สามสวาท (NC 25+) (เรื่องต่อ Bad Boy)

“อ่าว คุณเพชรพล มาด้วยเหรอครับ ยินดีต้อนรับครับ สนใจอุปกรณ์ตัวไหนก็แจ้งทางเราได้เลยนะครับ เราพร้อมสนับสนุนเต็มที่” เสียงเจ้าของงานเปิดตัวอุปกรณ์การแพทย์ในวันนี้ดังขึ้นพร้อมกับรีบเดินเข้ามาหาร่างสูง ที่นานๆทีจะเห็นมาออกงานแบบนี้สักครั้ง ทำเอา เพชรพล ที่พึ่งเดินเข้างานมากับเลขาส่วนตัวอย่าง ดาราวี รีบยื่นมือออกไปจับทักทายพร้อมกับยิ้มน้อยๆพอเป็นมารยาท เมื่อนี่เป็นครั้งแรกที่เขามาร่วมงานหลังจากขึ้นแทนตำแหน่งบิดามาเกือบๆหกปีแล้ว “ครับ ขอบคุณที่เชิญผมมางานดีๆอย่างนี้” เพชรพลพูดขึ้นแต่สายตากลับหันไปมองรอบๆเหมือนกับต้องการมองหาใครอยู่ ก่อนจะหันมาหาคุณวสันต์แล้วฝืนยิ้มออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าอย่างนั้นผมเชิญคุณเพชรพลมาทุกปีเลยได้ไหมครับ” “ครับ ยินดีครับ ว่าแต่ผมสนใจเครื่องนั้น อยากซื้อไปลงที่โรงพยาบาลของผมทุกสาขา เห็นว่าเป็นเครื่องมือที่พึ่งนำเข้ามา” เพชรพลเอ่ยขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่เครื่องมือแพทย์ที่ตอนนี้มีคนยืนมุงดูอยู่เต็มไปหมด และที่เขามาก็เพื่อไอ้เครื่องนั้นเพราะทางนี้แจ้งไปว่าไม่มีให้จองล่วงหน้าเลยต้องมาเอง “พอดีเราเอาเข้ามาแค่สิบเครื่อง และตอนนี้ทางคามิเลียฮอสพิทอลก็จองไปหมดแล้วด้วย เห็นทีผมต้องขอโทษที่ไม่สามารถจัดหาให้ได้ในตอนนี้” คุณวสันต์บอกขึ้นอย่างรู้สึกเสียดาย เพราะไม่ใช่แค่เพชรพลที่ต้องการซื้อแต่มีกว่าสิบแห่งที่ขอซื้อเหมือนกันแต่ทุกเครื่องที่นำเข้ามาดันถูกจองไปหมดเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั่นเอง “หึ! แสดงว่าผมช้าไปอย่างนั้นเหรอ” “ทางบริษัทที่อเมริกาผลิตขึ้นแค่ไม่กี่เครื่องทั่วโลกเพราะมันต้องใช้เวลาค่อนข้างนานในการผลิต เราเลยได้มาแค่สิบเครื่องน่ะครับ” คุณวสันต์บอกออกมาตามความจริง ส่วนเพชรพลพอได้ยินแบบนั้นเขาก็แทบอยากหันหลังเดินออกจากงานไปทันที แต่ดันมีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นเสียก่อน “อ่าว สวัสดีครับคุณวสันต์ อ่าวคุณเพชรพลมาด้วยเหรอครับ เห็นปกติไม่เคยออกงานแบบนี้ลมอะไรหอบมาล่ะครับเนี่ย” คุณก้องภพ เจ้าของ คามิเลียฮอสพิทอล คู่แข่งรายใหญ่ของ เกรย์เกอร์ฮอสพิทอล เดินเข้ามาพร้อมกับเอ่ยขึ้น “สวัสดีครับ พอดีผมสนใจซื้อเครื่องนั้นแต่มีคนตัดหน้าไปก่อน เห็นทีคงต้องขอตัวกลับแล้ว ขอตัวนะครับ” พูดจบเพชรพลก็เดินหนีออกไปโดยไม่สนใจเรื่องของมารยาทเลยสักนิด เมื่อเขาไม่ชอบคุณก้องภพเป็นอย่างมากที่ชอบสร้างเรื่องและสร้างปัญหาให้กับบริษัทของเขาอยู่เรื่อย ซึ่งเขามองว่ามันเป็นการเล่นสกปรกที่เขาเกลียดแสนเกลียด “ไอ้เด็กไร้มารยาท ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าคุณไรอันคิดยังไงให้ลูกชายขึ้นบริหารงานแทน ดูยังไงก็ไม่น่ารอด” “อะเอ่อ...” คุณวสันต์ถึงกับพูดไม่ออก เมื่อใครๆต่างก็รู้ว่าสองบริษัทนี้เป็นคู่แข่งและคู่อริกัน ทำเอา โรสริน บุตรสาวสุดรักสุดหวงของคุณก้องภพที่เดินตามมาและได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นรีบเปลี่ยนเรื่องทันที โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดเมื่อกี้ของคุณก้องภพนั้นเพชรพลได้ยินมันทั้งหมด เพราะเขาหยุดเดินตั้งแต่เห็นร่างสูงโปร่งของโรสรินเดินเข้ามาแล้ว “คุณพ่อคะ ช่างเถอะค่ะ เราไปดูตรงโน้นกันดีกว่านะคะ” “เอ้า งั้นผมขอตัวก่อนนะลูกสาวของผมอยากไปดูเครื่อง MRI (Magnetic Resonance Imaging หรือเครื่องตรวจคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า) สักหน่อยน่ะ” “ครับเชิญเลยครับ สนใจตัวไหนบอกคนของเราได้เลยนะครับท่าน” หญิงสาวรีบบอกขึ้นพร้อมกับจับแขนของบิดาพาแล้วเดินไปยังกลุ่มคนที่มุงดูเครื่องมือแพทย์สมัยใหม่กันอยู่โดยไม่วายหันกลับไปมองอีกคนที่กำลังยืนจ้องมองมาที่เธอกับบิดานิ่ง “ลูกเห็นหน้าไอ้หนุ่มนั่นไหม ฮ่าฮ่าฮ่า มันคงผิดหวังที่เราตัดหน้าเหมาเครื่อง MRI ไปจนหมด ว่าแต่ทำไมมันโผล่มาได้ ทุกปีพ่อไม่เคยเห็นมันมางานนี้เลยนี่เกิดอะไรขึ้น หรือว่ามันจะรู้แล้วว่าอีกไม่นานโรงพยาบาลของมันจะตกอันดับ ฮ่าฮ่าฮ่า” โรสรินได้แต่ถอนหายใจกับความเจ้าคิดเจ้าแค้นของบิดา เพราะเมื่อห้าปีก่อนดันโดนตัดหน้าโครงการใหญ่ไปทำให้คุณก้องภพคิดแค้นมาจนถึงทุกวันนี้ “คุณพ่อคะโรสขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ” “อ่าๆๆ เดี๋ยวพ่อจะไปหาคุณวสันต์หน่อย พอดีอยากสั่งเครื่องนั้นไปลงที่โรงพยาบาลของเราด้วย” โรสรินเดินเลี่ยงออกมาเข้าห้องน้ำ หลังจากแยกออกมาจากบิดาแล้ว เธอไม่ได้อยากมางานนี้เลยสักนิด แต่ด้วยเป็นคำสั่งของบิดาเลยจำใจต้องมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ไม่เหมาไปให้หมดทุกอย่างเลยล่ะ” “อุ๊ย! คุณ! หัดมีมารยาทหน่อยสิ นี่มันหน้าห้องน้ำหญิงนะ” “ผมจำเป็นต้องมีมารยาทกับคุณด้วยเหรอ หึหึ” พอเดินออกมาจากห้องน้ำเสียงกระแนะกระแหนของคนที่เธอไม่อยากคุยด้วยที่สุดในโลกอย่างเพชรพลก็ดังขึ้นทำเอาโรสรินถึงกับสะดุ้งตกใจก่อนจะหันไปมองค้อนชายหนุ่มที่เธอนึกว่าเขากลับไปแล้ว ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจแล้วเดินเลี่ยงหนีออกมา “สนุกไหมที่เอาข่าวมั่วๆแบบนั้นไปขาย คิดว่าแค่นั้นจะทำให้บริษัทผมเสียหายได้เหรอ” สองขาเรียวที่กำลังจะก้าวหนีถึงกับหยุดชะงัก ก่อนจะหันมามองเพชรพลด้วยสายตาโกรธเคืองที่เขากล่าวหาเธอแบบนั้น “หึ! คุณมันบ้า! เห็นอะไรไม่ดีก็เอาแต่กล่าวหาว่าฉันกับพ่อฉันเป็นคนทำ สมองมีปัญหาหรือว่าขาดความรักถึงมองโลกในแง่ร้ายขนาดนี้! คุณมัน อ๊ะ! อื้ออออออ” ปากเล็กที่กำลังเอ่ยว่าเขาด้วยความโกรธถูกปิดลงทันทีที่เพชรพลได้ยินคำด่าที่ไม่เคยมีใครด่าเขาแบบนี้มาก่อน สองมือใหญ่เอื้อมไปจับแขนเล็กพร้อมกับกระชากเข้ามาหลบอยู่ที่ซอกตึกก่อนจะจาบจ้วงจูบหญิงสาวค่อยข้างรุนแรงตามความโกรธที่มี “อื้อๆๆๆๆๆ” ชายหนุ่มไม่ได้สนใจการขัดขืนของเธอเลยสักนิด เขาพยายามจาบจ้วงดุนดันลิ้นสากเพื่อจะเข้าไปในปากเล็กที่เม้มแน่นของโรสรินจนสุดท้ายเธอก็ทานทนความเจ็บไม่ไหวยอมอ้าปากออกให้เขาได้เข้าไปเชยชิมความหอมหวานข้างใน “อื้มมมมม” จากที่โกรธกับคำพูดของหญิงสาวนั้นพอได้เข้ามาเชยชิมในปากหวาน ลิ้นสากที่พยายามควานหาดูดดึงลิ้นเล็กถึงกับครางออกมาอย่างพึงพอใจ สองตาคมจับจ้องมองที่หน้าสวยที่ตอนนี้หลับตาพริ้มเมื่อกำลังเคลิ้มไปกับจูบของเขา จากที่คิดว่าจะลงโทษกลับแปรเปลี่ยน ตาคมค่อยๆหลับลงพร้อมกับจูบแสนนุ่มนวลถูกส่งออกไปโดยลืมไปเลยว่ากำลังทะเลาะกันอยู่ แขนใหญ่เอื้อมไปโอบกอดเอวเล็กแล้วดึงเข้าแนบชิดพร้อมกับบดเบียดร่างเข้าหาจนแนบแน่น เพชรพลเฝ้าเชยชิมความหอมหวานในปากเล็กจนพอใจก่อนจะค่อยๆถอนปากออก สองตาคมปรือมองหน้านวลแดงปลั่งนิ่งเมื่อความต้องการมากมายถูกปลุกขึ้นมาเพียงแค่ได้จูบเธอ “ปละ...ปล่อยนะ...” โรสรินบอกขึ้นเสียงเบาราวกับเสียงกระซิบเมื่อสองแก้มเนียนแดงสุกอย่างอับอาย เธอดันไปตอบสนองจูบของเขาแถมยังยอมให้เขาทั้งกอดทั้งจูบทั้งๆที่เป็นคู่อริกันแท้ๆ “จำไว้ว่าอย่าด่าผมอีก...เพราะถ้าเป็นครั้งหน้ารับรองผมไม่หยุดแค่จูบแน่” ชายหนุ่มก้มลงไปกระซิบชิดแก้มเนียนพร้อมกับสูดดมความหอมจากกายสาวไปด้วยก่อนจะทนไม่ไหวกดจูบลงไปหนึ่งที “พะ...พอแล้ว คนเลว...ฉวยโอกาส” โรสรินผลักร่างใหญ่ที่กำลังเคลิ้มอยู่กับแก้มเนียนของเธอออกด้วยแรงอันน้อยนิดที่ยังเหลือก่อนจะรีบเดินหนีออกไปจากร่างใหญ่ทันที ส่วนเพชรพลได้แต่มองตามเธอไปด้วยสายตาแห่งความต้องการอย่างเปิดเผยเมื่อดันถูกปลุกความต้องการขึ้นมาขนาดนี้ เขาไม่เคยเข้าใจตัวเองเหมือนกับว่าทำไมต้องคอยตามตอแยหญิงสาวทั้งๆที่มันไม่ใช่นิสัยของเขาเลยสักนิด แต่เขากลับรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้โต้เถียงกับเธอแบบนี้ “อ่าว ดานึกว่าบอสกลับไปแล้ว ว่าแต่ มีอะไรรึเปล่าคะทำไมดูบอสอารมณ์ดี...” “เปล่า ผมกลับก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้” ดาราวีที่กำลังยืนรอรถอยู่หน้าประตูทางออกถึงกับถามขึ้นอย่างแปลกใจ เมื่อก่อนหน้านี้เพชรพลบอกกับเธอว่าขอตัวกลับก่อน เธอก็นึกว่ากลับไปแล้ว ที่ไหนได้ยังอยู่แถมเดินออกมาจากงานด้วยสีหน้ายิ้มแย้มจนเธออดถามขึ้นไม่ได้