บทที่ 3
407 Words
พอฉันออกจากบ้าน ก็มาขึ้นวินมอเตอร์ไซค์ที่หน้าหมู่บ้านแล้วออกมาต่อรถ
ที่จริงพ่อจะมาส่ง แต่ฉันไม่ยอมให้ท่านมา เผื่อว่าระหว่างทางฉันจะเจอผู้ชายคนนั้นแต่มันก็ไม่เจอ
ตอนนี้มาถึงสถานีขนส่ง ..ฉันพยายามมองหาใครก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ถ้าเจอเขา..ฉันคงจะสัมผัสได้
"หวังว่าเราคงจะอยู่ไม่ไกลกันมากนะ"
"อะไรนะครับคุณจะไปที่ไหนนะ" เด็กรถทัวร์เห็นเธอมองซ้ายมองขวาเขาก็เลยเดินมาถาม
"ฉันจะไปสายของพี่นี่แหละค่ะ พี่ไปที่ไหนคะ" ในเมื่อตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าจะไปตามหาผู้ชายคนนั้นที่ไหนได้ พอมีผู้ชายอีกคนเดินมาถามแบบนี้ฉันขอเสี่ยงดวงแล้วกัน เผื่อเขาเป็นคนนำทางให้ได้เจอกับผู้ชายคนนั้น
"พี่จะไปเชียงใหม่ ถ้าน้องจะไปเชียงใหม่ก็ขึ้นรถสายนี้เลยโกๆๆ"
"เชียงใหม่เลยเหรอพี่" เอาวะถึงไหนถึงกัน.. แล้วฉันก็เดินตามผู้ชายคนนั้นขึ้นรถ
ระหว่างทางที่นั่งรถมา ก็ได้จอดพักรถเป็นระยะ ช่วงที่จอดรถอยู่ ฉันก็ไม่อยู่นิ่งเฉย..ยังมองหาเขาแต่ก็ไร้วี่แวว
จนมาถึงจุดหมายปลายทางก็คือจังหวัดเชียงใหม่ ฉันเลือกที่จะไปพักโรงแรม เพราะตอนนี้มันก็ค่ำมากแล้ว
ทุกที่ที่ฉันเดินผ่าน พยายามสอดส่ายสายตามองผู้คน แต่ก็ไม่มีอะไรแปลกตาเลย ฉันจะสัมผัสเขาได้ยังไง! หรือว่าเราต้องถูกเนื้อต้องตัวถึงจะรู้ว่าเขาคือผู้ชายคนนั้น
พอคิดมาถึงตรงนี้มัดหมี่ก็เดินไปชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง "ขอโทษค่ะ"
เพล้ง!! เสียงโทรศัพท์ในมือของผู้ชายที่เราเดินชนได้ร่วงลงไปที่พื้น
"เฮ๊ย!!" เขากำลังติดสายสำคัญอยู่ ตอนนี้เขาโมโหมากมองตวาดเธอด้วยสายตา
"ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" แล้วฉันก็ก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาให้
ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็มีแสงวาบขึ้นมา "อะไร??!!" ฉันตกใจจนลืมตัวทิ้งมันลงไปอีกครั้ง แล้วยกมือขึ้นมาปิดตาไว้ เพราะแสงมันจ้ามาก
มือหนาหยิบมันขึ้นมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย "เธอทำอะไรของเธอ!!"
- Writer
