หลังจากที่แพรวพูดประโยคที่ไร้เยื่อใยกับผมประโยคนั่นออกมาเราสองคนก็ต่างคนต่างเงียบจนผมขับรถมาจอดที่หน้าปากซอยๆหนึ่งที่แพรวบอกให้ผมจอด
"ขอบคุณค่ะที่มาส่ง"
"จะลงตรงนี้เหรอฉันเข้าไปส่งเธอถึงหน้าบ้านก็ได้นะ"
"ไม่เป็นไรซอยมันแคบเดี๋ยวคุณกลับรถลำบากส่งฉันแค่นี้ก็พอ"
แพรวพูดปฏิเสธผมออกมาเหมือนเธอไม่อยากให้ผมเข้าไปบ้านเธอแต่ตอนนี้ผมจะทำอะไรได้ก็คงต้องยอมทำตามที่เธอบอกเพราะผมอยู่ในสถานะที่ต้องเว้นระยะห่างกับเธอตามที่เธอขอ
ไม่ใช่ว่าผมจะถอดใจที่จะง้อเธอหรอกนะผมแค่จะถอยมาตั้งหลักแล้วรอให้แพรวอารมณ์เย็นลงกว่านี้อย่างน้อยผมกับแพรวก็ยังทำงานด้วยกันทุกวันผมมีอีกหลายวิธีที่จะทำให้แพรวใจอ่อนแต่ตอนนี้คงต้องยอมๆเธอไปก่อน
"ตามใจฉันส่งแค่นี้ก็ได้พรุ่งนี้เจอกันนะ"
ผมบอกเธอออกไปแล้วส่งยิ้มให้เธอแต่เหมือนเดิมครับสิ่งที่ได้กลับมาคือใบหน้าที่เรียบนิ่งของแพรวแล้วเธอก็ลงรถผมไปแต่ว่าเธอลงไปแล้วยืนมองผมเชิงบอกให้ผ
