บ่วงรักกับดักนายหัว

อย่างน้อยก็ได้หอมได้กอด

    "ค่ะพี่สนตามสบายค่ะ งั้นบัวขอตัวนะคะ" บัวบุษบากลับไปที่บ้านต้นไม้และเดินขึ้นบันไดผลักประตูเข้าไปด้านในซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่นายหัวหนุ่มกำลังเปลี่ยนผ้าขาวม้ามาเป็นใส่กางเกงทำให้บัวทันได้เห็นผู้ชายเปลือยต่อหน้าครั้งแรก

    "ว้าย พี่โต"

    "เอ๊ย บัว"

    ต่างฝ่ายต่างก็ตกใจ บัวตกใจรีบหันหลังให้ ส่วนโตมรเองก็แค่ตกใจเสียงบัวแต่ก็ไม่ได้ตื่นเต้นอับอายที่บัวเห็นตนเองเปลือยแต่อย่างใดกลับรู้สึกขำที่บัวตกใจจนทำอะไรไม่ถูกมากกว่า

    "พี่แต่งตัวก่อนแล้วกันนะคะเดี๋ยวบัวลงไปรอพี่ข้างล่างค่ะ" บัวละล่ำละลักบอกนายหัวโตมร

    "ไม่ต้องลงไปหรอกพี่เสร็จแล้ว บัวจะอายทำไมเดี๋ยวก็ต้องเห็น พี่ไม่ได้คิดปกปิดปิดบังอะไร" โตมรแกล้งพูดให้บัวอาย

    "แต่งตัวเรียบร้อยแล้วยังคะบัวจะได้หันไปค่ะ" บัวร้องถามขณะยืนหันหลังหลับตาให้โตมรอยู่

    นายหัวโตมรไม่พูดอะไร แต่เข้าไปโอบกอดทางด้านหลังของบัวไว้แล้วก้มลงหอมแก้มบัวทั้งสองข้างอย่างรวดเร็ว

    "แหม แก้มแฟนพี่นี่หอมจังเลยนะ ชื่นใจจังได้กลิ่นแป้งเด็กด้วย"

    "พี่โต ทำอะไรคะ ไหนบอกจะไม่ทำอะไรบัวให้เสียหายไงคะ" บัวรีบลืมตาและหันมาต่อว่าด้วยความโกรธและอายทันที

    "แล้วพี่ทำอะไรเสียหาย พี่ยังไม่ได้ปล้ำทำเมียเสียหน่อย" โตมรโต้แย้ง

    "แต่พี่โต…"

    "พี่หอมบัวนะเหรอ พี่ก็แค่หอมเองนะเป็นแฟนกันตั้งหลายเดือนแล้วยังไม่เคยได้หอมแก้ม จับไม้จับมือกันเลย พี่อยากใช้สิทธิ์แฟนบ้างผิดตรงไหน" โตมรว่าบัวอย่างตัดพ้อ

    "แต่บัวไม่ได้ยอมให้พี่หอมนะ ไหนพี่บอกว่าถ้าบัวไม่ยอมพี่จะไม่บังคับ" บัวเถียงนายหัวโตมร

    "ที่บอกว่าไม่บังคับนั้นมันคือการปล้ำบัวแบบปล้ำทำเมียต่างหากล่ะ" โตมรพูดแก้

    "พี่โต ไอ้คนเจ้าเล่ห์ บัวจะกลับแล้วค่ะกับข้าววางอยู่บนโต๊ะ" บัวพูดด้วยความอับอายและเถียงไม่ชนะโตมรจึงพาลพาให้หงุดหงิด

    "เอ๊ย เดี๋ยวพี่ยังไม่ให้กลับ ยังไม่ได้กินข้าวเลยจะกลับได้ยังไงมานี่เลยมานั่งนี่" โตมรจับแขนบัวไว้แล้วออกแรงรั้งตัวบัวให้นั่งลงที่โต๊ะกินข้าวริมหน้าต่าง บัวเองยังคงหน้าบึ้งไม่พอใจที่นายหัวขโมยหอมแก้มตนเอง

