ผูกรักผูกพัน

ตอนที่6 คำแนะนำของสายลม

"ทำไมการวิ่งตามคนที่ไม่ได้รักมันเหนื่อยขนาดนี้ค่ะ ฮึก คุณป๊าขาคุณแม่นับดาวขา ฮึก หนูน้อยเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว ฮึก จะหยุดก็ไม่ได้จะวิ่งตามก็แทบจะไม่ไหว ฮื้อ ฮื้อ"

ร่างบางสะอื้นจนแทบไร้แรง ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนซบลงที่เตียงนุ่มลูบคลำหัวใจตัวเองอย่างปลอบโยนเพื่อเรียกกำลังใจ

"อย่ายอมแพ้นะหนูน้อย ฮึก เดี๋ยวสักวันอาเตอร์ก็คงจะรัก ฮึก รักหนูน้อยในแบบที่หนูน้อยอยากให้รัก"เธอปลอบโยนตัวเองพูดคุยกับใจดวงน้อยๆที่อีกคนไม่เคยคิดที่จะรัก

ร่างบางที่อ่อนแรงลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตายิ้มให้กับกระจก เปลือกตาที่บวมช้ำจมูกรั้นที่ขึ้นสีช่างน่าสงสาร"อึก สู้ๆนะคะหนูน้อยคนเก่ง"เธอพยายามยิ้มสิ่งที่มองเห็นในกระจกคือการฝืน ฝืนยิ้มทั้งที่น้ำตายังไหล ต่อให้ยิ้มกว้างแค่ไหนใจก็เจ็บปวดอยู่ดี

"ไปไหนมาหนูน้อย"คอปเตอร์ถามขึ้นอย่างงัวเงีย

"คะ…คือหนูน้อยออกไปดื่มน้ำมาค่ะ"น้ำไม่ได้ตกถึงท้องสักหยด มีแต่น้ำตาต่างหากที่มันไหลและกลืนกินมันลงไป

หนูน้อยเดินไปฝั่งของตัวเองค่อยๆล้มตัวลงนอนพร้อมกับกัดผ้าห่มผืนหน้าเพื่อระงับแรงสะอื้น แขนแกร่งรั้งกอดกระชับร่างบางแน่นขึ้น นั่นยิ่งทำให้น้ำตาของหนูน้อยไหลลื่นอย่างห้ามไม่อยู่

เช้า

"วันนี้อาไม่ได้เข้าบริษัทอาไปส่งที่มหาลัยนะครับ"หนูน้อยยิ้มพยักหน้ารับทั้งที่ตายังบวมเปล่ง เธอยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจกด้วยชุดนักศึกษาที่คุณแม่นับดาวบอกว่า ใส่สั้นนิดๆรัดหน่อยๆกำลังสวย เรียบร้อยมากนักผู้ชายไม่ชอบหรอก

"ทำไมตาบวมแบบนี้ละครับหนูน้อย"ร่างหนายืนซ้อนด้านหลังหวีผมสวยให้หลานอย่างตั้งใจพร้อมกับถามเมื่อเห็นดวงตากลมโตช้ำผ่านทางกระจกที่สะท้อน ได้เพียงคำตอบที่เด็กน้อยปั้นแต่งขึ้นมาเพื่อโกหก

"หนูน้อยนอนไม่ค่อยหลับค่ะตาเลยบวม ไปกันยังค่ะเดี๋ยวหนูน้อยสายนะคะ"หนูน้อยสดใสสมวัยแต่ไม่ใช่เวลานี้

มหาวิทยาลัยxxx

"หนูน้อยถึงมหาลัยแล้ว หนูน้อยครับ"คอปเตอร์ทัดปอยผมเล็กๆที่หลังหูขาว เรียกอยู่นานเด็กน้อยที่นั่งเหม่อถึงได้สติ

"อ้อค่ะ ถึงแล้วหรอค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะอาเตอร์"หนูน้อยสะดุ้งนิดๆเธอมัวแต่คิดอะไรไปเรื่อยจนไม่ได้ยินอาเตอร์บอก เธอยกมือไหว้และกำลังลงจากรถ เอวคอดถูกรั้งแก้มนวลถูกเกลี่ย เปลือกตาที่บวมถูกกดจูบอย่างแผ่วเบาโดยที่คอปเตอร์เองก็ไม่รู้จะปลอบยังไงดี ใช่ว่าจะไม่เห็นใช่ว่าจะไม่ได้ยินว่าเมื่อคืนว่าหนูน้อยอ่อนแอเสียใจมากแค่ไหน เค้าไม่ได้หลับเพียงแค่อยากหลับตาเพื่อพักผ่อน

