บ่วงรักกับดักนายหัว

รางวัลของครูสอนว่ายน้ำ

“ชักจะเอาใหญ่แล้วนะเรา กล้าว่าพี่เป็นเด็กเลี้ยงวัวเหรอ บอกไว้เลยพี่นะเจ้าของฟาร์มนะครับผม” โตมรรีบพูดแก้และข่มบัวทันที

“ค่ะ บัวรู้แล้วค่ะว่านายหัวโตมรรวยมาก ก ล้านตัวเลยค่ะ”

“รู้แล้วก็ดี ลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุดสิหรือจะให้พี่เปลี่ยนให้ละอึ”

“ไม่ต้องค่ะ บัวเปลี่ยนเองได้” บัวปฏิเสธและรีบลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำทันที

“อ้าวบัว ทำไมไม่ใส่ชุดว่ายน้ำชุดนั้นที่พี่ซื้อให้ ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นทำไมละครับ” โตมรถามด้วยความรู้สึกผิดหวัง

“ก็ว่ายน้ำในลำธารนะพี่โต ใครเขาใส่ชุดว่ายน้ำแบบนั้นกันละคะ ไม่ได้ว่ายน้ำในสระว่ายน้ำเสียหน่อย”

“ก็พี่นี่ไงที่บอกอยู่ว่าให้ใส่ชุดว่ายน้ำ”

“ไม่เอาค่ะบัวอาย คนงานอยู่กันเยอะแยะใส่ชุดว่ายน้ำแบบนั้นลงไปโป๊จะตายไปค่ะ”

“พี่มีชุดคลุมอาบน้ำใส่ไปได้ เดี๋ยวพี่หยิบให้ ส่วนคนงานพี่ไม่ให้มายุ่งแถวลำธารหรอกน่า ไปเปลี่ยนชุดไป ซื้อมาแล้วไม่ได้ใส่เสียดายเงิน”

“ก็ว่ายให้เป็นก่อนแล้วค่อยใส่ไม่ได้เหรอคะบัวอาย”

“อายใครอีก ก็บอกอยู่ว่าจะบอกไอ้สนให้มันไปบอกคนงานว่าห้ามไปแถวลำธารแล้วไงละครับ บัวจะอายอะไรใครอีกละหึ”

“ก็...บัวก็อายพี่นั่นแหละค่ะ” บัวรีบบอกนายหัว

“อายพี่ บัวจะอายทำไมอีกหน่อยก็ต้องเห็นกันอยู่ดี เอาอย่างนี้ไหมครับ พี่ใส่กางเกงในตัวเดียวเลยไม่โกง บัวเห็นของพี่ พี่เห็นของบัวแฟร์ออกพี่ไม่โกงดีไหมละ” นายหัวโตมรหัวเราะอย่างอารมณ์ดีและเสนอทางออกให้บัว สนุกมากมายเสียเหลือเกินที่ได้แกล้งให้บัวเขินจนหน้าแดง

“ไม่ค่ะ ไม่ต้องค่ะไม่ต้องใส่กางเกงในตัวเดียวนะคะ บัวว่าบัวไม่เรียนว่ายน้ำแล้วดีกว่าค่ะ” บัวรีบพูดอย่างรู้ทัน ไม่อยากเรียนว่ายน้ำแล้ว

“ไม่ได้ต้องเรียน บัวอย่ามัวโอ้เอ้ ใครๆ เขาก็ใส่กันชุดว่ายน้ำ อีกหน่อยก็ต้องใส่ไม่ใส่วันนี้วันหน้าก็ต้องใส่ เวลาว่ายน้ำในสระก็ต้องใส่อยู่แล้ว ประเดิมใส่ให้พี่ซึ่งเป็นคนซื้อชุดให้และเป็นคนสอนว่ายน้ำดูก่อน มันก็สมควรจะเป็นแบบนั้นอยู่แล้วนะบัว” นายหัวโตมรพูดให้เหตุผลและโน้มน้าวใจบัว