    "เอาละๆ พี่ขอโทษที่หอมก่อนได้รับอนุญาต ต่อไปถ้าจะหอมก็จะขออนุญาตก่อนดีไหม กินข้าวเถอะวันนี้พี่ทั้งร้อนทั้งเหนื่อยหิวมากเลย บัวทำอะไรมาให้พี่กินบ้างครับ" นายหัวพูดขอโทษเพื่อตัดบทอ้างความหิวและเปลี่ยนเรื่องถามถึงกับข้าวแทน แต่บัวเองยังคงทำหน้านิ่งๆ พร้อมกับบอกว่าทำอะไรมาให้นายหัวกินบ้าง

    "กับข้าวมีสามอย่างค่ะ แกงส้มดอกแค หมูสามชั้นทอดน้ำปลา ใบเหลียงผัดไข่ แม่ฝากขนมบัวลอยเผือกมาให้ด้วยค่ะพอดีวันนี้แม่ทำขาย" บัวบอกนายหัวสีหน้าเรียบเป็นปกติยังคงแฝงความไม่พอใจที่โดนขโมยหอมแก้ม

    "ยังโกรธพี่อยู่อีกเหรออึหึคนดี ทำหน้าแบบนี้พี่จะกินข้าวลงหรือเปล่าล่ะเนี่ย" นายหัวโตมรพูดเหย้าคนสวยของเขา

    "กินข้าวเถอะค่ะ มัวแต่พูดได้เป็นลมพอดี นี่ค่ะบัวตักกับข้าวให้" บัวเห็นว่าตนเองทำหน้าไม่ดีพาลพาทำให้นายหัวกินข้าวไม่ลงจึงรีบปรับสีหน้าและตักกับข้าวให้นายหัว

    เมื่อนายหัวหนุ่มเห็นดังนั้นก็ลงมือรับประทานอาหารจนหมด ตบท้ายด้วยของหวานฝีมือว่าที่แม่ยาย พอหนังท้องตึงมากเข้าหนังตาก็เริ่มหย่อน นายหัวหนุ่มจึงเดินอ้อมโต๊ะกินข้าวไปล้มตัวลงบนที่นอนฝั่งบัวก็จัดแจงเก็บโต๊ะและปิ่นโตจนเสร็จ

    "พี่โตค่ะงั้นพี่โตนอนพักนะคะ บัวกลับบ้านก่อนนะคะ" บัวบุษบาเก็บโต๊ะเก็บปิ่นโตเสร็จก็กล่าวลาจะกลับบ้าน แต่โตมรก็คว้าข้อมือบัวไว้และออกแรงกระตุกเบาๆทำให้บัวเสียหลักล้มลงไปบนร่างหนาของนายหัวที่นอนอยู่บนที่นอน

    "อย่าเพิ่งกลับเลยนะ นอนเล่นให้ข้าวเรียงเม็ดก่อนพี่ไม่ทำอะไรบัวหรอก นะครับพี่อยากนอนหลับตาพักเอาแรงสักครู่ เดี๋ยวพี่ก็ต้องเข้าไปในฟาร์มดูคนงานรีดนมโคต่อ" นายหัวพูดพร้อมกับดันร่างบางของสาวน้อยคนสวยนอนลงแนบชิดอกกว้างของตนเอง

    "แต่ว่าบัว...."

    "ไม่มีแต่ ถ้าไม่หยุดพูดพี่หายง่วงพี่อยากทำอย่างอื่นขึ้นมาพี่ไม่รับรองความปลอดภัยนะบัว" นายหัวโตมรพูดข่มขู่ ทำให้บัวเงียบเสียงโดยอัตโนมัตินอนฟังเสียงลมหายใจเข้าออกของนายหัวหนุ่มจนทำให้ตัวบัวเองเผลอหลับไปด้วย เพราะเมื่อเช้าบัวตื่นตั้งแต่ตีห้าไปช่วยแม่จ่ายตลาด จะแตกต่างกันตรงที่นายหัวหนุ่มแกล้งหลับแต่แม่คนสวยของนายหัวนั้นหลับจริง

