ทาสรักจำเลยมาร

บทที่ 9

“วันนี้ฉันเห็นเธอยิ้มให้ไอ้ธงเมื่อกลางวัน! อย่าให้เห็นอีก! ไม่งั้นฉันเอาเธอตายแน่ๆ อร” เสียงเข้มเอ่ยสั่งพร้อมๆ กับกระแทกแก่นกายเข้าหาช่องทางรักของอีกคนอย่างรุนแรงจนเธอจุกเจ็บไปทั่วร่าง แต่แค่นั้นก็เห็นทีว่ามันคงยังไม่เพียงพอต่ออารมณ์ร้ายๆ ของเขาเพราะยังไม่ทันจะได้ตอบอะไรร่างกำยำสมส่วนก็เริ่มต้นโยกขยับสะโพกอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงกระทบของเตียงกับผนังห้องอย่างรัวเร็วจนร่างเล็กสั่นไปตามแรงสั่นโยกพร้อมเสียงร้องครางที่แม้อยากจะปิดกั้นมันไม่ให้เล็ดลอดออกแค่ไหนก็ไม่สามารถทำอย่างที่ต้องการเสียที

“อ๊ะ! คุณเมฆ…”

“ชอบไหมแบบนี้! หรือว่าชอบแรงกว่านี้อีก!! ฉันจำได้ว่าพี่สาวของเธอชอบแรงๆ เร็วๆ แล้วเธอล่ะเอมอร…ชอบแบบไหนท่าไหน” คำถามของเขาทำเอาเอมอรน้ำตานองหน้า มันไม่ได้เป็นเพียงแค่คำถามธรรมดาเท่านั้นแต่มันเป็นดั่งเข็มเล่มคมที่กำลังทิ่มแทงใจเธอเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเธอกำลังทำเรื่องที่ไม่สมควรอย่างยิ่งกับเขาอยู่ ทำกับเขาคนที่เกือบๆ จะได้มาเป็นพี่เขยของตัวเอง

“ฮึก! คุณเมฆใจร้าย…” หญิงสาวร้องสะอึกพร้อมเอ่ยต่อว่าคนใจร้ายที่ขยันสร้างความปวดใจให้กันได้ไม่เว้นแต่ละวัน

“เธอพูดถูก…แต่ฉันจะร้ายแค่กับคนที่สมควรจะร้ายเท่านั้น! มันก็สมเหตุสมผลกันดีไม่ใช่รึไง!!”

“เกลียดอรนักทำไมไม่ฆ่าอร ทำแบบนี้กับอรทำไมคะ! ฮึก ทำไมต้องทำกับอรแบบนี้ด้วย…” แม้ว่าเธอจะเคยช่วยชีวิตของเขาเอาไว้เมื่อตอนยังเด็ก และเขาก็เอ่ยบอกว่าจะไม่ฆ่ากันเพื่อชดใช้ให้ แต่สิ่งที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้มันไม่ต่างอะไรจากการค่อยๆ ฆ่าให้เธอตายอย่างช้าๆ และทรมานที่สุดเลยสักนิด

“บอกแล้วไงว่าฆ่าเธอฉันจะทำเมื่อไหร่ก็ได้ แต่มีเนื้อหวานๆ มาให้ชิมตรงหน้า แถมยังพร้อมอ้าขาให้ฟรีตลอดเวลาแบบนี้ใครจะโง่ทิ้งโอกาสแบบนี้ไปล่ะจริงไหม!” คนเลวว่าพร้อมเริ่มต้นขยับโยกเย้าอีกครั้งจนอีกครั้งเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่นไม่อยากปล่อยเสียงอันน่าอับอายของตัวเองออกมา เพราะนั่นมันจะหมายความว่าเธอสุขสมไปกับบทรักของเขาด้วย เอมอรนึกเกลียดตัวเองทุกครั้งที่เผลอทำมันโดยที่ตัวเธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจ

