16.45 น.
ขณะนี้เวลาสี่โมงสี่สิบห้านาทีแล้วอีกสิบห้านาทีฉันก็จะเลิกงานหลังจากที่ต้องนั่งอึดอัดเพราะมีสายตาของใครบางคนมองอยู่ตลอดเวลาก็จะใครซะอีกละถ้าไม่ใช่เจ้านายคนใหม่ของฉันไม่รู้อะไรนักหนามองอยู่ได้ไหนจะมองไหนจะเดินมาหาที่โต๊ะมาสั่งนู้นสั่งนี่บ้างล่ะ
"แพรวไปชงกาแฟให้แก้วสิ"
อย่างเช่นตอนนี้เป็นต้นนี่คงไม่รู้จะใช้อะไรฉันแล้วสินะถึงได้สั่งให้ฉันชงกาแฟให้ตอนเวลาสี่โมงเย็นแบบนี้คนปกติที่ไหนเขามาดื่มกาแฟเวลานี้กัน
"คุณ..แต่นี่มันจะเลิกงานแล้วนะคุณยังจะดื่มกาแฟอีกเหรอ"
"อ้าวเหรอ! สงสัยฉันจะนั่งมองหน้าเธอเพลินไปหน่อยเลยไม่รู้เวล่ำเวลาเลย"
เขาทำหน้ากวนๆแล้วพูดแบบนี้กับฉันวันนี้ทั้งวันเขาก็สรรหาคำพูดแบบนี้มาพูดหยอดฉันทุกครั้งที่มีโอกาสแต่เสียใจฉันไม่อินแต่ติดไปทางรำคาญมากกว่า
"จะห้าโมงแล้วฉันขอตัวเอาเอกสารไปให้พี่ไพลินก่อนนะแล้วก็จะกลับบ้านเลยเพราะมันเหลือเวลาอีกสิบห้านาทีเอง"
"ไม่ให้ไป"
"
