The First...อาการหึงหวง
1838 Words
จากนั้นในช่วงบ่าย การประชุมก็เริ่มขึ้นด้วยการเปิดงานสุดอลังการ ก่อนจะเหลือไว้เพียงแค่พวกผู้บริหาร เมื่อต้องพากันอยู่ประชุมยาวนานติดต่อกันถึงหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ
ทำไมฉันต้องมานั่งกับนายบ้านี่ด้วยเนี่ย โอ๊ย! จะตามจองล้างจองผลาญกันไปถึงไหนเนี่ย!
และพอเริ่มการประชุมโรสรินก็ต้องปวดหัวเมื่อเพชรพลดันเดินมานั่งข้างเธอ ทำเอาจากที่คิดว่าจะมากอบโกยความรู้และการพักผ่อนกลับตรงกันข้าม เมื่อเธอแทบฟังการประชุมไม่รู้เรื่องเพราะมีสายตาของเพชรพลคอยแต่จะมองมาไม่หยุด บ้างก็ขา บ้างก็แขนคอยแต่จะสะกิดแตะต้องจนเธอแทบอยากลุกเดินไปนั่งที่อื่น ถ้าไม่กลัวว่าจะเป็นการเสียมารยาท หญิงสาวต้องนั่งอดทนจนกระทั่งการประชุมในวันแรกสิ้นสุดลงเธอถึงได้หายใจหายคอสะดวกขึ้นบ้าง
“เป็นไงบ้างครับ เหนื่อยรึเปล่า”
พอเดินออกมาจากห้องประชุม อาทิตย์ที่ไม่ได้เข้าประชุมด้วยรีบเดินเข้ามาหาโรสริน ทำเอาอีกคนที่เดินตามออกมาถึงกับอดหมั่นไส้ไม่ได้
“ถ้าคิดถึงมากขนาดนั้นทำไมไม่ลากกันเข้าห้องไปเลยล่ะ!”
“ห๊ะ อะไรนะคะบอส เอ่อ คิดถึงใครนะคะ คุณฟ้าเหรอ”
เพชรพลถึงกับหันไปถลึงตาใส่ดาราวีที่พูดแทรกขึ้นมาก่อนจะเดินปั้นปึงออกไปโดยมีโรสรินมองตามไปเมื่อเธอได้ยินเต็มสองหูว่าเขาว่าเธอกับอาทิตย์
“เดี๋ยวเย็นนี้จะมีปาร์ตี้ริมหาดเป็นการเลี้ยงต้อนรับ โรสจะลงมาไหม”
“โรสว่าจะทำงานน่ะค่ะ”
“โธ่ ปลดปล่อยบ้างสิครับ งานน่ะค่อยทำก็ได้ นะ...ลงมาสนุกกัน เห็นว่าทางโรงแรมมีโชว์พิเศษเตรียมให้แขกด้วยนะ”
พอได้ยินอย่างนั้น โรสรินถึงกับเปลี่ยนใจ ก่อนจะเดินตามอาทิตย์ไปเมื่อเขาบอกว่าเตรียมอาหารเย็นเอาไว้ริมหาด และพอไปถึงหญิงสาวก็ต้องอึ้งไปทันที เมื่อมันเหมือนกับฉากขอแต่งงานในฝันของสาวๆก็ไม่ปาน ริมหาดขาวสะอาดพร้อมกับพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน
“พี่ซันคงไม่ได้คิดจะขอโรสแต่งงานใช่ไหมคะเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า นี่มันฉากในฝันของสาวๆเลยนะคะ”
โรสรินพูดขึ้นติดตลก เมื่อถ้าเกิดเธอถูกขอแต่งงานในบรรยากาศแบบนี้ รับรองว่าเธอคงตอบตกลงแน่นอน แต่ต้องเป็นคนที่เธอรักนะทุกอย่างจึงจะเพอร์เฟคสุดๆ
“ถ้าพี่ทำอย่างนั้น โรสจะตอบตกลงพี่รึเปล่าล่ะ”
“.................”
และคำพูดของอาทิตย์ก็ทำเอาโรสรินยิ้มแห้งไปในทันที ใช่ที่เธอบอกว่าจะเปิดใจและเปิดโอกาสให้กับเขา แต่ตอนนี้มันยังไม่ถึงขนาดนั้น เธอยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลยสักนิด
“ฮ่าฮ่าฮ่า พี่ล้อเล่นน่ะครับ เชิญนั่งดีกว่า เดี๋ยวจะเสียบรรยากาศหมด”
อาทิตย์รีบแก้ไขสิ่งที่เกือบทำพลาดไปทันที เมื่อเขาเข้าใจว่ามันยังเกินเร็วไปที่จะรวบรัดตัดตอนเธอในตอนนี้หรือเร็วๆนี้ จากนั้นเวลาอาหารค่ำก็เริ่มขึ้น บรรยากาศค่อยๆผ่อนคลายขึ้นเรื่อยๆเมื่อต่างก็เริ่มพูดคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา โรสรินพึ่งรู้ว่าอาทิตย์เป็นคนคุยสนุกและค่อนข้างมีอารมณ์ขันกว่าที่เธอคิด หญิงสาวเลยเริ่มเปิดใจให้กับเขาอย่างไม่รู้ตัวโดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้เพชรพลที่เห็นตั้งแต่ทั้งสองเดินไปนั่งที่ชายหาดแล้วกำลังจ้องมองด้วยหัวใจที่ปวดหนึบ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเอาแต่สนใจโรสรินทั้งๆที่เขากับเธอแทบมีทางเดินชีวิตเหมือนกับเส้นขนานและเธอก็แทบไม่เคยญาติดีกับเขา แต่เขาก็ยังคอยแต่จะคิดถึงและสนใจเธออยู่เหมือนอย่างตอนนี้
รักเหรอ?