“ฮึกๆ สักวัน…คุณเมฆจะต้องเสียใจ!” หญิงสาวประกาศกร้าวเอาไว้ก่อนที่เธอจะไม่รับรู้อะไรอีกเลยนอกจากแรงกระแทกกระทั้นที่รุนแรงและยาวนานมากกว่าทุกครั้งที่เคยพบผ่านมันรุนแรงและยาวนานแม้จนแต่เมฆาเองก็หมดแรงจนกลับห้องของตัวเองไม่ไหว เขาหลับตาลงไปพร้อมๆ กับแม่ตัวดีที่หมดสติไปแล้วทันทีที่บทรักรุนแรงครั้งที่สามถึงจุดหมาย

เผลอหลับไปพร้อมกับอ้อมกอดที่โอบคนข้างตัวไว้อย่างหวงแหนทั้งที่เคยประกาศว่าจะไม่นอนร่วมเตียงด้วยเด็ดขาด! ​

ภาพของเจ้านายที่เดินออกมาจากห้องของเอมอรในสภาพที่ใครก็เดาได้ว่าเมื่อเกิดอะไรขึ้นภายในห้องสร้างความตกใจแก่พวกสาวใช้อยู่ไม่น้อย ต่างจากนางบัวที่เห็นภาพแบบนี้จนชินตาแต่ก็ต้องให้ชินเพราะสถานะของตนพูดมากนักไม่ได้

“วันนี้ลูกค้ารายใหญ่จากไร่วศินจะมาขอพบตอนบ่ายสองนะคะ ป้าเตรียมเอกสารไว้ให้หมดแล้วที่ห้อง” นางเอ่ยเสียงแข็งก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป รู้สึกไม่ชอบกับการกระทำของเมฆาสักเท่าไหร่ แต่ด้วยศักดิ์ที่เป็นเพียงคนใช้เก่าแก่ของไร่ก็ยากจะพูดอะไรได้นอกจากภาวนาให้คุณชายที่แสนจะเย็นชาของนางสำนึกได้เสียว่าสิ่งที่ทำอยู่ทุกวี่ทุกวันนั้นมันเป็นเรื่องที่ผิดมหันต์ เมฆาไม่ได้ใส่ใจต่อท่าทีนั้นของหญิงสาวชรามากนัก เขาส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินขึ้นห้องอาบน้ำแต่งตัวและเข้าไปทำงานของตัวเองในไร่เหมือนอย่างทุกวันเพื่อฆ่าเวลารอนัดจากลูกค้ารายใหม่ของไร่ที่กำลังจะเดินทางเข้ามาหาเพื่อพูดคุย

“แกว่านังอรมันทำของใส่คุณเมฆรึเปล่า! นี่ฉันแอบเห็นนะว่าคุณเมฆเรียกมันขึ้นไปหาที่ห้องแทบทุกคืน แล้วดูอย่างวันนี้สิ เล่นมานอนด้วยกันถึงห้องคนใช้ เมื่อคืนเสียงร้องของมันยังติดหูฉันอยู่เลย!” ยามเมื่อเจ้านายออกไปทำงานเหล่าสาวใช้ก็เริ่มต้นจับกลุ่มนินทาถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกันแทบจะทันที ประโยคนั้นทำให้เอมอรที่เพิ่งจะตื่นขึ้นก่อนจะรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกมาช่วยงานคนอื่นถึงกับชะงักไปเมื่อเผลอเดินมาได้ยิน

“ฉันว่าก็ไม่แน่นะ! เห็นท่าทางหงิมๆ ก็ใช่เล่นนะเนี่ย คนอะไรมีผัวคนเดียวกับพี่สาวตัวเองอย่างไม่อายฟ้าอายดิน!” ประโยคที่ได้ยินคราใดก็จุกแน่นไปถึงหัวใจทำให้หญิงสาวเลือกที่จะเดินเลี่ยงออกมาอีกทางก่อนจะเจอนงนางที่เดินเข้ามาหา

“นี่หายดีแล้วเหรอจ๊ะ นี่ฉันกะจะแวะมาเยี่ยมอยู่พอดีเลย” คุณหมอสาวเอ่ยทักทายขึ้นก่อนจะยิ้มหวานมาให้กันตามหลัง เธอรู้สึกดีกับเด็กคนนี้มากกว่าคนไหนภายในไร่แห่งนี้

