Untruthful Testimony

CHAPTER 4

Untruthful Testimony

Chapter 3

Three Years Ago

“Until when? Hanggang kelan ka parang tanga na susunod-sunod sa batang estudyante na yon? You must be crazy, dude. Napaka tagal na panahon— ilang months na nga ba? Almost three? Four or almost a year na panay ka lang stalk sa kanya? Ayaw mo naman lapitan. Ayaw mo rin kausapin o tanungin. Kahit ang magpakilala ayaw mo rin. Anong gagawin mo? Lagi ka nalang magbabantay sa kanya saan man siya tumungo? Dito nga lang sa office. Sa negosyo mo— napabayaan mo na… Kahit sa school niya binabantayan mo na din siya. Gosh!" panay sermon. Mabigat ito na napabuntong hininga habang panay ang paalala at pagtatanong sa akin ng taong 'toh. May brother.

Iniisip niya lang na gumagawa ako ng isang bagay na mukhang wala naman ako mapapala. Actually ay tama siya. Nagmamahal ako. But— Anong tawag nga ba d'on?

“ONE SIDED LOVE, Dude." mariin nito dugtong. Narinig niya pala. Mali, sa isip ko lang ako nakikipag-usap pero mukhang nababasa niya ang nasa utak ko.

Tama siya, one sided love nga ata matatawag. Ako lang yung may gusto, habol ng habol ng hindi nito alam. Panay ako sunod sa kanya ng hindi n'ya nalalaman. Pero, ang hindi niya alam— I like her. Una pa lang ng makita ko siya noon. Sa isang pinapasukan niya. Mukhang working student siya don. Dahil ng sundan ko siya after her out sa work. Nakita ko agad sa pagsunod sa kanya sa pagmamadali niya non… Sa school siya nagmamadali at humahangos ng takbo. Pumasok siya sa school. Sa canteen siya dumiretso. Umupo siya sa isang silya. Kala ko noon ay kakain siya sa canteen. Pero, hindi. Inilabas niya ang kanyang mga gamit na nasa loob ng isang luma niyang bag. Mga aklat ang nakita kong inilabas niya.

Para siyang problematic that day. Hindi siya makapag isip sa itsura niya at mukha siya nag-aalala o hindi mapakali sa sarili niya.

Gusto ko siyang lapitan non. Pero naunahan ako ng hiya sa sarili ko na baka ma ma-OP ba tawag sa ganun? OA kung ako ang lalapit at kakausap sa kanya ng una. Basta ang gulo ng utak ko nung araw na yon. Hindi ko nga alam paano ko sasabihin na gusto ko siya. Paano ko sa kanya ipapakita na mabuti akong tao at wala akong masama na plano— ang gusto ko lang ay makilala siya. Tanungin siya kung mayroon na ba siyang jowa. Este, boyfriend pala. Pero nang araw na yon. Hindi ko nagawa ang lumapit.

Hanggang tingin lang ako. Sulyap mula sa malayo. Pero— nagulat ako. Nakatingin din pala siya sa akin. At agad din ako umiwas. Tapos ay may mga babaeng estudyante ang lumapit. Tinanong ako, nagpapansin. Hindi ko sila kinibo. May pagkain ako nung araw na yon at pinakita ko na busy ako sa kinakain ko. Hindi talaga sila umalis until sa hindi ko agad napansin nawala na pala ang babaeng binabantayan at tinitingnan ng mga mata ko. Nanghihinayang ako ng araw na yon ng mawala siya bigla. “I-naalala mo na naman ba ang babaeng yon? Naku, kung hindi mo balak ang lapitan siya o kausapin. Mabuti pa ang itigil mo na lang ang lahat. Iyang kahibangan mo sa isang babae pero ayaw mo naman magpakilala man lang. Paano mo malalaman kung gusto o ayaw niya sayo kung hindi mo susubukan? Pwede bang palagi ka nalang nakasunod sa kanya o kaya naman ay nakabantay?" malalim ulit ito napabuga. Habang nanenermon pa rin ito na kunot ang noo.

“Sa lahat ng lalaking kilala ko. Ikaw lang ang lalaking naging sobrang hina at torpe. Hindi ko man lang makita sayo ang pagiging tunay na lalaki. You know, andaming babae dyan ang nagkakandarapa sayo. Halos maihi na nga sa mga panty nila sa tuwing nakikita ka. And then, sa isang iglap. Isang estudyante lang pala ang siyang makasisira sa credibility mo bilang isang lalaki." pinagtatawanan naman niya ako habang ako naman ang naririndi at parang nais ko na takpan ang tenga ko.

