เกลียดตัวกินไข่ 25++
1525 Words
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่คะคุณแม่...ทำไมเขาดูเกลียดเราขนาดนั้นคะ?”
พอพามารดาเข้ามาพักที่ห้องแล้ว เกวรินทร์ก็อดที่จะถามถึงเรื่องบาดหมางใจระหว่างมารดาและอังเดรไม่ได้เพราะตลอดเวลานั้นเธอไม่เคยรู้เลยว่ามีปัญหาอะไรเกิดขึ้นอังเดรถึงออกจากบ้านไปถึง 20 ปี
“ไม่มีอะไรหรอก ลูกไปพักเถอะพรุ่งนี้ต้องไปที่งานแต่เช้า”
และคุณเกศรินก็ไม่คิดบอก ก่อนจะบอกให้เกวรินทร์ไปพัก เพราะเธอเองก็เหนื่อยเกินจะทนอยู่แล้วตอนนี้
ส่วนเกวรินทร์พอเห็นท่าทางเหนื่อยล้าของมารดาก็ตัดสินใจไม่เซ้าซี้เดินกลับออกไปแต่ก็ไม่วายหันไปมองที่หน้าห้องของอังเดรอย่างโกรธเคืองก่อนจะเดินไปยังห้องของเธอที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องของเขา
ตกดึก อังเดรที่ดื่มอย่างหนักจนแทบเดินตรงไม่ได้ก็ลุกเดินออกมาจากห้อง เมื่อต้องการแอลกอฮอร์เพิ่ม
“นี่เธอ...ปายเอาเหล้ามาให้หน่อย...”
เสียงอันเมามายบอกขึ้นเมื่อมองไปเจอร่างเล็กเดินอยู่ไม่ไกล และด้วยความเมาทำให้เขามองไม่ชัดว่าใครกันที่เดินอยู่เลยอดสั่งขึ้นไม่ได้เพราะคิดว่าเป็นหนึ่งในคนรับใช้ของที่นี่
“มีขาก็เดินไปเองสิ!”
เกวรินทร์บอกขึ้นด้วยท่าทีไม่พอใจเมื่อเธอคิดว่าเขาคงเห็นเธอเป็นคนรับใช้ก่อนจะรีบเดินตรงไปที่ห้องของตนเอง ส่วนอังเดรที่เมาจนแทบไม่รู้เรื่องเดินตรงเข้ามาหาคนที่กำลังหนี ก่อนจะหยุดลงที่หน้าห้องๆหนึ่งซึ่งมันเป็นห้องนอนของคุณเกศริน และเขาก็ทำในสิ่งที่เกวรินทร์ไม่คาดคิด เพราะดันเปลี่ยนเป้าเดินไปทุบประตูห้องนอนของมารดาเธอแทน
ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ
“เปิดประตู...ไปเอาเหล้ามาให้หน่อยยยยย”
ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ
อังเดรเอามือทุบประตูแล้วบอกให้คนในห้องไปเอาเหล้ามาให้เขา ทำเอาเกวรินทร์ที่หันกลับมามองถึงกับตกใจรีบวิ่งตรงมาหาเขา เพราะมารดาของเธอพึ่งทานยานอนหลับแล้วพักผ่อนไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเอง
“อ๊ายยยย อีตาบ้า! จะทำอะไรห๊ะ! เหล้าอยู่ข้างล่างโน่น!! จะมาเคาะห้องนี้ทำไมห๊ะ!”
เธอบอกออกมาเสียงไม่ดังนักพร้อมวิ่งเข้ามาบังประตูเอาไว้กันไม่ให้เขาทุบมันอีกรอบ
“อาราย...งั้นก็ไปเอามาสิวะ!!! ไปเอามา...เอิ๊ก!”
“พูดไม่รู้เรื่องรึไงห๊ะ!!! มีขาก็เดินไปเอา...อึ๊!? อื้อๆๆๆๆ”
ปากเล็กที่กำลังพูดถูกปิดลงเมื่ออังเดรรู้สึกรำคาญและด้วยความเมาทำให้เขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคือคนที่เขาคิดเกลียด และด้วยร่างกายกำยำแถมยังมีขนาดที่แตกต่างกันอย่างมากมาย มือที่ยกขึ้นทุบตีเขากลับถูกกำเขาไว้แน่นจนเกวรินทร์ไร้ทางขัดขืน
กึด!
