ความเงียบที่แสนน่ากลัว ชายหนุ่ม 3 คนนั่งอยู่ในห้องเดียวกัน แต่ไม่คำพูดใดๆดังขึ้นมาเลย นั่งมันเวลาดึกแค่ไหนแล้ว แต่คนในห้องยังนั่งมองหน้ากันตาสว่าง
“กูไม่ได้บอกมันนะ ว่ามึงสั่งกูอุ้มมันไปขาย ดีนะกูรู้จักมัน เลยพามาที่นี่ก่อน” อัคคีกระซิบเบาๆข้างๆหูของเพื่อนสนิท
“กูเพิ่งรู้ว่าเป็นพี่เมีย ก่อนหน้านี้แปปนึง เอาซะกูส่างเลย”
“เมลเก็บของกลับบ้าน” การซุบซิบของขายหนุ่มทั้งสอง ทำเอาริวไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เลยต้องเปิดประเด็นการสนทนาขึ้นมาก่อน ร่องรอยจากคอคนเป็นน้องสาว มันทำเอาเค้าโกรธไม่น้อย
“ผมไม่ให้เธอกลับ คุณโกรธผม ผมขอโทษ แต่เมลจังของผมไม่เกี่ยว” หมอกดึงสาวร่างเล็กมาซ่อนไว้ด้านหลัง แต่คำว่าของผม ในประโยคของเค้า ทำให้คนเป็นพี่ชายไม่ชอบใจเท่าไหร่
“ช่วยหันไปมองสภาพน้องสาวผมด้วย คุณเป็นพี่ชายเห็นสภาพน้องสาวเป็นแบบนี้ จะให้ทนดูได้รึครับ” แม้คำพูดของริวจะดูสุภาพ แต่แฝงไปด้วยน้ำเสียงกวนๆเพื่อยั่วให้ห
