The First...ตัวปัญหา
2060 Words
อาทิตย์ต่อมา
งานประชุมระดับประเทศถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่เมื่อประเทศไทยได้เป็นเจ้าภาพ เพื่อการร่วมมือทางการแพทย์และเครื่องมือแพทย์กับประเทศต่างๆทำให้งานนี้เป็นการรวมตัวกันของโรงพยาบาลทั่วภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ คนมาร่วมงานเยอะจนห้องพักเต็มทุกห้องเมื่อต่างก็ให้ความสนใจกับการประชุมครั้งนี้เป็นอย่างมาก
“ไม่นึกเลยนะคะว่าโรงแรมของครอบครัวคุณฟ้าจะใหญ่โตสวยงามขนาดนี้ วันหลังดาต้องพาสามีกับลูกมาพักที่นี่บ้างแล้วนะคะเนี่ย
“ยินดีค่ะ ฟ้าจะให้คนต้อนรับเป็นพิเศษเลย”
“ขอบคุณนะคะคุณฟ้า”
“ค่ะ งั้นเชิญไปพักที่ห้องก่อนเลยนะคะ เห็นว่าอีกเป็นชั่วโมงก่อนการประชุมจะเริ่ม...ว่าแต่พี่เพชร...”
“อ้อ บอสกำลังตามมาน่ะค่ะ น่าจะใกล้ถึงแล้ว”
ดาราวีมองหน้าสลดของฟ้ารินอย่างรู้สึกเห็นใจเมื่อเธอเห็นความสัมพันธ์ของทั้งสองมาร่วมปีแล้ว แต่เจ้านายของเธอกลับไม่ได้ทำให้ผู้หญิงสาวสวยตรงหน้านั้นรู้สึกว่าเธอเป็นคนพิเศษเลยสักนิด เพชรพลแทบไม่เคยแสดงให้เห็นว่าฟ้ารินเป็นแฟนหรือคนสำคัญสำหรับเขาเลยนอกจากการได้ใช้คำว่า ว่าที่คู่หมั้น ที่มารดาจัดหามาให้เพียงเท่านั้น
“งั้น ฟ้าขอตัวก่อนนะคะต้องไปดูแขกด้านโน้นอีก”
“ค่ะ ไว้บอสมาถึงดาจะบอกทันทีเลยนะคะ”
พอเอ่ยเสร็จฟ้ารินก็เดินเลี่ยงออกไปโดยมีดาราวีมองตามอย่างเห็นใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากคอยช่วยนิดๆหน่อยๆอย่างนี้ ส่วนคนต้นเรื่องนั้นมาถึงได้พักใหญ่ๆแล้วแต่ยังคงนั่งอยู่บนรถ สองตาคมสอดส่องไปรอบๆเหมือนกับต้องการมองหาใครสักคนก่อนจะเจอเป้าหมายเมื่อโรสรินกำลังเดินลงจากรถยนต์คันหรู แต่ก็ต้องเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่เห็นร่างสูงของใครอีกคนเดินลงมาจากฝั่งคนขับ
“พี่ซันไม่น่าลำบากมาด้วยเลย”
“ลำบากอะไรล่ะครับ พี่เต็มใจและพี่ก็มาทำงานด้วยอย่ากังวลไปเลยนะ”
โรสรินเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกเกรงใจเมื่อเธอนึกว่าที่อาทิตย์ตามมาที่นี่ก็เพราะเธอแน่นอน ส่วนอาทิตย์เขามาทำงานก็จริง แต่เหตุผลหลักเลยคืออยากมีโอกาสได้อยู่กับโรสรินนี่แหละ
“น่าจะอีกชั่วโมงงานถึงจะเริ่ม พี่ว่าเราเอาของไปเก็บแล้วพักกันก่อนดีกว่านะครับ”
“ค่ะก็ดีเหมือนกัน”
พอพูดจบทั้งสองก็ลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กเข้าไปในโรงแรมโดยมีสายตาที่ฉายแววแห่งความไม่พอใจมองตามไปจนลับร่างของทั้งสองคน ก่อนที่เพชรพลจะเดินลงจากรถไป
“พี่เพชรมาแล้วเหรอคะ ฟ้าให้คนเตรียมห้องเอาไว้ให้แล้ว วิวสวยที่สุดของที่นี่เลยนะคะ”
“ขอบคุณครับ ได้ยินว่าฟ้าบินมาตั้งแต่เมื่อวาน คงยุ่งมากเลยใช่ไหม”
“ค่ะ...ก็นิดหน่อย เดี๋ยวฟ้าต้องไปดูแลที่ห้องจัดงาน...”