“อ๊ะ! อื้อ...กล้ามากนะที่ทำร้ายฉัน”
“อ๊ายยยย ปล่อยฉันนะคุณ! อ๊ายยย ปล่อยฉัน! ช่วยด้วย! ใครอยู่แถวนี้บ้าง! อ๊ายยย”
ขณะที่เริ่มดุนดันเรียวลิ้นสากเข้าไปในปากเล็ก เกวรินทร์ที่ยังมีสติรีบอ้าปากงับเอาลิ้นของเขาเต็มแรง จนอังเดรที่เจ็บรีบถอนจูบออกมา และแทนที่เขาจะปล่อยแต่เขากลับจับร่างเล็กแล้วลากให้เดินตามเขาไปที่ห้องของเขาแทนเสียอย่างนั้น ทำเอาเกวรินทร์ที่ทั้งตกใจทั้งกลัวรีบตะโกนขอให้คนช่วย แต่ด้วยตอนนี้ก็เที่ยงคืนกว่าๆแล้ว คนรับใช้ก็คงนอนหลับอยู่เรือนหลังบ้านกันหมด ส่วนคนเดียวที่จะช่วยเธอได้อย่างคุณเกศรินก็ดันกินยานอนหลับเข้าไปอีก
แกร็ก!
พลั๊ก!!
“โอ๊ย!!
ปัง!!
อังเดรลากเธอมาจนถึงห้องของเขา ก่อนจะเปิดประตูแล้วเหวี่ยงร่างเล็กลงไปที่พื้นห้องอย่างไม่ใยดี แล้วปิดประตูห้องเสียงดังสนั่น
“กล้ามากที่กัดฉัน”
เขาบอกขึ้นพร้อมกับพยายามจ้องมองคนตรงหน้าผ่านแสงไฟสลัว เมื่อเกือบสร่างเมาเพราะความเจ็บ
“ฉัน...ขอโทษ...ฉันเป็นน้องสาวของคุณนะ...คุณเกลียดฉันมาก คุณ...แค่เมา...ขอร้อง อย่าทำอะไรฉันเลยนะ”
เสียงอันสั่นเทาด้วยความกลัวพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้อย่างขอร้อง แต่อังเดรขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ
“ฉันไม่เคยมีน้องสาว”
“อ๊ายยยยย!!!!!”
พูดจบเข้าก็กระโจนเข้าหาเกวรินทร์ทันที ทำเอาเกวรินทร์ถึงกับร้องเสียงหลงปัดป้องเขาเป็นพัลวัน แต่ก็ไร้ผลเมื่ออังเดรจับแขนของเธอกดไว้บนพื้นแน่น ก่อนจะตามมาด้วยจูบร้อนแรงตามเนื้อนวลสาว หนวดเครารกรุงรังทำให้เกวรินทร์รู้สึกเจ็บแสบไปหมด เด็กสาวที่หมดแรงขัดขืนได้แต่สะอื้นไห้กับความผิดพลาดในครั้งนี้ของตัวเอง
“พอเถอะ ฮือๆๆ คุณกำลังทำเรื่องผิด ฮือๆๆ พอเถอะนะ ฮือๆๆ”
เสียงสะอื้นไห้ไม่ได้ทำให้อังเดรหยุดลุกลามร่างเล็กเลยสักนิด เมื่อความอ่อนเยาว์และหอมหวานทำให้เขาค่อยๆด่ำลึกลงไปในห้วงสวาทมากขึ้นเรื่อยๆ ความกลัดมันที่มีมากมายและไม่ได้ปลดปล่อยมาร่วมอาทิตย์เพราะพึ่งออกจากเหมืองขุดก็ได้ยินข่าวร้ายทำให้ยากที่เขาจะหยุดตัวเองได้
“ขอร้อง...ฮือๆๆๆ คุณแม่ช่วยเกวด้วย ฮือๆๆ คุณพ่อคะ ช่วยเกวที ฮือๆๆ”
เสียงอันอ่อนแรงเฝ้าร้องขอความช่วยเหลือที่เธอเองก็รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ไม่นานชุดที่เธอใส่อยู่ก็ถูกเขาดึงทิ้งขาดวิ่นไม่มีชิ้นดี ก่อนจะตามมาด้วยการดุนดันความใหญ่โตเข้าไปในกลางกายสาวที่ไม่เคยมีใครได้แตะต้อง
สวบ...ปึก...
ไม่ได้...ฮึ่ม...
