อยากจะแนบชิด VS.เริ่มมีใจ

1243 Words

“อาบให้หน่อยสิ พี่เหนื่อยจังขี้เกียจอาบเอง” โตมรอ้อนบัวพร้อมกับขโมยหอมแก้มสาว “อาบเองสิคะไม่ใช่เด็กน้อยเสียหน่อย ตัวโตเสียขนาดนี้” บัวบ่นโตมรอย่างเขินๆ “ก็รู้แล้วก็ไม่ใช่เด็กน้อย ไม่อย่างนั้นอะไรๆ จะโตขนาดนี้เหรอ” โตมรว่าแล้วก็จับมือของบัวมาวางที่เป้ากางเกงของตนเอง “ว้าย นายหัวโตมรจะทำอะไรคะ บัวไม่เล่นนะคะ” บัวร้องขึ้นด้วยความตกใจ ทำหน้าเลิกลักตกใจอีกทั้งยังอายจนหน้าแดงวางหน้าไม่ถูกและรีบดึงมือออก “แค่นี้ต้องอายด้วยเหรอบัว ตอนพี่อยู่เมืองนอกนะผู้หญิงอายุสิบสี่สิบห้านี่เขามีอะไรกับแฟนกันแล้วนะ บัวสิบแปดจะสิบเก้าแล้วนะมีแฟนแล้วจะอายทำไม” โตมรพูดเปรียบเทียบเอาแต่ได้ “ก็นั่นมันเมืองนอกค่ะ และบัวก็ไม่ใช่ฝรั่งด้วย ถ้านายหัวไม่รักษาสัญญาบัวจะกลับบ้านจะไม่มาหานายหัวอีก” บัวเถียงและแสดงอาการโกรธจริงจัง “แต่บัวกับพี่เราเป็นแฟนกันนะ ตั้งแต่พี่คบกับบัวพี่ไม่เคยทำเรื่องอย่างว่ากับใครเลยนะรอบัวอยู่คนเดียว บัวไม่เห็นใจพี่บ้างเหรอ” โตมรพูดตัดพ้อบัว “แต่เรายังไม่ได้แต่งงานกัน ยังไม่ถึงเวลาบัวยังเรียนไม่จบ” “งั้นก็แต่งงานกันก็ได้ แต่งงานแล้วก็เรียนต่อได้” “แต่บัวกลัว” “บัวจะกลัวอะไรอีกละ ก็พี่บอกอยู่ว่าจะให้แม่ไปขอ” “บัวกลัวท้อง ท้องตั้งแต่ยังเรียนไม่จบมันไม่ใช่เรื่องสนุกหรอกนะคะ” “อ๋อ ถ้าพี่ป้องกันไม่ให้ท้องก่อนเรียนจบก็แสดงว่าบัวจะยอมเป็นของพี่ใช่มั้ย” นายหัวถามอย่างมีความหวัง “ไม่ค่ะ บัวยังไม่พร้อมค่ะ” “อ้าว เออเว้ย ทำไมอีกละ แล้วเมื่อไหร่จะพร้อมล่ะบัว” โตมรถามเสียงออดๆ “รอบัวโตก่อนนะคะ นายหัวรอก่อนให้บัวปรับตัวหน่อยนะคะ” บัวอ้อนขอความเห็นใจโดยกอดเอวหนาไว้พร้อมกับหอมแก้มนายหัวเหมือนเด็กหอมแก้มพ่อเวลาอ้อนขอความเห็นใจเสียมากกว่าจะแสดงกิริยายั่วยวน แต่การกระทำแบบนี้ยิ่งทำให้นายหัวหนุ่มยิ่งเสียการควบคุม จึงรั้งเอวบางเข้ามาชิดลำตัวมากขึ้น พร้อมกับก้มลงประกบปากหนาลงไปที่ปากบางและบดจูบเสียเนิ่นนานจนบัวหายใจไม่ทันเหมือนจะทรงตัวไม่อยู่และเรียกเตือนสติให้นายหัวหนุ่มหยุดการกระทำ พี่โตพอก่อนค่ะ ปล่อยบัวก่อน บัวขอเวลาอีกสองปีได้ไหมถึงตอนนั้นถ้าเรายังคบกันอยู่บัวจะยอมนอนกับพี่แต่ตอนนี้ปล่อยบัวก่อนนะคะ” “อีกสองปีเลยเหรอ แต่พี่ว่าตอนนี้บัวก็โตมากแล้วนะครับ” นายหัวยังไม่ยอมจบ “ยังเด็กค่ะ บัวว่าบัวยังเด็ก” “เออ เด็กก็เด็ก อีกสองปี ห้ามเบี้ยวแล้วกัน ว่าแต่วันนี้พี่จะหาทางลงยังไงละเด็กน้อย” โตมรบ่นเสียงออดๆ “เออเว้ยชีวิตกู เวรกรรมอะไรของกูวะ เครื่องอัตโนมืออีกตามเคยกู” โตมรปล่อยร่างบางแล้วเดินบ่นพาตัวเองเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ สายน้ำเย็นๆคงพอจะช่วยดับความอยากและความร้อนที่อัดแน่นอยู่ข้างในลงได้บ้าง บัวมองตามร่างสูงที่เดินเข้าห้องน้ำไปด้วยหัวใจที่เต้นแรง แววตามีความซาบซึ้งใจที่นายหัวไม่บังคับฝืนใจตัวเองฉายออกมาอย่างเด่นชัด “คิดว่าจะไม่รอดเสียแล้วบัว