ภายในตัวเมืองเฟิ่งหวงอันห่างไกลจากวัดฉือหนิง
สตรีผู้ถูกฉุดคร่ากำลังเดินยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่บุรุษผู้ฉุดคร่าทำได้เพียงเดินเคียงข้างด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ภายในอกพลุ่งพล่าน
เดิมทีตัวเมืองแห่งนี้ต้องใช้รถม้าขับเคลื่อนเดินทางเกือบสองวัน แต่ด้วยพลังลมปราณที่แข็งแกร่งและวิชาตัวเบาที่ล้ำเลิศของหยางเหอจิน เขาจึงพุ่งทะยานเหาะเหินเดินอากาศ พาซูเจินมาจนถึงตลาดอันคึกคักภายในเวลาไม่กี่ชั่วยามก็เท่านั้น
ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะคนตัวโตที่แบกคนตัวเล็กเอาไว้บนบ่า ได้ยินแต่เสียงกระซิบกังวานใสที่ข้างหู ด้วยน้ำเสียงออดอ้อนว่า
ห้ามหยุด! ไปทางนั้น! ไปอีก! ข้าอยากไปเที่ยว! ข้าอยากเปิดหูเปิดตาเหลือเกิน! ตบท้ายด้วยคำว่า พี่ชายคนงาม!
ดูเถิดดูนาง! หน้าอกแค่เริ่มตั้งเต้าก็หัดเอาใจล่อลวงถึงเพียงนี้!
หากเขาทนไม่ได้ขึ้นมา วิญญาณของท่านอาจารย์ซูหยางคงตามมาหักคอเขาเป็นแน่!
ซูเจินกำลังอารมณ์ดียิ่งนัก นางเดินไ