ยิ่งคิดเพชรพลยิ่งหาคำตอบให้กับตนเองไม่ได้ เขาจะไปรักเธอได้ยังไงกันเมื่อเจอหน้ากันก็มีแต่ทะเลาะจนแทบจะไม่มีครั้งไหนที่จะทำให้รักกันได้เลยสักนิดโดยไม่รู้เลยว่าที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้คือกำลังหึงและหวงคนที่นั่งอยู่ที่ชายหาด
“อ่าวคุณฟ้า จะไปไหนคะ”
“คุณดา เห็นพี่เพชรไหมคะ ฟ้าไปหาที่ห้องไม่มีคนอยู่”
“พี่ก็ไม่รู้นะคะว่าบอสไปไหน ถ้าไม่อยู่ที่ห้องอาจไปเดินเล่นที่ชายหาดรึเปล่าคะ เดี๋ยวถ้าเจอพี่จะบอกว่าน้องฟ้ากำลังตามหานะคะ”
“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”
ตกเย็น ฟ้ารินที่พึ่งประชุมกับพนักงานเสร็จก็เดินขึ้นไปหาเพชรพลเพื่อจะชวนเขาไปทานข้าว แต่เขากลับไม่อยู่ในห้องเธอพยายามโทรหาแต่เขาก็ไม่ยอมรับสายอีก เลยได้แต่เดินตามหาไปรอบๆโรงแรมจนกระทั่งมาเจอเขานั่งดื่มอยู่ที่บาร์ของโรมแรม
“พี่เพชรคะ ทำไมดื่มล่ะคะ ฟ้าว่าจะชวนไปทานข้าว”
“อ่าวน้องฟ้า ประชุมเสร็จแล้วเหรอ พอดีพี่เบื่อๆน่ะ ดื่มด้วยกันไหม”
“ไม่ล่ะคะ ฟ้าต้องทำงานอีกทั้งคืนเลย งั้นฟ้าสั่งอาหารมาทานเป็นเพื่อนนะคะ หิวมากเลย”
“ครับ...”
เพชรพลบอกออกมาก่อนจะหันไปสนใจแก้วเหล้าตรงหน้าต่อ เขาไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องเอาแต่สนใจโรสรินทั้งๆที่มีฟ้ารินที่เพียบพร้อมไปเสียทุกอย่างอยู่ตรงหน้าเขาแล้วแท้ๆ
“เหนื่อยไหมครับ งานหนักทั้งวันเลย”
“ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ สนุกมากกว่า ว่าแต่คืนนี้โรงแรมจัดปาร์ตี้เลี้ยงต้อนรับให้กับลูกค้า พี่เพชรสนใจไหมคะ”
“ฮ่าฮ่า พี่คงขอนั่งดื่มอยู่นี่แหละ คนเยอะ พี่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่”
“เหมือนฟ้าเลยค่ะ แต่ฟ้าต้องไปคอยดูแลแขกจนกว่าจะจบงาน ถ้าเกิดต้องการอะไรก็โทรหาฟ้าได้เลยนะคะ พี่เพชรคือแขกคนสำคัญเลย”
ฟ้ารินบอกขึ้นพร้อมกับมองคนตรงหน้าอย่างแสนรัก ส่วนเพชรพลก็มองเธอด้วยความรู้สึกขอบคุณเช่นกัน ชายหนุ่มค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปกดจูบลงบนปากเล็กอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนทำเอาฟ้ารินถึงกับนิ่งอึ้ง ก่อนจะค่อยๆหลับตา สองแขนเล็กที่กำลังจะยกขึ้นกอดลำคอหนาถึงกับรีบวางลงที่เดิมเมื่ออยู่ดีๆเพชรพลก็ถอนจูบออกเสียดื้อๆทั้งๆที่เธอกำลังจะตอบสนองเขาแท้ๆ
“เอ่อ พี่ขอโทษครับ สงสัยจะเริ่มเมา...”
