รักร้ายนายเพื่อนสนิท

เดท

Honey Talk

ร้านอาหารชั้นดาดฟ้าของตึกสูงใจกลางเมืองคือสถานที่ฉลองของเราสองคน บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารจากเชฟฝีมือดี ซึ่งแน่นอนว่าราคาไม่ถูกเลยสักนิด แต่ฉันกับวิคเตอร์ก็ไม่ได้ใส่ใจกับจำนวนเงินที่ต้องเสียให้ค่าอาหารแพงกระเป๋าฉีกมื้อนี้เท่าไหร่

"ฉันนึกว่านายจะพาฉันไปผับซะอีก"

"เธออยากไป?"

ฉันส่ายหน้าไม่ได้อยากไปเหยียบที่นั่นอีกเป็นครั้งที่สองหรอก เพียงแค่สงสัยที่เขาพาฉันมาดินเนอร์ทั้งๆที่มันไม่เข้ากับคนแบบเขาเลยสักนิด คนอย่างเขาถ้าจะฉลองก็ต้องที่อโคจรเท่านั้นไม่ใช่ร้านอาหารหรูบรรยากาศเงียบสงบแบบนี้

"ปกตินายไม่เคยมากินร้านแบบนี้"

เขาไม่ชอบกินอาหารนอกบ้านถ้าไม่จำเป็นเพราะที่บ้านเขามีแม่ครัวเก่าแก่ของตระกูลฝีมือยอดเยี่ยมอยู่ทั้งคนและวิคเตอร์ก็ติดอาหารฝีมือคนที่บ้านมากๆ ฉันยังจำได้ว่าตอนมัธยมเขายังยัดปิ่นโตใส่กระเป๋าไปกินที่โรงเรียนอยู่เลยแถมยังบังคับให้ฉันกินข้าวที่เขาห่อมาจากบ้านด้วยกันทุกวัน

"หรือเธออยากเมาแล้วเกิดเรื่องแบบวันนั้นอีก?"

ฉันชะงักและตักอาหารเข้าปากกลบเกลื่อนความอึดอัดที่เริ่มก่อตัวขึ้นหลังคำพูดของวิคเตอร์ ทั้งๆที่ฉันพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วแท้ๆแต่เขาดันขุดขึ้นมาทำไมก็ไม่รู้

เราสองคนนั่งกินอาหารเงียบๆโดยที่ต่างคนต่างก็ไม่พูดอะไรมีเพียงเสียงเปียโนในจังหวะช้าๆที่ถูกบรรเลงอยู่ที่ไหนสักที่บนดาดฟ้าแห่งนี้เท่านั้น

"พรุ่งนี้ฉันจะมารับ"

วิคเตอร์เอ่ยขึ้นหลังมาส่งฉันถึงหน้าห้องในคอนโด

"ไม่เป็นไร"

"พรุ่งนี้เจอกัน"

ฉันมองตามหลังคนเอาแต่ใจก่อนถอนหายใจออกมาแรงๆ ทั้งๆที่ฉันพยายามหลบหน้าเขามาเป็นอาทิตย์แท้ๆแต่สุดท้ายเราสองคนก็ต้องมาข้องเกี่ยวกันอย่างช่วยไม่ได้ ไม่ใช่ว่าฉันนึกรังเกียจอะไรเขาแต่ความสัมพันธ์แบบเพื่อนที่มันเปลี่ยนไปทำให้ฉันไม่รู้สึกสนิทใจแบบเดิมได้อีก

...และฉันไม่สามารถสบตาเขาได้อย่างบริสุทธิ์ใจตราบใดที่ฉันยังสลัดภาพวันนั้นออกไปจากหัวไม่ได้

แต่ดูเหมือนกับว่าวิคเตอร์จะไม่ได้คิดมากแบบฉันเลยสักนิด เขายังคงมีท่าทีเหมือนเดิมแบบเมื่อก่อน ไม่ได้ดูอึดอัดหรือประหม่าแบบที่ฉันกำลังเป็นเมื่อเราต้องอยู่ใกล้ๆกัน

"แค่ทำตัวปกติทำไมมันยากอย่างนี้เนี่ย"

ฉันบ่นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน วันนี้ทั้งวันฉันเขาแต่คิดเรื่องวิคเตอร์สลับกับเรื่องสิงห์ไม่ได้หยุดหย่อน หากเป็นแบบนี้ต่อไปเส้นเลือดในสมองฉันต้องระเบิดเข้าสักวัน

หลังอาบน้ำเสร็จฉันก็รีบแต่งตัวเตรียมเข้านอน แต่โทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ฉันต้องเปลี่ยนเส้นทางจากเตียงไปที่โซฟาด้านนอกแทน

"โทรมาทำไมเนี่ย"

