บ่วงรักกับดักนายหัว

เลี้ยงวัวส่งเมียเรียน

    "ก็ให้เรียน พี่ก็กำลังเลี้ยงวัวส่งบัวเรียนอยู่นี่ไงละหึ" โตมรบอกบัวอย่างหงุดหงิดในความดื้อของบัว

    "บัวไม่ได้จะให้พี่ส่งเรียนเสียหน่อยบัวได้ทุนเรียนแล้วค่ะ ส่วนค่าใช้จ่ายบัวจะกู้ กยศ. เอา และจะลองสมัครสอนพิเศษด้วยหารายได้อีกทาง บัวขอแค่พี่ไม่ยึดบ้านยึดที่ดินบ้านบัวก่อนบัวเรียนจบก็พอ พี่ไม่ต้องส่งบัวเรียนหรอกค่ะ" บัวพูดอธิบายขณะอยู่ในอ้อมกอดของนายหัวโตมร

    "มักน้อยจังนะเรานะ ทำไมไม่อ้อนพี่แบบว่าพี่โตคะพี่โตขา บัวอยากได้นั่น อยากได้นี่บ้างละ" โตมรถาม

    "ถ้าบัวทำแบบนั้นบัวก็ไปสมัครเป็นเด็กในบาร์อย่างเพื่อนๆ บางคนของบัวทำก็ได้ค่ะ บัวคงหาเงินมาใช้หนี้นายหัวได้ไม่ยาก แต่บัวรักตัวเองบัวยังมีสมองบัวจึงขอแค่โอกาสจากพี่ขอบัวเรียนให้จบ จะหาเงินมาคืนพี่ให้ได้" บัวพูดอธิบายความรู้สึกของตนเอง

    นายหัวโตมรมองหน้าคนสวยในอ้อมกอดของตนเองอย่างนึกเอ็นดู บัวบุษบามีความคิดความอ่านโตเป็นผู้ใหญ่ คิดดีใฝ่ดีเสียเหลือเกินช่างไม่รู้เสียเลยว่าตนเองอยู่ในอ้อมกอดของใคร ไม่รู้เหรอว่าตัวเองมีว่าที่ผัวรวยขนาดไหนถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงออดอ้อนอยากเป็นเมียเขาจนตัวสั่น

    "แล้วบัวไม่ลองอ้อนพี่ละ ถ้าบัวยอมเออ ให้พี่ พี่จะยกหนี้ให้บัวเลยนะ"

    "ถ้าบัวอับจนหนทางแล้วบัวคงยอมเอาตัวแลกกับเงินสามล้านค่ะ แต่บัวยังหวังว่าบัวจะเรียนจบหาเงินมาคืนนายหัวได้โดยที่ไม่ต้องขายตัวให้นายหัว" บัวพูดน้ำเสียงราบเรียบอย่างใช้ความคิดไปด้วย

    "ขายตัวอะไรกันบัว พี่เลี้ยงบัวแบบเมียก็บอกอยู่ว่าจะให้แม่ไปขอ พูดยากเสียจริง" โตมรเริ่มมีอารมณ์โมโห

    "งั้นก็ได้ค่ะ ถ้านายหัวอยากได้บัวนักบัวจะยอมนอนกับนายหัวก็ได้ แต่นายหัวจะได้แค่ตัวบัว นอนด้วยกันแล้วจบสิ้นกันเลย หลังจากบัวนอนกับนายหัวแล้วนายหัวยกหนี้ให้บ้านบัวอย่างนี้ได้ไหมละคะ" บัวถามย้ำนายหัว

    "สามล้าน ได้บัวแค่ครั้งเดียวนี่นะทำไมแพงจังวะ" โตมรถามแล้วทำหน้ายุ่ง

    "นายหัว แล้วนายหัวจะเอายังไงละคะ" บัวถามอย่างรำคาญ

    "ไม่เอายังไงทั้งนั้นแหละ เป็นแฟนกันก่อนก็ได้รอให้บัวมีใจให้พี่ก่อนก็ได้ ใครจะยอมได้เมียครั้งเดียวแล้วต้องเสียเมียกันละวะ" โตมรว่าน้ำเสียงขัดอกขัดใจ