อังเดรที่พยายามดันเอ็นใหญ่เข้าไปแต่ก็ยากด้วยขนาดต่างกันมากมายจนเขาต้องยอมถอยออกมา และเขาก็ทำให้เกวรินทร์โล่งใจได้ไม่นาน เพราะเขากลับเข้ามาใหม่ด้วยความรุนแรงจาบจ้วง
สวบ!!!
“อ๊ะ!! อ๊ายยยยย ฮือๆๆ เจ็บ!!! ไม่นะ ฮือๆๆ ฉันเจ็บ ฮือๆๆๆ พอแล้ว อ๊ะ!! พอก่อน ฮือๆๆ พะ...พอ”
สวบ! สวบ! สวบ! สวบ!...
เหมือนสวรรค์แกล้ง เมื่อยิ่งห้ามเหมือนกับว่าเขายิ่งเพิ่มแรงกระแทกสอดใส่จนเกวรินทร์ที่เจ็บจุกและทั้งเจ็บแสบปวดร้าวไปทั้งกลางกายสาวที่ถูกรุกรานได้แต่กัดฟันแน่นเมื่อนี่เป็นครั้งแรกของเธอ ความบริสุทธิ์ที่คิดว่าจะเก็บเอาไว้ให้คนที่รักกลับถูกเขาทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี
จากนั้นบทรักอันแสนทรมานก็ถูกสาดใส่เกวรินทร์ไม่หยุดไม่หย่อน จากที่เจ็บปวดมากมายก็เริ่มชาและเริ่มมีความรู้สึกเสียวกระสันเกิดขึ้นมาบ้างแต่แค่แปปเดียวความเจ็บก็เข้าแทนที่อยู่อย่างนั้น
ส่วนอังเดร เมื่อได้เชยชิมเขาก็ยิ่งด่ำลึกเพราะความหอมหวานและสดใหม่ของเธอทำให้เขาเสียวกระสันจนแทบจะปลดปล่อยออกมา แต่ด้วยประสบการณ์อันช่ำชองและโชกโชนทำให้เขาสามารถกระหน่ำรักร่างเล็กได้อย่างยาวนาน จนกระทั่งสุดท้ายเขาก็หลับลงหลังจากที่ปลดปล่อยเรียบร้อยแล้ว
พลั๊ก!
“ฮึก...ฮือๆๆๆ คนเลว อ๊ะ! โอ๊ย...ฮือๆๆ ไอ้ชั่ว...ฉันเกลียดแก...ฮือๆๆๆ”
พอเห็นว่าเขาหลับคาอกของเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เกวรินทร์ก็ค่อยๆผลักเขาออกจากร่างของเธอ แต่แค่ขยับนิดเดียวเธอก็ปวดร้าวไปทั้งร่างกาย น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลลงอาบแก้ม เธอเสียใจและช้ำใจกับสิ่งที่ได้เจอในวันนี้
เกวรินทร์ค่อยๆพยุงร่างกายอันบอบช้ำลุกขึ้นพร้อมกับเอื้อมไปเก็บชุดที่กลายเป็นเศษผ้าของเธอแล้วค่อยๆเดินออกไป ทุกย่างก้าวเหมือนกับว่าเธอกำลังเดินอยู่บนพื้นหนามแหลม เมื่อมันเจ็บปวดจนเธอแทบเดินต่อไปไม่ไหว ไม่นานเธอก็เดินเข้าห้องนอนของเธอไป
“ไม่จริง...”
ป้าชม้อยที่เป็นห่วงอังเดรว่าจะดื่มหนักจนเกินไปเลยอดไม่ได้ที่จะกลับมาดู และภาพตรงหน้าที่เห็นคือร่างกายอันยับเยินของเกวรินทร์เดินออกมาจากห้องนอนของอังเดร ทำเอาร่างอวบแทบทรุดแต่ดีที่จับราวบันไดเอาไว้แน่น
“คุณหนูทำอะไรลงไป...”
เธอได้แต่มองไปที่ประตูห้องของเกวรินทร์ที่พึ่งปิดลงอย่างรู้สึกสงสาร เพราะเด็กสาวคนนั้นเธอเองก็เห็นมาตั้งแต่เกิด เกวรินทร์เป็นเด็กดีมากและเป็นที่รักของคนในบ้าน แล้วอย่างนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเกิดคุณเกศรินรู้เข้า...
- Writer