“ค่ะ ก็ได้ค่ะบัวใส่ก็ได้พี่หยิบเสื้อคลุมให้บัวหน่อยสิคะ” บัวยินยอมไปเปลี่ยนชุดว่ายน้ำ ส่วนนายหัวก็หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำตัวใหญ่ของตนเองส่งให้บัวสวมทับ

เมื่อจัดการเปลี่ยนชุดเรียบร้อยบัวและนายหัวโตมรก็เดินไปลำธารด้านหลังบ้านต้นไม้ของนายหัวหนุ่ม นายหัวถอดเสื้อยืดออกใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียวลงไปรอบัวในลำธารเป็นที่เรียบร้อย

“เอาบัวลงมาได้แล้วครับ ถอดเสื้อคลุมวางไว้ได้แล้ว” นายหัวเรียกบัวให้ลงมา หลังจากที่บัวยังคงยืนลังเลอยู่ตรงโขดหินใต้ต้นไม้ใหญ่

“ค่ะลงแล้ว พี่ขยับมาตรงน้ำตื้นๆ ก่อนซิคะ บัวตัวเตี้ยเดี๋ยวก็จมกันพอดี”

“ขยับมาตรงนี้ลึกแค่เอว เร็วๆ ลงมา” นายหัวเร่งบัวให้รีบลงมา

บัวถอดจึงถอดชุดคลุมวางไว้ที่โขดหิน เผยให้เห็นเรือนร่างอรชรสมส่วนและผิวขาวนวลแห่งวัยสาวที่ซ่อนอยู่ในชุดว่ายน้ำตัวสวย ค่อยๆ เดินลงน้ำไปหานายหัวโตมร

“ดีมากครับ ขาว ฮึมจัง” นายหัวหนุ่มเผลอพูดออกมาอย่างลืมตัวเสียงเบาเหมือนกับคนละเมอ

“อะไรนะคะ พี่โตว่าอะไรนะ” บัวถามซ้ำเพราะได้ยินไม่ค่อยถนัด

“อ๋อ..พี่บอกว่า เดี๋ยวพี่จะสอนบัวให้ลอยตัวในน้ำเป็น ต้องปล่อยตัวตามสบายก่อน และลองฝึกกลั้นหายใจ และกำหนดลมหายใจก่อน มาบัวลองตีน้ำและทรงตัวดูก่อน ไม่ต้องกลัวพี่จะอยู่ใกล้ๆ”

บัวทำตามสิ่งที่โตมรสอน ฝึกพยุงตัวและเล่นน้ำจนเพลินว่ายออกไปไกลจนถึงตรงกลางลำธารที่ค่อนข้างลึก จนเท้าหยั่งพื้นทรายไม่ถึง ทำให้บัวตกใจจนไม่มีสติและทำท่าเหมือนจะจมน้ำ จึงร้องเรียกให้นายหัวโตมรช่วย

“พี่โตช่วย.... พี่โตบัวจะจม” บัวพยายามดันตัวขึ้นเหนือผิวน้ำเพื่อเรียกนายหัวให้ช่วย

เมื่อโตมรเห็นก็รีบว่ายน้ำไปจับร่างบัวไว้ บัวกอดคอนายหัวแน่นด้วยกลัวว่าจะจมน้ำแต่แทนที่นายหัวจะว่ายน้ำพาบัวเข้าฝั่งกลับลอยตัวและกอดบัวอยู่แบบนั้น

“อยากอยู่แบบนี้นานๆจัง ได้กอดบัวแบบนี้พี่ยอมแช่น้ำจนเปื่อยเลย” นายหัวโตมรพูดพร้อมกับกอดกระชับเอวบางแน่นขึ้น ส่งผลให้ร่างทั้งสองร่างแทบหลอมละลายกลายเป็นเนื้อเดียวกัน