    "งั้นก็ปล่อยบัวสิคะ บัวหายใจไม่ออก" บัวดิ้น

    "กอดหลวมๆ เองนะ ว่าแต่จะไปรายงานตัววันไหนเดี๋ยวพี่จะไปส่ง" โตมรเถียงและถามเรื่องเรียนเพื่อเป็นการเปลี่ยนเรื่อง

    "อาทิตย์หน้าค่ะ บัวไปเองก็ได้นั่งรถตู้ไปค่ะ" บัวบอกอย่างเกรงใจไม่อยากให้โตมรเสียเวลาไปส่งตนเอง

    "พี่ไปส่งเองอย่าดื้อ อย่าเถียง ขอกอดห้านาทีจะได้มีแรงขับรถ" โตมรพูดสรุปและพูดต่อรองขอกอดบัวต่ออีกหน่อย แต่เมื่อครบห้านาทีก็ยอมปล่อยแล้วก็พาบัวนั่งรถกระบะขับตรงไปยังบ้านของพ่อแม่ทันที เมื่อไปถึงบ้านบัวก็ทักทายสวัสดีพ่อแม่ของโตมร

    "สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า"

    "อ้าวหนูบัวมากันแล้วเหรอ แม่ทำกับข้าวรอเยอะแยะเลย พ่อโตไปล้างเนื้อล้างตัวมากินข้าวกันลูก" คุณปรานีบอกลูกชาย

    "ผมล้างตัวมาเรียบร้อยแล้วครับแม่ ขอกินเลยแล้วกันครับ" โตมรพูดและนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว

    "แล้วไปกินรังแตนที่ไหนมาละอึ พ่อโคบาลลูกชายฉัน" คุณปรานีแกล้งทำเป็นบ่นและปรายตามองไปยังบัวว่าที่ลูกสะใภ้

    "ว่ายังไงหนูบัวไปขัดใจอะไรพี่เขาละลูก" พ่อของโตมรถามบัว

    "เอ่อบัวไม่ได้ เอ่อไม่ได้ขัดใจอะไรค่ะ" บัวตอบตะกุกตะกัก

    "ไม่ได้กินอะไรทั้งนั้นแหละครับแม่ เลิกพูดเรื่องกินหรือไม่ได้กินอะไรเถอะครับผมจะกินข้าว" โตมรพูดตัดบท ก็จะให้บอกได้อย่างไรว่าอยากกินเมียแต่ไม่ได้กินเลยหงุดหงิดแบบนี้

    "นี่ค่ะพี่บัว ผัดเห็ดหอมน้ำมันหอยอร่อยมากเลยพี่บัวลองชิมดูนะคะ" ยาหยีตักผัดผักให้บัว

    "ขอบคุณนะคะน้องหยี" บัวพูดขอบคุณยาหยี

    "เออลูกแล้วนี่หนูไปรายงานตัวเรื่องเรียนวันไหนนะ แม่จะขึ้นกรุงเทพไปเป็นเพื่อนยายหยีอาทิตย์หน้า" คุณปรานีถามบัว

    "บัวก็รายงานตัวอาทิตย์หน้าเหมือนกันค่ะ และจะจัดการเรื่องหอพักกับเพื่อนไว้ด้วยเลย" บัวตอบคุณปรานี

    "หอพักอะไร พี่หาบ้านไว้ให้แล้วไม่ไกลจากมหาลัยบัวด้วย" โตมรบอก

    "แต่ปีหนึ่งบัวต้องพักหอในมหาวิทยาลัยค่ะ เพราะมันเป็นเงื่อนไขของทุนที่บัวขอไป" บัวแจ้งให้โตมรทราบ

    "ทุนอะไรวะ ไปยกเลิกไม่ต้องขอทุนพี่ส่งเรียนเอง" โตมรเริ่มโวยวายด้วยความขัดใจอีก บัวบุษบาหันไปมองหน้าคุณปรานีอย่างต้องการขอความช่วยเหลือ