สายจากสิงห์ที่ถูกตัดไปหนึ่งครั้งไม่ได้ทำให้คนแบบเขายอมเลิกรายังคงกระหน่ำโทรและส่งข้อความมาจนฉันต้องปิดเครื่องหนี ถ้าให้เดาเขาคงกำลังเมาอยู่ที่ไหนสักแห่งไม่งั้นคงไม่ทำอะไรแบบนี้หรอก

...สิงห์เป็นคนยังไงฉันรู้ดี เขาไม่มีทางมาไล่ตามผู้หญิงที่เขี่ยเขาทิ้งแน่นอน นอกซะจากว่าเขาจะไม่มีสติเท่านั้นถึงทำแบบนี้ได้ อีกอย่างสิงห์เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นฉันรู้ว่าต่อให้เขาไม่คิดจะยื้อฉันแต่ไม่ได้แปลว่าเขาจะปล่อยฉันไปมีความสุขเหมือนกัน

...แต่คนอย่างฮันนี่ไม่ยอมให้ใครมารังแกฝ่ายเดียวหรอกย่ะ ฝันไปเถอะ

เช้าวันต่อมา ฉันเปิดประตูห้องด้วยท่าทางงัวเงียก่อนที่วิคเตอร์จะเดินผ่านเข้าไปด้านในและนั่งลงบนโซฟา สายตาคมกริบมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าต่ไม่พูดอะไร และนั่นมันทำให้ฉันอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

"เพิ่งตื่น?"

"อืม รอแป็ปนึงล่ะกัน ขออาบน้ำก่อน"

เมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับลงได้ก็เกือบเที่ยงคืน แถมนี่ยังไม่เจ็ดโมงด้วยซ้ำไม่รู้ว่าจะรีบมาทำไม อีกอย่างฉันมีเรียนตอนสิบโมงจะนอนต่ออีกหน่อยก็ไม่กล้าเพราะคุณชายน้ำแข็งที่นั่งอยู่ข้างนอกกดดันให้ฉันต้องฝืนลุกขึ้นมาจากเตียงเพื่อไปมหาลัยพร้อมกับเขา

จะว่าไปสถานการณ์แบบนี้มันคุ้นๆเหมือนตอนมัธยมที่เขามักจะมาปลุกฉันที่บ้าน โดยมีพ่อให้การสนับสนุนเปิดทางให้เข้ามาในห้องฉันแถมบางครั้งยังใจดีช่วยปิดประตูห้องให้ด้วย

...นี่ถ้าพ่อรู้ว่าฉันกับเขาได้กันแล้ว คงไม่พ้นฉลองข้ามคืนแน่ๆ

ตั้งแต่เด็กจนโตพ่อมักจะพูดกรอกหูฉันแทบทุกวันว่าอยากให้ฉันแต่งงานกับวิคเตอร์ อยากได้เขาเป็นลูกเขย ไม่พอยังพยายามจับคู่เราสองคนมาโดยตลอดทั้งๆที่ฉันและเขาต่างก็ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยต่อกันมากกว่าคำว่าเพื่อน

"ไปกันเถอะ"

ฉันเดินตามคนตัวสูงกว่าลงมาด้านล่างพร้อมกับลอบมองแผ่นหลังกว้างของเขาไปด้วย ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เด็กชายตัวเล็กแบบเขาเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ ทั้งๆที่ตอนนั้นสมัยประถมฉันยังตัวใหญ่กว่าเขาอยู่เลย แถมเวลาเล่นกันฉันก็มักจะบังคับให้เขาขี่หลังฉันอยู่เสมอเพราะเขาตัวเล็กกว่า แต่ดูตอนนี้สิเขาตัวสูงแถมยังหุ่นดีไม่เหลือเค้าโครงเด็กชายตัวผอมซูบแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว

"เธอแอบมองฉัน"

"ไม่ได้แอบสักหน่อยถ้าแอบมันต้องแบบนี้"

ฉันยกมือปิดตาก่อนจะคลี่นิ้วให้แยกออก วิคเตอร์ยกยิ้มมุมปากเบาๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาหันมาก่อนจะต้อนฉันจนแผ่นหลังติดผนังลิฟท์ไม่พอยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนฉันต้องหดคอหนี

"อะไรของนาย!"

มือหนาช้อนคางขึ้นก่อนที่เขาจะจ้องลึกเข้ามาในดวงตาฉัน และการที่เขาทำแบบนี้มันทำให้ฉันประหม่าจนมือที่วางทาบอยู่บนอกแกร่งสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

"เธอเห็นฉันมั๊ย"

"ไม่เห็นมั้ง เล่นยื่นหน้ามาอย่างนี้มีแต่คนตาบอดเท่านั้นแหละที่จะไม่เห็น"

เขากระตุกยิ้มก่อนจะเปลี่ยนจากช้อนคางฉันมาประคองที่แก้มเบาๆ ให้ตายสิ...หัวใจฉันเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมา นี่เขากำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย!