“เจ้ามีนามว่าหนิงเหมยหรือ?” พระองค์ถามขึ้นด้วยสุรเสียงดุจเดิม ทั้งทุ้มทั้งนุ่มให้ความรู้สึกยากสงบใจแก่ผู้รับฟัง
“เพคะ” หนิงเหมยเริ่มตัวสั่นยากควบคุม ปลายนิ้วแผ่วร้อนที่แตะปลายคางของนางให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกจับขั้วหัวใจ
“เจ้าแซ่หนิงหรือ?”
“เพคะ”
“บิดา มารดา ของเจ้าเป็นใคร? พวกเขาเดินทางมากับเจ้าหรือไม่?”
คำถามของฮ่องเต้คงไม่แคล้วรับสตรีนางนี้เป็นพระสนมแน่แล้ว ขันทีและนางกำนัลที่ด่าทอหนิงเหมยเมื่อครู่นึกระแวงขึ้นมา พวกเขาเริ่มเหลือบตามองกันอย่างหวาดผวา หัวบนบ่าเริ่มไม่ปลอดภัยเสียแล้วกระมัง
“ทูลฝ่าบาท บิดาของหม่อมฉันมีนามว่าหลิ่งหมิง มารดามีนามว่าหนิงเยว่ซินเพคะ พวกท่านทั้งสองมิได้เดินทางมาด้วยกับหม่อมฉันหรอกเพคะ” หนิงเหมยตอบคำตามจริง
หากนางมีบิดามารดาร่วมเดินทางมาด้วยและอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาตรงนี้ ฮ่องเต้จะขอนางจากพวกเขาหรือไร? นางไม่ต้องการนะ!
สีพระพักตร์ของเฟยหลงจวิ้นฮ่องเต้เร