    "พ่อโตลูกก็ใจเย็นๆ เถอะ น้องอยู่หอในก็ดีนะลูก แม่ว่ามันดูปลอดภัยดีนะ" คุณปรานีพูดช่วยบัว

    "อ้าวแม่ครับแล้วเวลาผมไปหาบัวผมจะพักที่ไหนละครับ" โตมรหลุดพูดแผนการในใจออกมาจนได้

    "ไอ้ลูกคนนี้ มันใจร้อนจริงเว้ย" ผู้ใหญ่โรจน์พ่อของโตมรพูดขึ้น

    "แกจะไปค้างกับหนูบัวเขาได้ยังไง ลูกเขามีพ่อมีแม่นะเจ้าโต นึกถึงใจเขาบ้างหรือแกลองนึกดูนะแกก็มีน้องสาวถ้าใครมาทำกับน้องสาวแกแบบนี้แกจะยอมเหรอ" คุณปรานีว่ากล่าวโตมร

    "โธ่แม่ก็พูดไปโน่น ไอ้หยีมันยังไม่มีแฟน อีกอย่างผมคุมแจขนาดนี้ ไม่มีหมาตัวไหนกล้ากับผมหรอก" โตมรเถียง

    "ก็นั้นไง น้องตัวเองหวงนักหวงหนา แล้วลูกสาวเขาพ่อแม่เขาก็หวงนะลูก" คุณปรานีพูดให้นายหัวคิดตาม

    "วันนี้ผมก็คุยกับเขาแล้วนะแม่ว่าผมจะให้แม่ไปขอกับพ่อแม่เขา แต่บัวนั่นแหละที่ไม่ยอมให้ไปขอ แม่คุยกับว่าที่ลูกสะใภ้แม่ดูเอาเองเถอะ รำคาญเว้ยเด็กนี่มันพูดยาก" โตมรบอกแม่อย่างหงุดหงิด

    "ว่าอย่างไรล่ะหนูบัว จะให้พ่อกับแม่ไปพูดจาทาบทามไว้ก่อนดีไหมลูก" คุณปรานีถาม

    "เอ่อบัวคิดว่า บัวอยากเรียนให้จบก่อนค่ะ มันอีกตั้งนานกว่าบัวจะเรียนจบ ถึงตอนนั้นนายหัวเองอาจจะเปลี่ยนใจก็ยังทัน บัวไม่อยากให้เรื่องมันใหญ่ไปมากกว่านี้ ถ้าจะกรุณาบัว บัวแค่อยากได้โอกาสไปเรียนต่อ บัวได้ทุนเรียนจนจบค่ะส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆ บัวว่าจะกู้ กยศ.เอาค่ะ" บัวบอกคุณปรานี

    "อ้าวบัวจะไปกู้ให้เป็นหนี้ทำไมอีกละลูก เจ้าโตมันเลี้ยงวัวปีหนึ่งขายได้เป็นสิบยี่สิบล้าน ส่งหนูเรียนห้าปีมันไม่ได้เยอะแยะหรอก" ผู้ใหญ่โรจน์บอกบัว

    "ก็ผมบอกเขาแล้วพ่อแต่บัวเรื่องมาก ดื้อมากผมละไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว" โตมรฟ้องพ่อของตัวเอง

    "เอาหละๆ แม่ว่าหนูบัวได้ทุนเรียนก็ดีแล้ว ส่วนเรื่องกู้เงินแม่ว่าไม่ต้องกู้ให้เจ้าโตเขารับผิดชอบหนูในฐานะแฟนที่ต้องส่งหนูเรียนนั่นแหละดีแล้ว เรื่องหมั้นหมายถ้าหนูยังไม่อยากหมั้นตอนนี้ก็ไม่เป็นไร แต่แม่ในฐานะผู้ใหญ่แล้วจะขอไปคุยกับพ่อแม่หนูให้เป็นเรื่องเป็นราวเป็นการภายในก่อน พร้อมแล้วค่อยจัดงานก็ได้นะลูกนะ" คุณปรานีพูดสรุป

