ตามรัก (99 day)

"กรี๊ดดด!!" เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาก็เจอผู้คนมากมายที่ใส่ชุดดำ พร้อมกับนั่งพนมมือฟังพระสวดอภิธรรมอยู่ที่ศาลาวัดใกล้บ้าน พอฉันลุกขึ้นนั่งผู้คนพวกนั้นต่างก็ตกใจร้องกรี๊ดแล้ววิ่งกันกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศคนละทาง ย้อนกลับไปเมื่อสามวันที่ผ่านมา.. "มัดหมี่ลูกกลับมาหาแม่เถอะ หนูอย่าจากแม่ไปแบบนี้เลย" แม่ของมัดหมี่นั่งร้องไห้จนแทบจะขาดใจเมื่อเห็นลูกสาวสิ้นใจต่อหน้า "คุณทำใจบ้างเถอะ ลูกเราป่วยออดๆ แอดๆ มาแบบนี้เป็นปีแล้ว ปล่อยให้ลูกได้พักผ่อนเถอะนะ" ผู้เป็นพ่อของมัดหมี่ได้แต่ปลอบใจภรรยาผู้เป็นที่รัก นางสาวมัดหมี่ ใจสะอาด ป่วยโดยไม่มีสาเหตุมาปีกว่า ล้มหมอนนอนเสื่อมาแบบนี้ตลอด จนถึงวันนี้เธอได้สิ้นใจ เป็นที่โศกเศร้าของบิดาและมารดา ย้อนกลับไปก่อนที่ฉันจะฟื้น.. "ตอนนี้หนูตายแล้วใช่ไหมคะ ท่านคือยมทูตใช่ไหม" "เราไม่ใช่ยมทูตหรอก แต่เราเป็นผู้ที่จะมาพาวิญญาณของเจ้าไป" "แถวบ้านหนูเรียกยมทูตค่ะ" มัดหมี่ยังไปเถียงกับชายร่างสูงใหญ่ที่ยืนรอรับวิญญาณของเธอ "เจ้าชื่ออะไรนะ" แล้วชายตัวดำร่างใหญ่ก็เปิดสมุดที่อยู่ในมือเพื่อเช็ครายชื่อ "ชื่อมัดหมี่ ใจสะอาด" "เวลาของหนูยังไม่หมดนี่ ยังเหลืออีก 99 วัน" "อะไรนะ!? พวกท่านทำงานกันยังไง ถ้าเป็นโลกมนุษย์ถูกไล่ออกไปแล้วนะ" "ไอ้เด็กคนนี้" ชายร่างใหญ่มองดูหน้าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าแล้วคิดว่าเด็กคนนี้กล้ามากที่มายืนเถียง และยังคิดว่าจะเอายังไงกับเด็กคนนี้ดี "ท่านต้องรับผิดชอบด้วยนะ หนูไม่ยอม ถ้าหนูไม่ยอมหนูแจ้งความได้ที่ไหนเนี่ย?" "เหอะ! ยังจะเล่นอยู่อีก" แล้วชายผู้นั้นก็เปิดดูประวัติของมัดหมี่ว่าพอจะแก้ไขอะไรได้บ้าง "ข้ารู้แล้วว่าจะทำยังไงกับเจ้าดี เจ้าต้องตามหาคู่แท้ของเจ้า เพื่อทำให้เขารักในตัวเจ้าให้ได้ และให้เขายอมแต่งงานใช้ชีวิตคู่กับเจ้าก่อน 99 วันที่จะมาถึงนี้" "ทำไมท่านให้ฉันทำอะไรที่มันยุ่งยากขนาดนี้ด้วย แล้วฉันจะรู้ไหมว่าใครเป็นคู่แท้" "เมื่อเจ้าเจอเขา เจ้าก็จะสัมผัสได้เองว่าเขาคือผู้ชายคนนั้น" "พูดเป็นนิยายไปได้" "ข้าช่วยเจ้าได้แค่นี้ เจ้าพยายามตามหาเขาให้เจอให้เร็วที่สุด แล้วทำยังไงก็ได้ให้เขารักเจ้าด้วยใจจริงและยอมแต่งงานใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน..แล้วเจ้าก็จะมีอายุที่ยืนยาว" พอชายผิวดำร่างสูงใหญ่คนนี้พูดจบประโยคก็หายวับไปกับตา **ส่วนเราก็เป็นเหมือนที่เห็น** [ 1 day ] เพล้ง!! เสียงฝาโลงศพที่เราผลักออกแล้วมันหล่นลงมา กรี๊ดดดด! ผู้คนที่ใส่ชุดดำต่างวิ่งหนีลงจากศาลาเหมือนหนีตาย "มัดหมี่ลูก?!" ส่วนพ่อกับแม่ของเรา รีบวิ่งเข้ามาหาโชคดีที่โรงศพนั้นยังไม่ได้ปิดสนิท "หนูฟื้นแล้วลูกแม่ฟื้นแล้ว" ไม่มีอะไรที่ทำให้มานีแม่ของมัดหมี่ดีใจได้ถึงขนาดนี้อีกแล้ว "เอาลูกเราออกมาเร็วสิพี่" แล้วทักษิณพ่อของมัดหมี่ก็รีบหาเก้าอี้ขึ้นมาเหยียบเพื่อจะพาลูกลงมาโลงศพ ส่วนที่ศาลาตอนนี้ไม่มีคนเหลือแม้แต่คนเดียว พระก็ยังไป เราตายไปถึงสามวันแต่ร่างกายเราก็ไม่เหม็นและเน่าเปื่อยโดยที่ไม่ได้ฉีดยากันศพเน่า ..พ่ออุ้มเราออกจากโรงศพแล้วท่านก็อุ้มเราไปวางไว้ที่โซฟาไม้ "พ่อไม่ต้องอุ้มมัดหรอก มัดจะลองเดินเอง" เพราะเราจำทุกถ้อยคำที่ชายตัวดำร่างสูงใหญ่พูดกับเราไว้ ภายใน 99 วันนี้เราจะใช้ชีวิตได้ปกติเหมือนกับคนทั่วไป แต่ถ้าเราทำไม่สำเร็จร่างกายของเราก็จะแห้งเหี่ยวเหมือนคนตายไปแล้ว 99 วัน "มัดระวังนะลูก" แม่พูดด้วยน้ำตาที่ไหลเอ่อนองเป็นสายไม่หยุด พร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ เรารู้ดีว่าท่านดีใจจนปล่อยน้ำตาออกมา พอลุกขึ้นเราก็ก้าวเดินไปเหมือนคนไม่เคยป่วยไข้มาก่อน "มันเป็นไปได้ยังไง ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นกับครอบครัวของเราแล้วใช่ไหม" พ่อของเราไม่เคยเชื่อเรื่องปาฏิหาริย์เลย แต่ครั้งนี้ท่านถึงกับพูดออกมาจากปากของท่านเอง ก่อนที่เราจะตาย เราเดินไม่ได้อยู่หลายเดือน จะไปไหนจะทำอะไร พ่อต้องเป็นคนอุ้มตลอดเวลา เขียนโดยมัดหมี่ ชะนีติดมันส์