    "หลับเสียละ" นายหัวพูดเบาๆ พร้อมกับค่อยๆ ตะแคงหันมามองคนสวยในอ้อมแขน นายหัวมองริมฝีปากอิ่มอย่างอดใจไว้ไม่ไหวเลยก้มลงจูบปากอิ่มอย่างแผ่วเบาด้วยกลัวบัวจะตื่น มองไล่ลงมาตรงเนินหน้าอกสวยที่เขารู้ดีว่าสองก้อนนั้นมันเต็มไม้เต็มมือเพียงใด ภาพจำตั้งแต่ในงานเกษตรแฟร์คราวนั้นที่ชนกันกับบัวบุษบาผุดขึ้นมาในมโนนึกของนายหัว

    "บัวจ๋าพี่ตื่นแล้วจ้ะ พี่ตื่นไปทุกส่วนของร่างกายโดยเฉพาะอวัยวะส่วนกลางของพี่มันตื่นมาก พี่ต้องรีบลุกขึ้นก่อนแล้วละคนดีไม่งั้นพี่คงได้เมียได้ลูกบนบ้านต้นไม้นี่แหละครับ" นายหัวพูดตัดพ้อกับคนสวยที่กำลังนอนหลับสบายอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว

    นายหัวลุกขึ้นอย่างแผ่วเบาเดินลงมาด้านล่างของบ้านต้นไม้พร้อมกับร้องเรียกนายสนให้มาหา

    "ไอ้สนมึงบอกคนงานหน่อยวันนี้หญ้าแปลงนี้ยังไม่ต้องเอารถมาตัด เปลี่ยนไปเป็นแปลงด้านหน้าฟาร์มแทน แปลงนี้ไว้เป็นพรุ่งนี้แทนก็แล้วกัน"

    "อ้าวทำไมละครับนายก็นายเป็นคนสั่งเองว่าแปลงนี้ต้องตัดวันนี้บ่ายไงครับ"

    "ก็กูเปลี่ยนใจแล้วไง"

    "ก็นั้นไงครับนาย ทำไมนายถึงเปลี่ยนใจละครับ"

    "ไอ้สน ไอ้นี่ ก็บัวนอนหลับอยู่บนบ้านเอารถมาตัดหญ้าตรงนี้เดี๋ยวเขาก็ตื่น"

    "อ๋อๆ คุณบัวหลับ"

    "เออบัวหลับอยู่ แล้วมึงจะไปได้แล้วยังไอ้สน"

    "ครับนาย อีกหนึ่งคำถาม นายทำอะไรคุณบัวเขาครับถึงได้หลับกลางวันแบบนี้" สนยังไม่ยอมจบ

    "ไอ้สน ไอ้เวรเดี๋ยวกูแตะ กูไม่ได้ทำอะไรเขาทั้งนั้นแหละ ยังไม่ได้ทำ เข้าใจหรือเปล่าวะ" โตมรบอกสนอย่างหงุดหงิดใจ

    "เข้าใจครับ คืออยากทำแต่ยังไม่ได้ทำเลยหงุดหงิด" 

    "ไอ้สน ไอ้เวรวอนโดนตีนมึงนะ ไปสิวะไปบอกคนงาน" โตมรดุสนพร้อมกับไล่ส่ง หงุดหงิดที่นายสนรู้ทันความคิดตนเอง

    "เออกูอยากได้ อยากทำแล้วจะทำไงให้ได้วะกู ก็เขาไม่ยอมกู เอาวะทีละขั้นอย่างน้อยวันนี้ก็ได้กอดได้หอมแล้วละวะ น้ำหยดลงหินหินยังกร่อน" โตมรคิดอย่างวางแผนการเอาไว้ อย่างไรเสียบัวบุษบาก็ไม่ทันชั้นเชิงของนายหัวผู้มากประสบการณ์อย่างเขาไปได้หรอก