Untruthful Testimony

CHAPTER 5

Untruthful Testimony

Chapter 5

Justin

Katatapos lang ng duty ko sa supermarket. Nagmamadali na ako agad na mai-turn over ang aking cash box sa accounting upang makapag-out na rin ako. Sumakit ang ulo ko sa mga maarte na customer at ilang pasaway din.

Ang hirap talaga ang magtrabaho dito. Dapat mahaba ang pasensya. Gaya na lang ngayon. “Kulang itong collection mo." masungit na parang bintang agad ito sa kanyang pagkumprunta.

Mukha bang kukunin ko o babawasan ko ang benta ko sa kaha? Nagpapatawa ata 'toh. Kahit kulang ako sa pera, sa kinikita ko dito. Habang sila nagpapalamig lang dito sa loob ng kwarto. Tapos ako? Pinagbibintangan niyang dumukot na naman ako?

Napaka swerte ko talaga ngayong araw. Muntik na nga ako makaaway ng customer ko kangina. Tapos—

“Sige, cut mo nalang ulit sa sahod ko." matamlay kong utos sa kanya kahit sobrang bigat sa dibdib ang pagbintangan niya ulit ako. Hindi ko nga maiangat ang mga paa ko para ihakbang palabas nitong kwarto.

Hindi ito sumagot hanggang malungkot akong nakasimangot na lumabas sa loob nitong accounting office. Sinimangutan ko siya, natingnan ko ng masama kaya padabog itong ibinaba sa lapag ang cash box ko.

Nagtataka lang kasi ako na lagi akong kulang sa mga sina-saoli kong pera sa kanila.

Napapansin ko ang papadalas nila na pag-iinit sa akin— masyado mainit at mabigat ang pakikitungo nila sa akin mula ng mapa-balita dito sa supermarket ang pagkakaroon ko ng boyfriend. At nang makita nila ang madalas na paghatid at sundo sa akin nito. Duon na nagsimula ang lahat.

Lumakad ako na bagsak na bagsak ang aking magkabila kong balikat habang naglalakad papunta sa locker room. Marami akong nakasalubong na mga ka-trabaho na mga nakatingin sa akin habang ako ay naglalakad. May ilan sa kanila ang bumati at ang ilan sa mga ito. Para akong snow na unti-unti natutunaw.

Para akong ghost sa kanila sa tuwing nakikita naman nila ako. Siguro nga ay dahil sa balitang madalas raw ako kumupit ng pera sa aking kaha. Pero hindi totoo 'yon kahit tingnan pa nila sa CCTV marami naman dito. Nagkalat at kabi-kabila pa nga. Kaya napaka impossible naman na hindi nila makikita sa mga record video sa CCTV camera.

“Ano na naman ang nangyari?"

Bagsak ang malalim kong hugot. Napabuga ako ng hininga. “Kulang na naman daw kasi ang remit kong pera. Nagtataka lang ako. Bakit ganun ata na napapadalas ang kanilang pagbibintang sa akin na kumukupit ako sa kaha. Kahit kailangan ko ng pera. Kahit sobrang nahihirapan na ako. Never ko naisip ang gawan ng masama itong pinagtatrabahuhan ko."

“Baka nagkamali lang?"

“Nagkamali? Ilang beses ba dapat na magkamali sa pagbibilang? Chineck ko naman yon bago ko ibigay sa kanila. But, pagdating d'on. Kulang pa rin." mabigat na nagtapon ulit ako ng malalim kong hininga. Napalingon ako sa ilang mga huminto sa paglalakad at nakatingin. Mga nakikinig.

Mga tsismosa na 'toh! sa isip ko lang.

“Sige na mauuna na ako." kinuha ko na ang maliit kong bag.

“Sige bukas nalang." Hindi ko na siya nilingon.

Ang sarap talaga mga hagisan ng bomba itong mga tsismosa.

Sa kabilang side papasok sa loob ng store. Nakita kong saw naman sa mga pagbato niya sa akin ng matatalas niyang titig. Bumangga tuloy! Belat nga.

Tumalikod na ako. Magkaiba man ang way naming dalawa. Hindi naman kami magkaka-salubong. Pauwi na ako. Habang siya papasok sa store. Tiyak na hahanap na naman siya ng masisita.

Palabas pa lang ako. Tanaw ko na agad siya. Yung ngiti sa mukha ko. Parang ipininta na para lang talaga sa kanya. Ganun ako ka-inlove pagdating sa loko-loko na ngayon tumatawid na siya ng kalsada upang salubungin ako.

“Ang tagal mo?" mas lumapad pa ang ngiti ko. Humalik ako sa pisngi niya.

“Namiss mo ba ako? Kangina lang ginugulo mo ako sa loob. Tapos ngayon —" kinikilig na binangga ko ang isang braso niya patulak. Natawa tuloy siya.

“Mukhang kita na sa atin ang tunay na nakamiss..."

“Hindi ahh!" pinaikot ko ang mata ko. “Tsk! Kinikilig ka din eh!" tudyo ko ng panggigilan niya ang magkabila kong pisngi.

