"ทะเลาะกับอาเตอร์มาหรอตาบวมเชียว พักไหมหนูน้อยมันเหนื่อยนะกับการที่เราวิ่งตามแล้วเค้าไม่เห็นคุณค่าของตัวเราเลย"
ปากบางเม้มขึ้นจนเป็นเส้นตรงน้ำตาไหลพร้าวอย่างสุดที่จะกลั้นเมื่อน้องชายสุดที่รักพูดให้เธอคิด จะให้พักได้ยังไงในเมื่อใจมันมูฟออนไม่ได้เลย ยิ่งพยายามห่างยิ่งพยายามทำเป็นไม่สนมีแต่ตัวเธอเองที่ทรมาน ทรมานเพราะคิดถึง
"อย่าร้องไห้ลมแค่แนะนำเอง ลมก็ไม่เข้าใจความรักหรอกว่ามันเป็นยังไง แต่ลมรักหนูน้อยรักพี่สาวของลม ไม่พร้อมพักก็ไม่เป็นไรลมจะอยู่ข้างๆให้กำลังใจเองนะ"หัวทุยถูกคว้าให้มาซบอกหนูน้อยปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาด้วยความเหนื่อย
"ฮึก หนูน้อยขอโทษที่ทำให้ไม่สบายใจไปด้วย ฮึก เค้าขอโทษ"ใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาซบลงที่อกแกร่งของน้อยชาย แขนล่ำโอบกอดพี่สาวด้วยความรัก รักจนไม่อยากเห็นหนูน้อยต้องร้องไห้บ่อยๆ รักจนอยากเจ็บและทุกข์ใจแทน สายลมปลอบร่างบางเพียงครู่แล้วพากลับไปพักผ่อนที่บ้าน
บ้านอ
