รักร้ายนายเพื่อนสนิท

ต่างคนต่างเลิก

Honey Talk

ฉันหันขวับมองไปทางต้นเสียงแล้วก็ต้องชะงักเมื่อคนที่เพิ่งเอ่ยทักคือคนเดียวกันกับที่ฉันพยายามหลบหน้ามาเป็นอาทิตย์ วิคเตอร์ยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของฉัน เขาขยับเข้ามาใกล้จนฉันเผลอถอยเท้าอัตโนมัติ

"เธอหลบหน้าฉัน"

"นายคิดไปเอง"

ฉันหลบสายตาเขาที่จ้องมองมา นับตั้งแต่วันนั้นแค่หน้าวิคเตอร์ฉันก็ไม่กล้ามองด้วยซ้ำ นี่เขาเล่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วฉันจะทนมองได้ยังไงกัน

"เธอหนีอะไรอยู่"

"ป่าว"

"เธอโกหก"

ใช่ ฉันโกหก และทุกครั้งที่ฉันพูดไม่จริงสิ่งที่ฉันจะทำนั่นก็คือการกัดเล็บตัวเองแบบไม่รู้ตัว และใช่...ฉันกำลังทำแบบนั้นอยู่เลยโดนไอ้คนรู้มากจับได้ยังไงล่ะ

วิคเตอร์แค่นหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนยืดตัวขึ้นและถอยหลังห่างจากฉันไปสามก้าว แต่ก็ยังคงจ้องมองมาไม่ละสายตาไปจากใบหน้าฉันแม้แต่วินาทีเดียว

"คืนนี้สองทุ่มฉันจะไปรับ"

"ฉันไม่ว่าง"

"เลิกกัดเล็บตัวเองแล้วฉันจะเชื่อ"

เขาทิ้งท้ายไว้แค่นั้นพร้อมรอยยิ้มน่าหมั่นไส้ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าจากไป ทิ้งให้ฉันกระวนกระวายคิดหาทางหลีกหนีเขาและสุดท้ายฉันก็เลือกที่จะมาอ้อนขอมิกิไปนอนที่คอนโดด้วย ซึ่งรายนั้นก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรเพราะเข้าใจในเหตุผลของฉันดี

ช่วงเวลาสองทุ่มฉันนอนกลิ้งเกลือกอยู่ที่คอนโดมิกิและเหลือบมองโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาไปด้วย น่าแปลกที่ฉันเบี้ยวนัดแต่วิคเตอร์กลับไม่โทรหรือส่งข้อความมาเลย ฉันเงยหน้ามองนาฬิกาบนฝาผนังที่บอกเวลาสองทุ่มสิบนาทีก่อนจะถอนหายใจและฟุบหน้าลงบนหมอนนุ่มเหมือนเดิม

ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวเพราะมิกิกลับไปนอนที่บ้านกับแม่ของเธอที่ไม่ค่อยสบาย ในความมืดและเงียบสงัดทำให้ฉันรู้สึกเหงาและเศร้าใจเมื่อนึกถึงสิงห์ ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะทนเขามาได้หลายปีขนาดนี้ทั้งที่เขาเองก็ไม่ใช่แฟนที่ดีเลยสักนิด นานมาแล้วฉันเคยรักเขามากและเคยเสียน้ำตาให้กับสิ่งที่เขาทำ เพียงแต่ตอนนี้นอกจากความเศร้าเล็กๆในใจแล้ว ฉันก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจหรือเสียดายอะไรมากมายที่ต้องจบความสัมพันธ์กับเขา ทั้งๆที่เราคบกันมานานหลายปี

...กริ๊งงงงง

ฉันดันตัวลุกขึ้นจากโซฟาด้วยท่าทางเนือยๆก่อนจะตรงไปที่ประตูและเปิดออกเพราะคิดว่ามิกิกลับมานอนที่นี่ แต่ไหงคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากลับกลายเป็นวิคเตอร์ไปได้

"มาได้ไงอ่ะ"

"สองทุ่มสิบห้าแล้ว"

เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่หน้าปัดซึ่งบอกเวลาสองทุ่มสิบห้าเป๊ะๆ ฉันถอนหายใจยาวก่อนจะเดินย้อนกลับไปข้างในหยิบคีย์การ์ด โทรศัพท์และกระเป๋าเงินยัดใส่กระเป๋ากระโปรงตัวสั้นที่สวมอยู่

"เราจะไปไหนกัน"

"ฉลอง"

"ฉลองอะไร"

เขาไม่ได้ให้คำตอบกับสิ่งที่ฉันเอ่ยถามออกไปซึ่งฉันก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรได้แต่เดินตามเขาขึ้นรถเท่านั้น วิคเตอร์ขับรถด้วยความเร็วพอสมควรแต่ฉันไม่ได้สนใจกลัวเพราะชินแล้ว

"นึกว่าเธอจะนอนร้องไห้"

"ตลกรึไง ฉันจะร้องไห้ไปทำไมยะ"

คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อตอนกลางวันสินะ เขาถึงได้เอ่ยถามขึ้นมาแบบนี้ ฉันยอมรับว่าตัวเองรู้สึกแย่จริงแต่คงไม่ถึงขั้นเสียน้ำตาอะไรไร้สาระหรอก อีกอย่างฉันไม่ได้เสียใจขนาดนั้นที่ตัดสินใจบอกเลิกสิงห์ไป

"เธอไม่เสียใจ"

"ฉันไม่เสียน้ำตาให้คนแบบนั้นหรอก"

ถึงจะเคยร้องไห้เพราะเขาแต่นับจากวันนี้จะไม่มีอีกแล้ว ฉันจะไม่ยอมเสียน้ำตาให้ผู้ชายคนไหนอีก และถ้าเป็นไปได้ฉันก็อยากที่จะปิดกั้นหัวใจตัวเองไปเลยด้วยซ้ำ

"ตกลงนายจะบอกฉันได้ยังว่าจะฉลองอะไร"

"ฉันเลิกกับหญิงแล้ว"

ฉันไม่ได้ตกอกตกใจอะไรหรอกเพราะคิดไว้อยู่แล้วว่าสักวันวิคเตอร์ต้องเขี่ยยัยสตอว์เบอร์รี่นั่นทิ้งสักวัน เพียงแค่แปลกใจที่เราสองคนดันมาเลิกกับแฟนพร้อมๆกันนี่แหละ

"นายคงเสียใจสินะถึงอยากเมา"

"ถ้าเสียใจคงไม่ใช้คำว่าฉลอง"

"อย่าบอกนะว่านายดีใจที่เลิกกับยัยนั่น"

เขาไม่ตอบแต่ฉันก็พอเดาได้จากสีหน้าแววตาที่ไม่มีความทุกข์ร้อน กลับกันเขายังดูสบายใจและผ่อนคลายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนทำอย่างกับว่าไม่ได้รักหรือแคร์ยัยหญิงอะไรนั่นสักนิดเดียว

...จะว่าไปก็สะใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นยัยนั่นโดนเขี่ยทิ้ง สมน้ำหน้าจริงๆ