    "บัวขอบคุณมากนะคะที่เมตตาบัว" บัวบุษบายกมือไหว้พ่อแม่ของโตมร

    "ดีจังพี่ชายหยีเนี่ย เลี้ยงวัวส่งพี่บัวเรียนเท่ห์มาก น้องนี่อยากมีแฟนเลย" ยาหยีพูดล้อพี่ชาย

    "เดี๋ยวเถอะเรา มีฟงมีแฟนอะไรเดี๋ยวจะโดน พี่ไม่อนุญาตยังเด็กอยู่" โตมรรีบสั่งห้ามยาหยี

    "งั้นพี่บัวก็ยังเด็กค่ะ" ยาหยีเถียง

    "ไม่เหมือนกัน แกนี่มันจริงๆ เลยนะยายหยี" โตมรว่าน้องสาว

    "เอาหละๆ อย่าเถียงกันเลยรีบกินข้าวเถอะ เจ้าโตจะได้รีบไปส่งหนูบัวที่บ้าน เดี๋ยวจะดึกเกินไปเกรงใจพ่อแม่เขาบ้าง" ผู้ใหญ่โรจน์พูดเตือนนายหัวโตมร

    เมื่อกินข้าวเสร็จนายหัวโตมรก็ขับกระบะคันเก่าซึ่งเป็นคันโปรดของตนเองไปส่งบัวที่บ้านระหว่างทางนายหัวนั่งขับรถเงียบมาตลอดทางบัวเห็นแล้วก็อึดอัด จึงเป็นฝ่ายพูดถามนายหัวเสียเอง

    "พี่โตโกรธบัวหรือคะ อย่าโกรธเลยนะคะบัวขอเวลาหน่อย" บัวพูดขึ้น

    "อือ ก็ให้เวลาอยู่" โตมรพูดเรียบๆ

    "โธ่พี่โต อย่างอนสิคะแไม่น่ารักเลย เอาอย่างนี้นะคะเดี๋ยวพรุ่งนี้บัวช่วยแม่ทำขนมเสร็จบัวจะไปหาที่ฟาร์มแต่เช้าเลยนะคะ"

    "อือ" นายหัวรับคำสั้นๆ

    "อือ แล้วพรุ่งนี้พี่โตมีเวลาสอนบัวว่ายน้ำหรือเปล่าคะบัวจะได้เตรียมเสื้อผ้าไป"

    "เดี๋ยวดูก่อน เตรียมเสื้อผ้ามาแล้วกัน ถึงแล้ววันนี้พี่ไม่เข้าบ้านนะ เหนื่อย พี่จะรีบกลับบ้านไปนอน" โตมรพูดน้ำเสียงยังดูตึงๆอยู่

    "ค่ะ หลับฝันดีนะคะ" บัวรับคำและทำใจกล้ายื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มนายหัวเร็วๆ หนึ่งที และรีบหันมาเปิดประตูจะลงจากรถ

    "เดี๋ยว จะรีบไปไหนขโมยหอมแก้มพี่แล้วก็ต้องให้พี่หอมคืนด้วย อย่ามาขี้โกงสิ" โตมรจับแขนคนสวยของเขาไว้พร้อมกับหอมแก้มของบัวคืนทั้งสองข้าง

    "ฝันดีค่ะ ฝันถึงพี่ด้วยพรุ่งนี้เจอกันที่ฟาร์ม" นายหัวหนุ่มกลับมายิ้มอารมณ์ดีขึ้นมาทันที

    "ค่ะ ปล่อยบัวสิคะ พี่โตขับรถดีๆ นะคะ" บัวพูดหลบตาโตมรด้วยความเขินอายจนหน้าแดง

    "ครับ" โตมรรับคำยิ้มๆ เอ็นดูแม่สาวน้อยของเขาที่เขินจนทำตัวไม่ถูก

    นายหัวรอจนบัวเดินเข้าบ้านเรียบร้อยแล้วจึงออกรถขับกลับบ้าน "ใกล้แค่เอื้อมแค่นี้ แต่ยังกินไม่ได้ กูจะลงแดงตายก่อนเมียจะเรียนจบหรือเปล่าวะ เลี้ยงวัวส่งเมียเรียนเลยว่ะกู" โตมรคิดในใจ