Ganito talaga kami. Parang walang nakakakita sa mga paglalambingan namin kahit nasa gitna pa kami ng kalsada. Two years na nga eh. Start nung maging official na maging kami. Nung sagutin ko ang panliligaw niya.

Naalala ko. The first time na makita ko siya sa canteen. Yung araw na nalate ako sa favorite kong professor. Abot talaga ako sa tadtad ng sermon that time. Gusto ko na mga tapalan ng tape yung bibig ng Prof ko. Sa dami ng daldal niya sa harap pa talaga ng mga kaklase ko.

Kasalanan niya kasi. Ngumiti ako pa rin na para ba nagningning ang dalawang bilog sa mata ko hahaha. Lumakas na naman kasi ang tahip ng akin dibdib.

Nung pangalawang araw na nakita ko siya. Yung araw na— bakit parang mas lumakas pa ang sikdo nitong puso ko? Siya na naman syempre ang dahilan.

I really can't imagine na lalapit siya sa akin that time. Kasama ko pa ang kaibigan ko at siya ang topic namin. Grabe talaga nanginginig ako that time. Tameme! Hindi nakakibo at nakapag salita until siya yung nauna.

Yap! He is the man who made my heart jump. Nung araw na yon. Parang pinasakan ng malaking bato ang bibig ko. Or, parang nilagyan ng maraming glue ang bibig ko. Kaya hindi ko maibuka ng araw na yon.

Super! Para akong inilipad. Hindi palayo. Kundi palapit pa ng mas malapitan sa kanya.

Bwisit lang talaga ng araw na yon. Sukat ba akong itulak ng kaibigan ko at bumagsak sa malapad at napakatigas nitong dibdib. Nasalat pa ng kamay ko ng lihim itong gumala sa kanyang malaking siopao. Na curious ako. Kung ano ang umbok na matigas na kina-tamaan ng aking mukha. Paharap. Pahalik sa dibdib nito.

Hiyang-hiya naman ako ng sabay ko sila marinig tumawa ng kaibigan ko. Bigla ako ibinalik sa tunay na reality at ginising sa aking matayog na panaginip.

Pulang-pula lang naman ang pisngi ko. At nakita ko sa kanila ang mga ngiti na parang nag-uusap ang mga mata.

Kamay ko agad na dumupilas pababa sa katawan nito. Ang kasamaan na pangyayari. Umabot ang pagkadulas sa may maumbok niyang nakakubling sandata. Napalunok ako, napatama ang mata ko sa mata niya ng mag-angat ako ng aking mukha. Nakakahiya talaga.

Nakagat ko ang aking babang labi. Nais ko matunaw at maglaho nalang. Kasi nga yung nahawakan ko maliban sa nahawakan ko sa dibdib niya. Duon ako tila nanghina. Muntik na ako bumagsak don nang mawalan ng balance ang mga binti ko. Pero maagap siya. Sinalo niya agad ako.

Mas lalo pang nagtama ang mata namin ng damping halik ang natikman ko sa araw na yon. Gosh! First kiss ko yon. Nanghihinayang ako. Naiyak pa ako. Nag-alala siya sa akin. Kahit nga— sa magiging asawa ko lang sana ibibigay yon eh. Bakit sa kanya na nun ko pa lang nakilala— Este di ko pa pala nakuha ang pangalan niya ng oras na yon. Pero nakahawak pa rin siya sa bewang ko. Mainit ang palad niya at ramdam ko ito. Siguro ay dahil kabado din siya non.

“Tara na? Natulala ka na naman eh, matunaw ako niyan. Tulad nung unang araw na pagkatitigan mo ang mukha ko na halos lamunin mo ng buo." madaldal na siya ngayon. Nakakapag-biro na din siya di tulad ng unang araw na yon. Tsk! Inirapan ko nga. Pinasakay na ako nito sa loob ng car niya.

“Alam mo, stalker ka talaga n'on pa? Aminin mo? In love ka na sa akin non. Nung araw na mangyari yun ano?" Hindi ko na maalis ang mapang akit kong tinginan sa kanya. Kasama ang pamimilit para mapaamin ko siya.

“Stalker? Sino may sabi?" he refused. Ayaw talaga umamin. Pero matagal ko pinipilit na aminin niyang stalker ko siya at ako ang madalas nya ika-punta sa school namin. Pero, ang hirap niya paaminin.

After kasi ng araw na yon. Napapadalas na ang pagkakita ko sa kanya sa campus. Madalas ko mahuli ang mga mata niya sa akin nakaturo. Tapos ayaw umamin.

“Oh, iniisip mo na naman that I am a stalker na madalas ang sunod ng sunod sayo, right." hindi pa man niya binubuksan ang makina ng sasakyan. Nakahawak lang ito sa manibela habang nilingon ako. “Accidentally lang nung araw na..."