“สวัสดีค่ะคุณนาง อรหายดีแล้วค่ะ ขอบคุณคุณนางมากนะคะ ป้าบัวบอกว่าคุณนางเป็นคนฉีดยาให้อรตอนไม่สบาย” นงนางยิ้มรับก่อนจะรั้งเด็กสาวที่อายุห่างจากเธอถึงสี่ปีมานั่งที่โต๊ะไม้หน้าบ้านด้วยกัน เธอไม่ได้ถามอะไรมากนอกจากชวนคุยถึงเรื่องทั่วไปเพราะอยากบำบัดความเครียดจากเอมอร

“นี่เมฆเขาทำร้ายอรอยู่อีกรึเปล่า ถ้าเขาทำอะไรอรบอกฉันได้นะ ฉันจะจัดการให้เองไม่ต้องห่วง” คนได้ฟังทำได้เพียงแต่ยิ้มรับ แม้ใจอยากจะขอความช่วยเหลือแค่ไหนแต่ก็คงไม่มีใครช่วยเธอได้ เรื่องนี้เธอผูกเองก็ต้องเป็นเธอที่แก้ไขมันเอง

“คุณนางคะ คือว่าอร…” ทว่าเมื่อคิดถึงบางเรื่องขึ้นมาได้เอมอรจึงค่อยๆ พูดขึ้นก่อนจะอึกอักด้วยกลัวเมฆาจะรู้เรื่อง

“มีอะไรให้ฉันช่วยก็พูดมาเถอะ ถ้าช่วยได้ฉันจะช่วย” นงนางเห็นแค่นั้นก็รับรู้ได้ว่าเอมอรคงมีเรื่องอยากให้เธอช่วยถึงได้เอ่ยถาม เธอจ้องมองเด็กสาวอยู่นานก่อนจะได้คำตอบ

“อรอยากได้ยาคุมค่ะ” เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญมากเอมอรจึงเอ่ยบอกคุณหมอออกไปตรงๆ เพราะเห็นจะมีก็แต่นงนางเท่านั้นที่น่าจะมอบสิ่งที่เธอต้องการที่สุดในตอนนี้ให้กับเธอได้ สิ่งเดียวที่จะทำให้ไม่เกิดเรื่องวุ่นวายตามมาอีก

“ได้สิ แต่ก่อนอื่นฉันต้องถามก่อนนะว่าอรกับเมฆ..เอ่อ มีอะไรกันมาทั้งหมดกี่ครั้งแล้ว แล้วครั้งล่าสุดมันผ่านมานานแค่ไหน” คำถามที่ฝืนใจต้องถามทำให้อีกคนแทบจะห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ แต่เพราะกลัวปัญหาใหญ่จะตามมาทีหลังหากไม่รีบแก้แต่ต้นเอมอรจึงข่มความอายเอาไว้ก่อนจะยอมตอบคำถามคุณหมอสาวแต่โดยดี ไม่นานก็ได้ทั้งยาคุมฉุกเฉินและแบบปกติมาจากคุณหมอพร้อมคำชี้แนะที่ถูกต้องกลับมา

“รอยพวกนี้ก็ฝีมือเมฆใช่ไหม! เมฆนะเมฆ ไหนรับปากแล้วว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก เห็นทีฉันคงต้องไปคุยกับเขาให้เด็ดขาดแล้ว!” เสียงหวานว่าอย่างไม่พอใจยามเมื่อเห็นร่องรอยแดงเป็นจำๆ ที่ซอกคอของเอมอรเข้าในจังหวะที่เธอโน้มตัวเข้ามารับยาคุมจากตัวเองไปจึงตัดสินใจเอ่ยถามขึ้นเสียงแข็ง

“อย่านะคะคุณนาง! คุณเมฆต้องไม่พอใจแน่ๆ คุณนางอย่าไปพูดเรื่องนี้กับเขาเลยนะคะ อรทนได้ค่ะ อรสมควรโดน ทั้งหมดมันเป็นความผิดของอรเองค่ะ อรผิดเองที่ทรยศหักหลังเขา อรผิดเองค่ะ…” นงนางได้แต่นึกสงสารอยู่ภายในใจ จะมีทางไหนบ้างนะที่เธอพอจะช่วยเอมอรให้หลุดพ้นจากเรื่องนี้ได้

ไม่ว่ายังไงเธอจะช่วยเด็กคนนี้ให้ถึงที่สุดเท่าที่จะทำได้!!