He's my favorite brother. Kapatid ko siya but not a real brother. Half brother ko siya na anak ng dad ko sa ibang babae. Kaya lang mas kasundo ko siya kesa sa kapatid ko. Sabi nila ay magiging kahati ko sa lahat itong half brother ko— kaya ang payo nila. Nang mga tao na nakapaligid sa akin. Mag-ingat raw ako sa kanya at baka magising nalang ako. Wala na sa akin lahat ng kayamanan ko na naiwan sa akin ng aking magulang.

Lahat ng kayamanan at pera ng mga parents namin ng kapatid ko. Napaghatian na namin. Pero— galit ito sa 'kin. Gawa ang company na nais niyang mapunta sa kanya. Sa akin iniwan ni Dad. Habang ang bilin nito. Ang pakiusap ni Dad sa akin sa isang liham na iniwan nito ng palihim. Kung maaari ay bigyan ko ng share sa company ang aking half brother nang hindi malalaman ng kapatid ko. Wag ko muna raw ipaalam sa half brother ko. Upang walang gulo na mangyayari. Para maging tahimik ang amin pamumuhay na magkakapatid.

Iginagalang ko ang bilin ni Dad, ginawa kong assistant nalang ang half brother ko. Umapila pa nga ang kapatid ko. But— Wala din siyang nagawa dahil sa ako ang nagmamay-ari ng company at ako ang magpa-sweldo sa half brother ko. Tumigil din siya saka nag-focus sa naiwan sa kanya ng amin ama. Habang ako— heto na nga focus sa pagsunod sa babaeng gusto ko. “Gusto mo bang ako ang gumawa ng move? Gusto mong gumawa ako ng paraan para mag meet kayo ng palihim. Secretly? Yung ako ang mag arrange ng lahat. Tulad ng isang date?" suhestiyon na wika nitong pahayag na kinaisip ko ng malalim. Napaisip tuloy ako.

Pwede din.

Napakabait talaga ng half brother ko. Na hindi ko nakita sa kapatid ko habang lumalaki kaming dalawa. Mas marunong na umintindi itong half brother ko kesa sa kapatid ko na kadungasan lang ang alam sa buhay Never niya ako trinato na parang kadugo. Nakatatandang kapatid niya.

“Ano? What do you think?" nag-iisip pa nga ako. Panay ang tanong nito na naka-ilang beses. Kinukulit ako, nakikiusap na ganito gawin ko. Ganun! Tulad ng sinasabi niya sa akin upang makuha ko ang babaeng gusto ko. Para malaman ko raw kung gusto rin ako nito. Natatawa ako. But, I don't know. Hindi ako makapag desisyon sa gusto niya lalo na nauuna ang kaba at hiyang nararamdaman ko.

Ganito pala ang mainlove?

Ganito pala ang pakiramdam na magmahal ka ng hindi mo alam kung mamahalin ka rin ba o magugustuhan ng babaeng mahal mo. Never pa kasi akong magmahal ng seryoso. fling? Yun nga ata matatawag don. Patikim-tikim.

I blew air.

Seryoso akong nakatingin sa folder sa mesa ko. Marami pa pala akong files na dapat ayusin. Soon. Siya na ang gagawa nito lahat habang ako sa side na lang niya.

Natulala ako na napatingin sa kanya. Seryoso rin ang mukha nito habang naghihintay ng isasagot ko. Wala talaga ako hilig sa negosyo. Sa pagpapatakbo ng negosyo. But, my half brother. Mas nababagay sa kanya itong kumpanya na ipinamana sa akin ni Dad. Sa aming dalawa. He almost help me sa lahat ng bagay. Lalo na pagdating sa pamamahala nitong company. Dapat lang na siya ang nagmana nito. Dahil sa determination niya at pagmamahal sa naiwan ni Dad.

“Grabeng lalim niya ahh!" nagulat ako. May humalik sa pisngi ko. Nabigla ako pero, nang mapalingon ako— nang magawa ko na harapin ang gumawa. Napangiti nalang ako at lumundag ang puso ko. Hanggang ngayon. Ibayong kilig ang hatid niya sa tuwing kasama ko siya. Napabuga ako ng malalim habang humalik din ako sa noo niya.

I love her. Sobrang mahal na mahal ko siya until now. Nung una pa lang ko siya makita. Nang hindi sinasadya— “Natatawa ka?" malapad ang ngiti niyang bito. Slightly naman ako. Pabebe. Sabi nya lagi.

Ganun daw kasi ako. Pabebe. Hindi ko nga alam kung anong salita at anong ibig sabihin n'on. Pero, she always says that. Lagi niya sinasabi yon sa tuwing natutuwa siya. Kinikilig. Tulad ko.