นายหัวก็เป็นคนดีใช้ได้เลยนะเนี่ย” บัวคิดในใจ “อ้าวพี่โตแต่งตัวเสร็จแล้วเหรอคะ มานั่งตรงนี้สิคะเดี๋ยวบัวป้อนราดหน้า” บัวยิ้มหวานอย่างเอาใจยังนึกขอบคุณที่นายหัวไม่ทำอะไรตนเอง “ไม่ต้องมาอ้อนเลย ไม่ต้องมาทำน่ารักใส่พี่ ไม่รู้เหรอว่าไอ้ที่กำลังทำอยู่ กำลังทำให้ตัวเองตกเป็นเมียพี่เร็วขึ้น” นายหัวพูดอย่างหงุดหงิดใจ ทำให้บัวแสดงสีหน้าตกใจและหยุดการกระทำอย่างฉับพลัน “งั้นพี่โตกินเองนะคะ” บัววางช้อนที่ตักราดหน้าป้อนนายหัวลงทันที “ก็ป้อนสิ ป้อนต่อพี่กำลังเมื่อยพอดี” โตมรเริ่มพาลหาเรื่อง “ตกลงจะเอายังไงละคะให้ป้อนมั้ยคะ” บัวถามด้วยความไม่มั่นใจ ป้อน แต่อยากได้อย่างอื่นด้วย” “ก็บอกแล้วไงคะรอบัวโตก่อน เออ ว่าแต่พี่ทำงานต่อหรือเปล่าคะช่วงบ่าย วันนี้จะสอนบัวว่ายน้ำใช่ไหมคะ” บัวรีบถามเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “สอน แต่พี่จะเข้าไปสั่งงานคนงานก่อนเดี๋ยวพี่กลับมาพาไปสอนที่ลำธารหลังบ้าน” “ค่ะ บัวรอที่บ้านนะคะ” บัวรับคำและยิ้มหวานให้นายหัว “ยิ้มหวานขนาดนี้ ไหนมาให้ชื่นใจหน่อย” โตมรพูดอมยิ้มอย่างหวังผลว่าบัวจะใจอ่อน “ชื่นใจแบบไหนละคะ หอมได้ จูบได้แต่ไม่ยอมเป็นเมียก่อนนะคะ” บัวต่อรองอย่างใสซื่อไร้มายา จนนายหัวอดใจไม่ไหวเป็นฝ่ายเข้าไปหอมแก้มสาวเสียเอง “นี่แนะ หอมเสียเลยชื่นใจแบบนี้ก่อน อีกสองปีค่อยเอาทำเมียครับ” โตมรพูดและยิ้มกรุ้มกริ่ม บัวมองหน้านายหัวอย่างเขินอาย “รีบกินให้เสร็จสิคะจะได้รีบไปสั่งงานคนงาน บัวอยากเรียนว่ายน้ำแล้ว” บัวพูดแก้เขิน “ครับ ว่าแต่เอาชุดว่ายน้ำชุดที่พี่ซื้อให้มาหรือเปล่า” “ค่ะ เอามาค่ะ” “งั้นรอพี่แป๊บนะ เดี๋ยวพี่รีบกลับมา” โตมรลงไปสั่งงานคนงานให้ทำงานแทนตนเอง เพื่อตัวเองจะได้มีเวลามาสอนบัวว่ายน้ำ นับเป็นโอกาสหนึ่งที่สามารถสร้างความใกล้ชิดให้เกิดขึ้นระหว่างตนเองกับบัวได้บัวเองก็เริ่มรู้สึกว่านายหัวหนุ่มไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไรตนเองก็เริ่มปรับตัวและเริ่มรู้สึกดีกับนายหัวแล้ว อย่างน้อยก็รู้สึกว่านายหัวจะไม่ทำอันตรายตนเอง เริ่มเชื่อใจและไว้วางใจในตัวนายหัวมากขึ้น นายหัวโตมรสั่งงานคนงานเสร็จ ก็กลับมาที่บ้านต้นไม้ช่วงบ่ายสามโมงแดดยังร้อนอยู่แต่ก็บ่ายเหมาะแก่การลงไปแช่น้ำในลำธาร แต่พอกลับมาถึงบ้านก็พบว่าบัวบุษบานอนหลับตาอยู่บนเตียงของตนเอง “บัวหลับเหรอครับ ตื่นได้แล้วพี่กลับมาแล้ว” นายหัวปลุกบัว บัวลืมตาตื่นขึ้นมาอย่าง งงๆอยู่ เพราะเผลอหลับไปอย่างไม่ได้ตั้งใจว่าจะนอนหลับ “พี่โต กลับมาแล้วเหรอคะบัวเผลอหลับไปค่ะ” “จ้ะพี่ติดงานเลยมาช้าหน่อย บัวยังไม่ตื่นเลยเดี๋ยวพี่จูบให้ตื่นเหมือนเจ้าชายจูบเจ้าหญิงดีไหมครับ” โตมรพูดหาทางค้ากำไร “ไม่ต้องค่ะบัวตื่นแล้ว อีกอย่างพี่โตไม่ได้เป็นเจ้าชายเสียหน่อยแต่เป็นคนเลี้ยงวัวต่างหากละคะ” บัวรีบปฏิเสธพร้อมกับพูดว่าโตมรยิ้มๆ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more