“อ้อ งั้นเดี๋ยวพี่เอาของไปเก็บก่อน ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกพี่ได้นะ”
“ขอบคุณนะคะพี่เพชร”
ฟ้ารินถึงกับยิ้มกว้างให้กับคำพูดที่ดูห่วงใยของเขา เพียงแค่นี้เธอก็รู้สึกสุขใจและมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอนั้นหลงรักเพชรพลตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกันเลยก็ว่าได้ เขาเป็นคนสุขุมและพูดน้อยแต่กลับทำให้เธอหลงรักได้อย่างง่ายดายเพราะนิสัยนิ่งๆของเขา เขาไม่เคยแสดงท่าทีคุกคามหรือจาบจ้วงล่วงเกินเธอเลยสักครั้งยิ่งทำให้เธอเผลอมอบทั้งหัวใจไปให้เขาจนตอนนี้บอกได้เลยว่าเธอยากเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจแล้ว
“ผมบอกว่าขอเปลี่ยนห้อง ทำไมเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้ ไปเรียกผู้จัดการโรงแรมมาคุยกับผมหน่อย”
“ตอนนี้ห้องเต็มหมดแล้วค่ะ และทุกห้องก็ถูกล็อกชื่อเอาไว้ ถ้าเกิดอยากเปลี่ยนก็ต้องคุยกับคนที่จองห้องนั้น แต่ตอนนี้คงต้องรอเจ้าของห้องมาถึงก่อนนะคะ”
“ไม่! ผมต้องการพักผ่อนไปเรียกผู้จัดการมา”
ขณะที่เพชรพลกำลังจะเดินขึ้นลิฟต์ก็ได้ยินเสียงโวยวายเสียก่อน ชายหนุ่มเลยอดหันกลับไปมองไม่ได้ ก่อนจะเห็นว่าเป็นอาทิตย์ ผู้ชายที่มาพร้อมกับโรสรินเขาเลยตัดสินใจเดินมาใกล้ๆเหตุการณ์นั้นที่ตอนนี้ฟ้ารินกำลังเดินเข้าไปพอดี
“มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าคะ ดิฉันฟ้ารินเป็นคนดูแลที่นี่ค่ะ”
“อ้อ ดีเลย ผมต้องการเปลี่ยนห้องไปอยู่ใกล้ๆแฟนของผม รบกวนเปลี่ยนให้ด้วย”
อาทิตย์หันไปมองที่ฟ้ารินก่อนจะบอกออกมา
“ทางเราต้องขอโทษด้วยจริงๆค่ะ ตอนนี้ทุกห้องถูกล็อกเอาไว้หมดแล้ว ถ้าเกิด...”
“ผมแค่อยากเปลี่ยนห้อง ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่โตด้วย ก็ให้แขกคนนั้นย้ายไปห้องผมก็สิ้นเรื่อง จะอะไรนักหนา”
“แต่มันเป็นห้องคนละแบบคนละราคาด้วย เกรงว่าจะไม่ได้จริงๆค่ะ”
“นี่คุณพูดไม่รู้เรื่องรึไง หรือต้องให้ผมจ่ายเพิ่ม เท่าไหร่บอกมาเลย”
ไอ้บ้าเอ้ย พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงกัน!
