัดนี้หรอก คนทั่วประเทศไม่รู้จักฉันน่ะสิแปลก"
"ดังขนาดนั้นเชียว? แต่ฉันไม่รู้จักคุณหรอก"
"เรื่องนั้นไม่เป็นไร แต่เรามาคุยเรื่องโทรศัพท์กันต่อดีกว่า เธอจะชดใช้แบบไหนบัตรเครดิตหรือเงินสด เพราะฉันเพิ่งจะซื้อมายังไม่ถึงอาทิตย์เลย"
"ตั้งหกหมื่น!! ฉันไม่มีปัญญาไปใช้คุณหรอก แค่เงินจะพักโรงแรมฉันจะพอหรือเปล่า"
"ถ้างั้นไม่เป็นไร แถวนี้มีกล้องวงจรปิด เดี๋ยวฉันจะให้ตำรวจมาเช็คกล้อง" เขาพูดพร้อมกับมองขึ้นไปบนเพดานตรงนั้นมีกล้องวงจรปิดที่หันมาทางด้านของทั้งสองคนพอดี
"จะให้ถึงตำรวจเลยเหรอ ก็แค่โทรศัพท์หน้าจอแตกเอาไปซ่อมก็ได้ จะสักกี่บาทเชียว" ตอนนี้เราเริ่มจะใจไม่ดี ถ้าตำรวจจับเราไปจริง เขาต้องไม่ปล่อยเราออกมาง่ายๆ แน่ถ้าไม่มีเงินชดใช้เขา แล้วเรื่องของเราล่ะจะทำยังไงต่อ
"หึ!! รุ่นนี้ถ้าเอาไปซ่อมแพงกว่าซื้อเครื่องใหม่"
"พ่อคนรวย ทำไมไม่ซื้อซัมซุงฮีโร่มาใช้ล่ะ ทนกว่าเครื่องของคุณเยอะ" นี่เราพูดอะไรออกไปบ้าไปแล้วเหรอมัดหมี่..
"ถ้าไม่รับผิดชอบไม่เป็นไรงั้นเราไปหาตำรวจด้วยกัน"
แล้วเขาก็คว้ามือของเรา ฉุดกระชากให้เดินตามไป ..ทันใดนั้นเราก็เห็นโทรศัพท์ในมือของเขามีแสงวาบขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อตอนที่เขาสัมผัสตัวเรา
"ฉันว่าโทรศัพท์คุณมันต้องมีปัญหาแน่เลย มันจะระเบิดไหมเนี่ย"
"เธอไปเล่นละครดีกว่าไหม เล่นซะเหมือนเลย"
"ฉันพูดจริงๆ นะ"
เราแย่งโทรศัพท์ในมือของเขามาดูเพื่อความแน่ใจว่ามันคือแสงอะไรกันแน่ ทำไมเขาถึงมองไม่เห็นเหมือนเรา
พอหญิงสาวได้สัมผัสโทรศัพท์เครื่องนั้นใบหน้างามก็เงยหน้าขึ้นไปมองชายร่างสูงที่อยู่ตรงหน้า..
"แม่ของคุณกำลังป่วยหนักเหรอ ตอนนี้ท่านกำลังโคม่าด้วยใช่ไหม?"
"เธอรู้ได้ยังไง?!!"
พอมัดหมี่พูดออกมาแบบนั้นเขาถึงกับตกใจ นี่เขาเผลอพูดอะไรกับเธอไปหรือเปล่าแต่ก็ไม่นะ! ทำไมเธอรู้ว่าแม่ของเขากำลังโคม่าล่ะ แล้วนี่เขาลืมเรื่องแม่ไปได้ยังไง!!
- Writer
