เช้าวันต่อมา…
เวลา 05.12 น.
ฉันกำลังนอนมองหน้าพี่หมอคีย์ นอนมองมาสักพักแล้วล่ะ มองทีไรก็ใจเต้นแรงเอามาก ๆ ความใจร้ายของเขาในอดีตทำให้ฉันอยากเลิกรักเขาวันละหลาย ๆ รอบ แต่ก็ไม่เคยทำได้
ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นจับที่แก้มของเขา
“ทำไมใจร้ายกับจีนแบบนี้” พึมพำออกมาเบา ๆ และลูบแก้มของพี่หมอคีย์ไปมา
“ไม่สงสารจีนบ้างเหรอคะ”
“จีนรักพี่หมอคีย์นะ”
“พี่ไม่รักจีนเลยสินะ”
“หรือรัก ที่บอกว่าสำคัญคือรักใช่ไหม หรือยังไง”
“จีนไม่เข้าใจพี่เลยจริง ๆ”
“จีนคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมคะพี่หมอคีย์”
“บ่นอะไรแต่เช้า” พี่หมอคีย์ยกมือขึ้นมาจับมือของฉันไปหอม และลืมตาขึ้นมองฉัน เรายังคงนอนอยู่ที่โซฟาด้วยกันดังเดิมเพิ่มเติมคือนอนไม่สบายเลย
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก…
ไม่นะไอ้หัวใจ แกจะเต้นแรงแบบนี้บ่อย ๆ มันไม่ดีเลยนะ
“หืม บ่นอะไร” พี่หมอคีย์ยังคงถามซ้ำ
“เปล่า จะบ่นอะไร ละเมอรึเปล่า” ฉันแกล้งตีเนียน
“คนสำคัญก็คือคนสำคัญ