ฟ้ารินถึงกับบ่นขึ้นมาในใจเมื่อคนตรงหน้ากำลังทำให้เธอโมโหกับการพูดไม่รู้เรื่องของเขาอยู่ ก่อนที่หญิงสาวจะหันไปพูดกับพนักงานต้อนรับ
“ช่วยเช็กให้ฟ้าหน่อยว่าห้องข้างๆที่คุณคนนี้ต้องการนั้นแขกชื่ออะไร”
“ค่ะคุณฟ้า”
“แค่นี้ก็สิ้นเรื่อง จะทำให้มันยุ่งยากอะไร ผมแค่อยากนอนห้องข้างๆแฟนผมก็เท่านั้น พวกคุณนี่มันเข้าใจอะไรยากจริงๆ”
และคำพูดของชายหนุ่มก็ทำให้หญิงสาวแทบอยากสาดคำด่าใส่เขา ถ้าเป็นแฟนกันแล้วทำไมไม่นอนด้วยกันไปเลย จะมาแยกห้องให้ลำบากคนอื่นทำไมกัน
“นี่ค่ะคุณฟ้า”
พนักงานต้องรับยื่นกระดาษที่จดชื่อแขกที่อยู่ห้องข้างๆกับโรสรินให้กับฟ้าริน และหญิงสาวก็ต้องทำหน้าแปลกใจเมื่อเป็นเพชรพลที่เป็นเจ้าของห้องนั้น
“1089 งั้นเหรอ แล้วอีกห้องล่ะ”
“ห้อง 1090 เป็นห้องมุมค่ะ มีแค่ห้อง 1089 ที่อยู่ติดกัน”
“อ้อ งั้นเดี๋ยวคุณนั่งรอที่ล็อบบี้สักครู่ได้ไหมคะ ดิฉันอาจคุยกับเจ้าของห้องนั้นได้”
พอได้ยินเธอพูดแบบนั้นอาทิตย์จึงค่อยใจเย็นลงแล้วเดินไปนั่งรอตามที่เธอบอก ส่วนฟ้ารินรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพชรพลทันที
“ไอ้บ้าเอ้ย ฉันไม่ยอมแลกโว้ย! ให้ตายยังไงก็ไม่ยอม นี่แน่ะๆๆ รกๆแบบนี้ยังจะอยากมาอยู่อีกไหม แฮ่กๆๆ ทำไมห้องมันใหญ่อย่างนี้เนี่ย แฮ่กๆๆ”
ทางด้านเจ้าของห้องที่กำลังเป็นปัญหาพึ่งวิ่งมาถึงห้องพร้อมกับเอาของที่อยู่ในกระเป๋าออกมาแล้วทำให้ทั้งห้องดูรกรุงรังเหมือนกับผ่านมาแล้วสิบศึกก็ไม่ปานจนเจ้าตัวหอบเหนื่อยอย่างที่เห็น
“ว่าไงครับน้องฟ้า มีอะไรรึเปล่าครับ”
เขารีบกดรับโทรศัพท์ที่กรีดร้องมาได้พักใหญ่ๆแล้วเอ่ยถามเหมือนกับว่าไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยสักนิด
“ฟ้าขอโทนะคะที่โทรมารบกวน พอดีว่าตอนนี้แขกคนนึงกำลังมีปัญหา เขาต้องการย้ายห้องไปอยู่ห้องข้างๆแฟนของเขาน่ะค่ะ แล้วห้องที่ว่าก็เป็นห้องของพี่เพชร จะเป็นอะไรไหมคะถ้าฟ้าจะขอเปลี่ยนห้อง”
“เหรอ...ครับ แล้วน้องฟ้าแน่ใจเหรอว่าเขาเป็นแฟนกัน เผื่อเป็นพวกโรคจิตที่อยากย้ายมาอยู่ข้างห้องเป้าหมาย จะไม่เป็นอันตรายเหรอครับ"
“หือ? ไม่ใช่หรอกค่ะ เขาเป็นคนที่มาร่วมการประชุม น่าจะเป็นแฟนกัน แต่ถ้าพี่เพชรไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะคะ”
“คือว่าตอนนี้ห้องของพี่...เอ่อ รกมากเลยครับ พี่พึ่งขนของออกมาจากกระเป๋า แถมใช้เตียงใช้ห้องน้ำจนรกไปหมดแล้วด้วย พี่คิดว่ามันไม่น่าจะ...เปลี่ยนได้แล้ว”
“อ้อ งั้นไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฟ้าลองไปคุยกับเขาอีกรอบ”
“พี่ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่เพชรพักผ่อนเถอะค่ะ”
พอคุยกับเพชรพลเสร็จ ฟ้ารินก็เดินเข้ามาหาอาทิตย์ด้วยสีหน้าลำบากใจ เมื่อดูท่าแขกคนนี้จะไม่ยอมง่ายๆเสียด้วย
“เอ่อ ขอโทษนะคะ พอดีเจ้าของห้องไม่สะดวกที่จะแลก...”
“อะไรนะ! นี่คุณให้ผมรอเป็นสิบนาทีเพื่อฟังคำปฏิเสธอย่างนั้นเหรอ ผมจะไปคุยกับแขกเอง มันคงง่ายกว่า”
พูดจบอาทิตย์ก็ลุกเดินออกไปทันที ทำเอาฟ้ารินถึงกับรีบวิ่งตามไป จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องของเพชรพล
“อะไรอีกวะเนี่ย หรือว่าไอ้หมอนั่นมันไม่ยอม”
เพชรพลที่กำลังถอดเสื้อผ้าอยู่ถึงกับขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้ยินเสียงกดกริ่งหน้าห้อง ก่อนจะรีบโยนเสื้อผ้ากระจัดกระจายไปรอบๆห้องจนแทบดูไม่ได้ จากนั้นก็เดินไปเปิดประตู และก็เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้ เมื่ออาทิตย์และฟ้ารินกำลังยืนอยู่หน้าห้องพักของเขา
“มีอะไรรึเปล่าครับ...”
เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วถามขึ้น
“พอดีผมอยากขอแลกห้องกับคุณ”
“อะไรนะ อ้อ ที่น้องฟ้าบอกพี่ใช่ไหม เอ่อ พอดีว่า...”
เพชรพลแกล้งพูดตะกุกตะกักพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบให้ทั้งสองได้เห็นสภาพห้องพักของเขาในตอนนี้ และพออาทิตย์กับฟ้ารินมองเข้าไปถึงกับพากันอ้าปากค้าง เมื่อมันช่างรกเหมือนกับอยู่มาเป็นเดือนแบบไม่ได้ทำความสะอาดเลยสักนิดทั้งๆที่เขาพึ่งขึ้นมาเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนแท้ๆ
“นะ...นี่คุณ...เอ่อ มันเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า ทำไมห้องถึง...”
“อ้อพอดีผมหาอะไรนิดหน่อยน่ะครับ เลยรกไปหน่อย และนี่แหละที่เป็นเหตุผลที่ผมแลกห้องกับคุณไม่ได้ ต้องขอโทษจริงๆนะครับ”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ งั้นผมอยู่ห้องเดิมก็ได้”
พูดจบอาทิตย์ก็เดินหนีออกไปทันทีด้วยอารมณ์สุดแสนที่จะหงุดหงิด อุตส่าได้มาด้วยกันแต่กลับพักคนละชั้นแบบนี้ แล้วเขาจะมีโอกาสได้สานสัมพันธ์ลึกซึ้งกับโรสรินได้ยังไงกัน
“เอ่อ ว่าแต่พี่เพชร เอ่อ มีอะไรให้ฟ้าช่วยไหมคะ”
ส่วนฟ้ารินที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมอดเอ่ยถามไม่ได้ เมื่อเธอเห็นสภาพห้องของเขาแล้วก็ตกใจไม่น้อยเหมือนกัน
“ไม่เป็นไรครับ พี่จัดการเองดีกว่า แฮะๆ รกไปหน่อย”
ไม่หน่อยแล้วมั้งคะ นั่นคือคำพูดที่ฟ้ารินนึกขึ้นมาในใจพร้อมกับมองไปในห้องพักของเขา ก่อนเพชรพลจะขอตัวเข้าห้องเพราะทั้งตัวมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเมื่อเขาเล่นสะบัดเสื้อผ้าทิ้งลงพื้นจนหมด
“เหมือนได้ยินเสียงอีตาบ้านั่นเลย...แต่คงไม่หรอกคงหูฝาดแหละ”
ทางด้านโรสรินที่กำลังดื่มด่ำกับวิวทะเลสีครามอดเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกันเสียงดังเข้ามาในห้องพักของเธอ ก่อนจะเงียบหายไป ตั้งแต่กลับมาอยู่ที่นี่เธอไม่เคยได้ไปเที่ยวพักผ่อนเลยสักครั้ง เพราะต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทและก็แทบไม่มีเวลาว่าง การมาที่นี่เลยเป็นโอกาสดีที่เธอจะได้พักผ่อนไปในตัว
- Writer