เพชรพลบอกขึ้นพร้อมกับหันไปมองรอบๆเมื่อเขาดันไม่ได้รู้สึกอะไรกับจูบที่พึ่งเกิดขึ้นเลยสักนิด ต่างจากตอนที่จูบกับอีกคนที่ตอนนี้กำลังมองจ้องมาที่เขานิ่งเมื่อดันเดินเข้ามาเห็นเพชรพลกำลังจูบกับฟ้ารินพอดี
“มีอะไรรึเปล่าครับน้องโรส หรือว่า...อ่าว โรสครับ”
อาทิตย์กับโรสรินที่พึ่งเสร็จจากดินเนอร์ชวนกันมานั่งชิวในบาร์ของโรงแรมต่อเพราะข้างนอกหมอกกำลังลง กลับต้องมาเจอภาพบาดตาที่ทำเอาโรสรินถึงกับเดินหนีออกไปโดยไม่สนใจอาทิตย์ที่ยืนงงกับท่าทีเปลี่ยนไปของหญิงสาว
“อะไรวะ หรือเราทำอะไรผิด”
อาทิตย์ที่ไม่รู้ว่าไปทำให้โรสรินไม่พอใจอะไรรึเปล่ามองตามหลังเธอไปอย่างงุนงง ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้ามานั่งคนเดียว เมื่อไม่มีอะไรต้องทำอีกแล้วในวันนี้
“หึ! เป็นแฟนกันหรอกเหรอ”
เขาอดพูดขึ้นไม่ได้เมื่อมองไปเห็นฟ้ารินกับผู้ชายที่เขาขอแลกห้องด้วย ก่อนจะหันกลับมาสนใจแก้วเหล้าตรงหน้าที่พึ่งสั่งมาแทน
“พี่เพชรคะ...พี่เพชร มีอะไรรึเปล่าคะ”
“”หือ? อ่อเปล่าๆ พอดีพี่อยากเข้าห้องน้ำ เอ่อ พี่ลืมโทรศัพท์ด้วยจะขึ้นไปเอาบนห้อง เดี๋ยวฟ้าทานข้าวไปคนเดียวก่อนนะครับ”
พูดจบเพชรพลก็ลุกขึ้นเดินออกไปทันที ทำเอาฟ้ารินถึงกับอ้าปากค้างเมื่อกำลังจะพูดแต่เขากลับไม่ให้โอกาสเธอเลยสักนิด
“เฮ้อ สับสนจริงๆ”
เธอพูดขึ้นเมื่อลับร่างเพชรพลไปแล้ว เธอไม่เข้าใจเขาเลยสักครั้ง บางครั้งเขาทำเหมือนกับแคร์เธอแต่บางครั้งก็เฉยๆละเลยแปลกๆ แล้วดูที่เขาพึ่งทำไปเมื่อกี้อีก ยิ่งคิดฟ้ารินยิ่งไม่เข้าใจ
“นั่นแฟนคุณเหรอ ไม่น่าเชื่อว่าอย่างคุณจะมีแฟนอย่างไอ้สกปรกนั่น”
พอเพชรพลเดินออกไป อาทิตย์ก็อดที่จะเดินเข้ามาหาฟ้ารินไม่ได้ เมื่อเขายังแค้นใจที่เปลี่ยนห้องไม่ได้อยู่
“ไม่ใช่เรื่องของคุณ แล้วก็หัดมีมารยาทด้วยค่ะเราไม่รู้จักกัน”
ฟ้ารินบอกขึ้นเสียงเรียบนิ่งอย่างไม่ค่อยพอใจที่โดนก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวจากคนนอกที่ไม่รู้จัก แต่อาทิตย์ไม่ได้สนใจกลับเดินมานั่งลงข้างหญิงสาวบนเก้าอี้ที่เพชรพลพึ่งลุกเดินจากไป
“ก็ไม่อยากจะยุ่งหรอก ทำอะไรก็ควรเกรงใจคนอื่นบ้าง คิดจะจูบก็จูบ คิดจะ...อื้ม นั่นแหละ พนักงานของคุณทั้งนั้นไม่อายบ้างรึไง”
“นี่คุณ!!!”
“อ่าว ใครๆก็เห็นว่าคุณสองคนจูบกันดูดดื่มขนาดไหน”
ฟ้ารินถึงกับหมดความอดทน ลุกยืนด้วยสีหน้าบูดบึ้ง จากที่หิวมากๆตอนนี้กลับโกรธมากๆเสียแล้วเมื่อคำพูดของเขานั้นมันเกินจริงไปเยอะ
“ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน โงแรมของฉัน คนของฉัน ส่วนคนนอกไม่ควรยุ่ง!”
พูดจบหญิงสาวก็เดินหนีออกไปทันทีโดยมีอาทิตย์มองตามด้วยรอยยิ้มขำขัน ขนาดเธอโกรธเขามากมายขนาดนั้นแท้ๆแต่กลับดูเหมือนไม่ได้โกรธจริงๆ หน้าหวานๆงอง้ำกลับดูน่ารักเกินกว่าจะโกรธลง
“เฮ้ย! คิดบ้าอะไรวะเนี่ย ยัยจืดนั่นไม่ใช่สเปคเราสักนิด”
ชายหนุ่มถึงกับเอ่ยเตือนตัวเองเมื่อดันไปมองว่าฟ้ารินน่ารักเสียได้ ก่อนจะเดินกลับไปที่เดิม เมื่อคืนนี้คงดื่มยาวๆหลังจากไม่ได้ดื่มแบบนี้มานานแล้ว
- Writer