“พี่โต ปล่อยบัวค่ะบัวหนาวแล้วเราขึ้นจากน้ำกันเถอะค่ะ” บัวพูดกับโตมรเสียงสั่น

“พี่ขึ้นแล้วจริงๆ แต่ถ้าปล่อยบัวตอนนี้ก็จมนะสิ” โตมรพูดกับบัวเสียงเบาชวนเคลิ้ม

“พี่ก็ว่ายน้ำพาบัวเข้าฝั่งสิคะ บัวหนาวแล้วนะคะ”

“พากลับก็ได้แต่ต้องได้รางวัลก่อน ไม่อย่างนั้นไม่มีแรงพากลับหรอก”

“รางวัลอะไรละคะ พี่จะเอาอะไร”

“เอา.....เอาอะไรดีนะ” โตมรพูดพร้อมกับกอดกระชับร่างบาง ก้มลงมองริมฝีปากบางและแก้มเนียนของคนในอ้อมแขนอย่างคิดประเมินคำพูดว่าอยากได้อะไรดี

“จริงๆ พี่อยากเอาบัว แต่รู้ว่าบัวไม่ยอมพี่หรอก งั้นขอเป็นจูบหวานๆ มัดจำไว้ก่อนได้หรือเปล่า”

“มะ...ไม่.....”

บัวปฏิเสธไม่สำเร็จเพราะโตมรปล้ำจูบบัวอย่างรวดเร็ว เมื่อจูบจนพอใจแล้วโตมรก็ประคองหน้าสวยไว้และหอมแก้มสาวทั้งสองข้างเป็นการทิ้งทวน

“ชื่นใจจัง แก้มหอม ปากก็หวาน รางวัลถูกใจพี่มากเลยเดี๋ยวพี่พาเข้าฝั่ง”

บัวมองหน้านายหัวอย่างโกรธๆ ทำหน้าบึ้งใส่เพราะไม่พอใจที่โดนขโมยจูบและขโมยหอมแก้ม

“โดนจูบแค่นี้เป็นใบ้เลยเหรอครับ”

“บัวหนาวแล้ว อยากขึ้นไปเปลี่ยนชุดแล้วค่ะ”

“ทำหน้าดีๆ ก่อนสิ หอมแก้มพี่ด้วย”

“ไม่ ก็พี่โตจูบบัวไปแล้วนะ”

“ก็ใช่พี่จูบแล้ว บัวก็จูบพี่บ้างสิ จะได้ไม่มีใครเสียเปรียบยังไงละครับ”

“บัวก็เสียเปรียบพี่เต็มประตูนั่นแหละค่ะ ปล่อยบัว บัวจะกลับเข้าฝั่งเองก็ได้” บัวดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนแข็งแรงท่ามกลางสายน้ำเย็นฉ่ำ

“ทำมาเป็นเก่ง เดี๋ยวได้ตกน้ำกันพอดี ทำไมแค่หอมพี่แค่นี้รังเกียจพี่เหรอ”

“พี่โตบัวหนาวแล้วกลับกันนะคะ บัวขอร้อง”

“อยากอุ่นหรือเปล่าพี่มีวิธี” โตมรมองอย่างเจ้าเล่ห์

“ไม่ค่ะบัวจะขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า บัวหอมแก้มพี่โตก็ได้แต่พี่โตต้องสัญญาว่าหอมแล้วจะพาบัวขึ้นฝั่งจริงๆ นะคะ จะไม่ทำอะไรบัวอีก” บัวพูดต่อรอง

“ครับพากลับแน่นอน แต่หอมพี่ก่อน”

บัวหอมแก้มนายหัวโตมรด้วยอาการเขินอาย ไม่อยากทำแต่จำเป็นต้องทำเพื่อจะได้ขึ้นจากน้ำเสียที

"นี่หอมแล้วเหรอ เอาจมูกมาแตะแค่นี้ มาเดี๋ยวพี่สอนใหม่"

โตมรแกล้งว่าแล้วรีบสาธิตการหอมใหม่ทันทีโดยการหอมแก้มบัวแรงๆ ทั้งสองข้างเมื่อหอมเสร็จก็ว่ายน้ำพาบัวกลับขึ้นฝั่งไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านต้นไม้