“มึงว่าไงนะ อีกระเทยโรคจิต!” ไอ้ร้อยโวยวายแล้วดันร่างขึ้นมายืนประชันผม คราวนี้มันเลยจุดที่ไอ้รามสามารถห้ามได้แล้ว พวกเราจ้องตาประหนึ่งจะฆ่ากันได้ ฝ่ามือหนาบีบแขนผมจนเส้นเลือดสีเขียวปูดโปนตามลำแขน
เฮอะ... เขาว่ากันว่าคนที่โมโหคือคนแพ้นะ ดังนั้นผมจะแสร้งให้ลมปากลอยผ่านหูซ้ายทะลุหูขวา เพราะว่ายังไงไอ้คนตรงหน้ามันก็ไม่ได้ด่าผมนี่ มันด่าไอ้เดย์นู่น! ผมจะไปโมโหแทนมันทำไม ไร้สาระ
“โอ๊ย ทำไมวันนี้ผัวขาของน้องเดย์เลือดร้อนจังเลย”
“เหี้ย!” มันด่าก่อนจะปล่อยหมัดเข้าหน้าท้องของผมอย่างไม่บอกกล่าวทำเอาจุกจนพูดไม่ออก
ห่า... ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะเนี่ย น้องไอ้สิบ!
“ไอ้เดย์ มึงเลิกกวนตีนมันเถอะ เรากลับหอกันนะมึงนะ” ไอ้รามกุลีกุจอเข้ามาหาผมที่ออกห่างจากเต็มร้อยในระยะปลอดภัย เรื่องอะไรผมจะกลับง่ายๆ มันเหยียบไนกี้ของผม ต่อยผม ปล่อยส้นตีนเข้ากลางตัวผม
ผมจิ๊ปากก่อนจะถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างไม่ยี่หระกับนัยน์ตาคุ