“Wag ka! Hindi ko sinasadya na mai-tulak sayo. Nakita mo naman na tinulak ako sayo that day. Sakto na sa dibdib mo ako bumangga." putol ko sa sasabihin niya. He always remind me na ako raw talaga ang unang nafall sa kanya. Lagi kami nagtutulakan sa isa't-isa kung sino nga ba talaga ang nauna. Kasi nga ay isang taon pa bago naging kami. At six months niya ako sinusundan. Nakakatawa. Tapos ayaw pa niya umamin.

In six months na lumipas sa six months na sinusubukan niya ako sundan-sundan sa kahit saan ako magpunta. Even sa bahay ko. Sa tuwing uuwi ako. Nahuhuli ko siya.

Pero yung another six months sa isang taon na magkakilala kami. Nawala siya non. Kaya after six months na magbalik siya he proposed. Pero niligawan niya na raw ako sa isang taon na yon. Hindi ko masyado naramdaman. Maliban sa pagsunod niya lang sa akin ng mga panahon na yon.

Tapos pagbalik niya ang gusto sagutin ko agad siya. Wala na raw oras. Nagpapatawa.

“Umalis na tayo. Ihatid mo ba ako o sa condo mo ta 'yo?" nguso ko. Napalingon siya sa itinuturo ng nguso ko.

“Ang dumi ng utak mo." inis kong sabi pero may kilig.

Sinabi ba naman niya sa akin at tinanong. If I am ready na raw ba na ipaubaya ko ang aking — bawal pa. Sagot ko. Kahit basang-basa pa man 'toh ng dahil sa kanya. Pigilan ko talaga.

Pero hanggang kailan 'nga ba? I was wondering kung hanggang kelan ko matitiis ang pagtatago at pagpigil ko sa init na nais na kumawala at bumigay. He always tempting me. Lagi niya ako sinusubukan. Pero, madalas talaga. Napag lalabanan ko pa.

Kahit yung halik niya sa labi ko. Sobrang pinag liliyab niya ako. Don pa lang nababasa na ang tahong sa ibaba ko.

Makapigil hininga pa ang ginagawa niya everytime na maramdaman nitong ganun na ang sitwasyon ng aking tahong. Ibababa niya ang aking suot at tanging panty lang ang nakatalukbong sa tahong ko. Hahalikan niya iyon at sipsipin kahit may tabing. Ako naman makapigil hininga na papaangat ang katawan at sumusunod sa ginagawa niya.

Mas lalo tuloy siya nababasa. Naghahalo ang laway at katas ko sa aking sariwang tulya. Mabalahibo pa yon. Kasi nga ay never ako nag-ahit ng aking tahong. Pero, tuwang-tuwa siya nakakakiliti raw.

Aangat ang mukha niya na tatawa after niya ako matangay sa pang hihila niya sa akin sa rurok. Nagagawa niya ako mas pakatasin sa pamamagitan lang ng paglalaro ng dila niya sa aking tulya kahit may tabing. Pag alam ko na ang gagawin niya sa mga susunod. Napapitlag ako noon at napa-paatras. Titigil na siya. Alam niyang di pa ako ready at hindi naman nya iyon ipipilit sa akin.

“Wag mong subukan ako. Dahil alam mo ang sagot ko diyan." kahit masarap nanghahamon na banta ko.

Masarap naman talaga pero dapat ko muna iwasan. “Marry me!"

“What?" nagulat ako. Totoo bang narinig ko?

“Marry me. Alam ko naman na kaya ayaw mo. Dahil natatakot kang baka di ako seryoso sa 'yo? Tama?"

“Ano ba ang pinagsasabi mo?" maang kong tugon. Hikbi ng dibdib ko. Naiiyak sa sobrang tuwa.

Ano bang dapat ko isagot? He asked me? Kinakabahan ako. Baka joke lang ito at pinasasakay ako dahil sa ayaw ko pumayag sa mga—

“Mahal kita, you know naman di 'ba? But, I think hindi ka pa rin satisfied sa mga pagsasama natin sa loob ng dalawang taon. And, alam ko rin na dahil sa pamilya mo. Gusto mo suportahan sila kaya nag titiyaga ka magtrabaho. Imbis na tinapos sana ang pag-aaral mo. But, I love you. Tama ka, non pa man I really like you. At, tama na siguro ang mga taon na kinikilala natin ang isa't-isa. Sapat na siguro yon para paniwalaan mo akong mahal kita. Hindi dahil sa bagay-bagay na naglalaro sa utak mo..."

“Ano ba—" nahihiya na nauutal kong putol sa sasabihin niya.

Natatakot lang ako sa totoo lang sa magiging reaksyon nila Inay at Itay once na sabihin ko sa kanila ang tungkol sa relationship namin. Tapos, hindi pa nga nila nakikilala. Ipakilala at ihaharap ko siya dahil sa magpapakasal kaming dalawa.

Ang hirap pala nito. Kangina parang atat ako na ayain niya ako pakasal sa kanya. Tapos, ngayon heto na! Tameme ang Lola.

Paano gagawin ko?