"ตอนเย็นอามารับนะครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูน้อยให้คนรถมารับวันนี้จะไปนอนบ้านค่ะ คุณป๊ากับคุณแม่นับดาวกลับมาจากฮ่องกงแล้วหนูน้อยจะไปเอาของฝากค่ะ"เธอปฏิเสธอย่างที่ไม่เคยทำ ทุกครั้งที่คอปเตอร์เสนอเด็กน้อยจะสนองอย่างที่ใจต้องการ ไม่เคยคิดจะปฏิเสธให้อาต้องเสียน้ำใจ

"หนูน้อยไปเรียนก่อนนะคะสายแล้ว"ดวงตาที่เศร้าสร้อยรอยยิ้มที่ไร้ความสดใสคอปเตอร์เองก็เสียใจ หนูน้อยลงจากรถโดยที่ไม่หอมแก้ม ไม่จุ๊บปาก ไม่กอดแน่นๆ เธอคิดว่าต่อให้ทำหรือไม่ทำมันก็ไม่ได้มีค่าอะไรกับใจของใคร เธอเดินห่างออกไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง

"หนูน้อยทางนี้"เพื่อนๆกวักมือเรียกเป็นพัลวัน

"ทำไมตาบวมแบบนี้ละหนูน้อย"โนเจถามอย่างเป็นห่วง

"อย่าใส่ใจเลยกินข้าวกันเถอะ"เธอบอกเพราะไม่อยากจะพูดอะไรในตอนนี้กลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ สายรุ้งกับสายป่านได้แต่มองไม่ได้เซ้าซี้ถามเพื่อนให้ไม่สบายใจ

ครืด~ครืด~ครืด

เสียงโทรศัพท์ราคาแพงดังขึ้นมันสั่นจนหนูน้อยต้องวางช้อนแล้วรีบกดรับสาย

"ฮัลโหลลมมีอะไรรึเปล่า"

"(หนูน้อยมานอนบ้านไหม ลมคิดถึง)"น้องชายสุดที่รักอ้อน เพราะตั้งแต่หนูน้อยเข้าเรียนมหาวิทยาลัยไม่ค่อยได้กลับบ้านกิจกรรมเยอะที่สำคัญติดอาเตอร์ คอยตามกีดกันสาวๆภารกิจที่สำคัญในแต่ละวันของหนูน้อย

"วันนี้หนูน้อยไปนอนบ้าน ลมมารับหนูน้อยได้ไหมอะ"

"(งั้นเดี๋ยวลมไปรอที่มหาลัย เรียนเสร็จแล้วหนูน้อยโทรหาลมนะครับ)"

"คาบ"เสียงหวานตอบกลับ ถึงจะห่างกันหลายปีแต่ลมกับหนูน้อยก็จะพูดจาน่ารักๆใส่กันแบบคนฟังถึงขั้นอิจฉา ก็สายลมอะเหมือนเด็กมัธยมต้นที่ไหน สูงหุ่นดีกล้ามเนี้ยเป็นมัดๆหน้าตาหล่อเหลาฉายแววมาตั้งแต่เล็กๆ สุขุม เคร่งขรึม แต่อ่อนโยนกับหนูน้อยที่สุด

บรืน~บรืน~บรืน

รถมอไซสีดำเท่ห์ๆล้อใหญ่ราคาเฉียดล้านที่สายลมเก็บเงินซื้อเอง ด้วยความที่ดูดีมีหน้าตาเป็นอาวุธสายลมใส่ชุดไหนก็ดูดีขับขี่อะไรก็ดูเท่ห์ จนเพื่อนๆของหนูน้อยเองอยากเข้าไปเตาะหลายต่อหลายครั้งแต่หนูน้อยก็หวงเลยไม่มีใครกล้า

"ไหนบอกจะโทรหาลม เลิกนานแล้วหรอ"หมวดกันน็อคใบเล็กถูกสวมเข้าที่หัวทุย พร้อมกับร่างบางที่สมส่วนถูกอุ้มให้ไปนั่งบนรถ เสื้อแขนยาวถูกพันรอบเอวกันโป๊ แต่ก่อนที่สายลมจะขึ้นคร่อมแล้วขับ คำถามที่มาพร้อมกับคำแนะนำทำให้หนูน้อยแทบร้องไห้

"ทะเลาะกับอาเตอร์มาหรอตาบวมเชียว พักไหมหนูน้อยมันเหนื่อยนะกับการที่เราวิ่งตามแล้วเค้าไม่เห็นคุณค่าของตัวเราเลย"