แต่มันไม่มีคำว่ารอสำหรับฉันอีกแล้ว เพียงริวกลับไป 2 วันถัดมา พ่อขอฉันโทรมาบอกว่ากำลังจะเข้ามาที่ร้าน ให้ตายสิทำยังไงดี ยังไม่ได้เตรียมตัว ยังไม่ได้เตรียมคำพูดเลย รอยที่คอแม้จะจางลงแต่ก็ยังอยู่ครบ
ฉันใช้รองพื้นที่มี กลบเกลื่อนรอยที่คอ เอาให้จางที่สุด ก่อนจะรีบขับรถบึ่งมาที่ร้าน เพื่อนสแตนด์บายรอพ่อของฉันให้เร็วที่สุด เพราะไม่รู้ว่าพ่อจะมาตอนไหน แต่พอมาถึง พ่อของฉันก็มาถึงเสียแล้ว
“อธิบายมาเมล” พ่อของฉันนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟาของร้าน แล้วมองฉันมาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
“เรื่องไหนก่อนดีคะ ร้านก่อนเนอะ”
ฉันกลั้นใจแล้วพูดกับพ่อออกไปตามตรง ว่าที่นี่มันไม่เหมาะกับทำร้านเบเกอรี่ แล้วถ้าฉันผิดที่นี่คนมากมายกว่า 30 ชีวิตต้องตกงาน ทุกคนที่นี่ก็มีปัญหาเรื่องเงินกันทั้งนั้น ลุงมานัสไม่เคยทิ้งพวกเค้า แล้วฉันจะทิ้งพวกเค้าได้ยังไง
“ขอเสียของหนูคือใจอ่อน ขี้สงสาร จนลืมไปว่าตัวเองจะต้องเดือดร้อน พ่อถามจริงๆนะ
